وقتی اینستاگرام بحران کم سوادی ورزشکاران را نمایان می‌کند

- روزنامه جام جم نوشت: احتمالا باید در ابتدای این گزارش بنویسیم، قرار است در متن این گزارش با اشتباهاتی روبه‌رو شوید که خنده‌دار است! بنویسیم برای این گزارش حتی از خیر غلط‌های به اصطلاح رایج در نوشتار گذشتیم، بماند که عطای «ه کسره» را به لقایش بخشیدیم! شما قرار است با نوشتار و اشتباهاتی از فوتبالیست‌هایی در فضای مجازی روبه‌رو شوید که از روی بی‌دقتی نیست، بلکه مشخصا از روی کم‌سوادی و کتاب نخواندن است! بماند که اگر سرعت فراگیری شبکه‌های اجتماعی آنقدر بالا نبود، هرگز متوجه چنین اشتباهاتی نمی‌شدیم. اما به‌راستی کاربرد اینستاگرام برای برخی ورزشکاران و به‌خصوص فوتبالیست‌ها به جز ایجاد حواشی چیست؟ حواشی که البته به سبب آن‌ها شاید محمود فکری و علیرضا منصوریان حق داشته باشند که برای استفاده از شبکه‌های اجتماعی در میان بازیکنان‌شان محدودیت قائل شوند!

غلط املایی

قبل از شروع این گزارش می‌دانیم که قرار است با انتقاد‌هایی از این قبیل مواجه شویم: «آن‌ها فوتبالیست هستند، نه نویسنده». این عین عبارتی بود که یکی از همین ورزشکاران به من گفت، من فوتبالیست هستم، نویسنده نیستم! حق دارد. او نویسنده نیست.

قرار است بشنویم، طبیعی است که تکنیک فنی یک ورزشکار بر سوادش مقدم است، حالا آن‌ها این همه ثروت دارند و ما کجاییم و از این قبیل صحبت‌ها...، اما به من هم اجازه بدهید به عنوان یک روزنامه‌نگار، اسم این غلط‌ها را «حاشیه» بگذاریم! ورزشکار باید تا حد ممکن از حاشیه دوری کند! آن هم از ابتدایی‌ترین حاشیه‌ها. این ماجرا نه نقطه آغاز دارد و نه نقطه پایان. از «تن من مباد و پرسپولیس باد» تا «یو کن پیشرفت» همگی در این زمره قرار می‌گیرند. مثال می‌خواهید؟ دروازه‌بان درخشان تیم‌ملی ایران در اینستاگرام می‌نویسد: «یک تمرین بانشاد» و هزاران لایک می‌گیرد! آقای گل چند فصل قبل، برای «مسدومیت» سینا عشوری آرزوی سلامتی می‌کند، سرمربی تیم معروف پایتخت دغدغه را «دقدقه» می‌نویسند و «هاون در آب می‌کوبد»! بازیکن معروف «برده» خوب را تبریک می‌گوید و دیگری می‌نویسد: «یا رب نذر تو برنگردد»!

شب زنده‌داری و توهین

ماجرای حضور آقای گل معروف در جشنواره فجر را به خاطر دارید؟ آن هم دو روز مانده به بازی حساس تیمش با ذوب‌آهن. واکنش سرمربی‌اش را چطور؟ سرمربی او گفت: «در تیم هیچکس به موقع نمی‌خوابد! حداقل او به سینما رفته، فیلم دیده و ریلکس شده!» ساعت حوالی یک بامداد است. بازیکن معروف و محبوب تیم اصلی پایتخت، برای هوادارانش نظرسنجی می‌گذارد: «ریش‌هایم را بزنم یا نه؟». ساعت دو و سه دقیقه بامداد است که دیگر ورزشکار معروف در لایوی قلیان کشیدن خود و هم اتاقی‌اش را به رخ می‌کشد و دعوای دو نفر دیگر از ملی‌پوشان در سویی دیگر تازه شروع شده است. مردم هر سه این‌ها را می‌بینند، خبرگزاری‌ها می‌نویسند و تهدید به شکایت می‌شوند و این داستان ادامه دارد.

داستان رونالدو و مسی، اما فرق دارد! مصاحبه می‌کنند و می‌گویند: «نیمه‌های شب را به خاطر ندارند و شش صبح باید در کمپ حاضر باشند. بازیکن حرفه‌ای راس ساعت می‌خوابد.» راستی همین چند وقت پیش بازیکن سابق اسقلال حضور را «حظور» نوشت!

فالوئر بیشتر، لایک بیشتر

معاون ورزشی یکی از باشگاه‌های معروف، که از قضا دکترا دارد، از هواداران درخواست «صحه صدر» می‌کند و عضو هیات مدیره همان باشگاه در پیامی که به بازیکن سابقشان می‌دهد، فوتبال را مجالی برای عشق بازی می‌خواند و «رغبا» را این‌گونه می‌نویسد! بازیکن دیگری که زمانی سلطان حواشی فوتبال بوده، اینستاگرام را «انستا» می‌نویسد و خطاب به دوستش می‌گوید: «دوست دارم عشقه داداش!» پس اجازه بدهید از «بازی صروستان و ارمنستان»، «عرض آوری خطاب به بهداد سلیمی»، «جزعی و مخطلف»، «افتخار شاگردی عمو یهیا» و «آپارتمان داوری» و ... بگذریم.

منافاتی ندارند!

برای آن‌که مطمئن شویم مطالعه کردن و فوتبال نقطه مقابل هم نیستند، شاید جالب باشد اگر نگاهی به زندگی توتی و لمپارد بیندازیم. توتی از جمله کسانی بود که دست به قلم شد و سود حاصل از آن هم به خیریه رسید. کتاب‌های او بیشتر در ایتالیا ارائه شده و طرفدار‌های بسیاری دارد. فرانک لمپارد، دیگر فوتبالیستی است که مجموعه ۱۶ جلدی او برای کودکان معروف‌ترین اثر اوست.

موضوع کتاب‌های او در مورد پسربچه‌ای است که با فوتبالش دست به ماجراجویی‌هایی عجیب می‌زند. استیون راجر بروس، بازیکن سابق و سرمربی اهل انگلستان که پس از نوشتن کتابی در مورد خودش، سه‌گانه‌ای نوشت که با اقبال مردم هم رو‌به‌روشد. نمونه‌هایی که البته کم هم نیستند.

آن‌ها کتاب نمی‌خوانند...

این گزارش شاید یک زنگ خطر است. هشداری برای تمامی افراد و نه فقط سلبریتی‌ها و ورزشکاران. برای خود ما، اطرافیان، دوستان و نوجوانان و جوانانی که بی‌توجه به این بحران، از کنار آن می‌گذرند و غلط‌نویسی برای‌شان اهمیتی ندارد. نوجوانی که «عمو یهیا» را می‌بیند، لایک می‌کند و از کنارش می‌گذرد، جوانی که دست روزگار او را به یکی از بزرگترین تیم‌های پایتخت رسانده، اما املای صربستان را بلد نیست و آن را «صروستان» می‌نویسد و بازیکن دیگری که برای مردم می‌نویسد: «امشب، روز خوبی بود، شب شما بخیر!» لطفا کمی کتاب بخوانید، لطفا فقط برای گرفتن لایک و کامنت به اینستاگرام نیایید، این لایک‌ها خوردن ندارد...