بر سر دوراهی دوستی یا دشمنی با "پاکستان"
به گزارش به نقل از خبرگزاری شفقنا،رییس‌جمهوری برای پاکستان ضرب‌الاجلِ بیست‌ویک‌روزه تعیین کرد که در
سیاست‌های خود تغییرات جدی رونما کند. اما مهلتِ بیست‌ویک‌روزه نه تنها که
به پایان رسید، بل در سیاست‌های پاکستان در قبالافغانستان هیچ تغییری رونما
نشد.
پاکستان بازی خطرناکی را با افغانستان آغاز کرده که می‌تواند پیـامدهای جبران‌ناپذیری داشته باشد.
این بازی به عمقِ استراتژیکِ این کشور برمی‌گردد و گویا در این مورد پاکستانی‌ها نمی‌خواهند تن به عقلانیتِ سیاسی دهند. خواست‌های اخیرِ این کشور از سران دولت وحدت ملی اگر واقعاً جدی باشد، بیشتر به یک شوخی سیاسی شباهت دارد. پاکستانی‌ها به‌صورتِ بی‌شرمانه از مسایلی صحبت کرده‌اند که عملاً جزوِ حاکمیت ملی افغانستان به شمار می‌رود. در این خواست‌ها، از نوعِ روابط با هند و گزینش افراد کلیدیِ دولت در مشوره با پاکستانی‌ها سخن رفته است. آیا هر یک از این خواست‌ها تعرض به حریم آزادی و استقلال کشور به شمار نمی‌رود؟
پاکستانی‌ها حاضر نیستند در مهم‌ترین مسایل منطقه‌یی افغانستان را شریک بدانند، اما می‌آیند و درخواست‌هایی را مطرح می‌کنند که دیوانه‌گیِ محض می‌تواند باشد. شاید در گذشته افرادی در داخل نظام بوده‌اند که به ساز پاکستان می‌رقصیدند و در مورد مسایل کشور خود نظر آن را جویا می‌شدند.
این افراد شاید حالا هم در بخش‌هایی از ساختار نظام حضور داشته باشند؛ اما حالا جوِ عمومی دیگر نه به سودِ این افراد و نه هم به سود پاکستانی‌هاست. شهروندان افغانستان نشان دادند که در برابر مداخله و تجاوز پاکستان ایستاده‌گی می‌کنند و حاضرند بهای آن را هم بپردازند. تحریم کالاهای پاکستانی از سوی شهروندان افغانستان، می‌تواند نشانۀ روشنِ یک تصمیم عمومی در برابر تجاوز و مداخله باشد. هیچ کسی به شهروندانِ افغانستان توصیه نکرده است که از کالاهای پاکستانی استفاده نکنند، اما آن‌ها در برابرِ جنگی که پاکستان به صورت علنی آن را علیه افغانستان رهبری می‌کند، این تصمیم را گرفته‌اند. شاید این تصمیم به دلیل وضعیت نامساعد اقتصادی کشور چندان به سود افغانستان نباشد، ولی می‌تواند میزان نفرت و انزجار یک ملت را نشان دهد. مردم افغانستان با این تصمیم خود به پاکستانی‌ها این پیام را ابلاغ کردند که حاضرند گرسنه بمانند ولی مقهور سیاست‌های تمامیت‌خواهانه و هژمونیستیِ آن کشور نشوند.
وضعیتِ ما با پاکستان پس از حملات مرگبار و خونین در کابل و برخی شهرهای افغانستان روشن شده است. حتا اگر این‌بار در تصمیم‌های سران دولت نوسان‌هایی به وجود آید، ولی شهروندان کشور دیگر حاضر نیستند پاکستان را به چشم یک همسایۀ خوب ببینند. دولت افغانستان مکلف است که برای تأمین صلح و امنیت، سیاست دقیقِ ملی را پی‌ریزی کند؛ سیاستی که متکی به عقلانیت و گزینش‌های متناسب با شرایط باشد.
دولت به سیاستِ گام به گام با پاکستان نیازدارد. این سیاست کمک می‌کند که در هر لحظه، آمادۀ پاسخ به‌موقع به این کشور باشد. از سوی دیگر، دولت باید گام‌هایی را که در راستای تأمین امنیت برمی‌دارد، آن را از صافی تفاهمِ ملی عبور دهد. مهم‌ترین مولفۀ پیروزی در این میدان، مشارکت عمومی در مسایل کلان ملی است. به میزانی که مردم حضور خود را در تصمیم‌های کلان احساس می‌کنند، به همان میزان، موفقیتِ تصمیم‌ها نیز تضمین می‌شود.
مشکل بزرگِ سیاست‌مدارانِ ما تا به امروز، گرفتن تصمیم‌های کلان به گونۀ انفرادی و شخصی بوده است؛ تصمیم‌هایی که هرگز نتوانستند مقبولیت و حمایت همه‌گانی را جلب کنند و در نتیجه به شکافی بزرگ میان مردم و دولت تبدیل شدند. این شکاف دیگر قابل تحمل نیست. مردم انتظار دارند که رهبران‌شان از آن‌ها حمایت کنند و در روزهای دشوار در کنارشان باشند.
سران دولت از حالا باید بدانند که اقدام بعدیِ آن‌ها در برابر پاکستان چیست و چه‌گونه می‌توانند این کشور را از برنامه‌های سلطه‌جویانه‌اش منصرف سازند.
جو در داخلِ پاکستان نیز چندان مساعد نمی‌نماید. تلاش‌های مقام‌های پاکستانی به‌هدف نزدیک شدن با کابل نشان می‌دهد که این کشور در وارخطایی به‌سر می‌برد و می‌خواهد به گونه‌یی وضعیت را دوباره تحت کنترول درآورد. موضع‌گیری مثبت و تحسین‌برانگیزِ علمای کشور در برابر پاکستان، حمایت وسیع علمای آن‌سوی مرز را هم به دنبال داشت و این نقطۀ قوتِ مهمی برای دولت‌مردان کشور می‌تواند باشد.
سیاست‌های پاکستان دربرابر تروریسم و بنیادگرایی حتا در داخلِ پاکستان نیز دیگر حمایت‌کننده و پشتیبان ندارد. مسالۀ قابل تأملِ دیگر در برابر پاکستان، مقاومت مردمی و خودجوش در برابر تحرکاتِ طالبان و شورش‌گران در بخش‌هایی از شمال و جنوبِ کشور است. صدها تن همین حالا در بخش‌هایی از شمال و جنوب در برابر طالبان از خود مقاومت نشان می‌دهند و حاضرند در کنار نیروهای امنیتی از کیانِ کشور پاسداری کنند.انتهای پیام
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.