پشت پرده اختلافات دولت و مجموعه مدیریت شهری به روایت چمران
مهدی چمران را باید یکی از آخرین بازماندگان نسل سیاست مداران سنتی ایران دانست که هم به جهت نسبت خویشاوندی اش با یکی از شهدای بزرگ انقلاب اسلامی و هم به خاطر سابقه و ظرفیتش در شیخوخیت و مدیریت، امکان‌ها و قابلیت‌های قابل اعتنایی برای راه بردن ماشین سیاست در جاده‌های باریک و پر از دست انداز جامعه ایران دارد.
- گرچه محاسن بلندش به سفیدی می‌زند و سالهاست از هیات یک چریک بیرون آمده و در قامت یک سیاستمدار و مدیر شهری ظاهر شده، اما هنوز با آن چهره و عینک، برادر شهیدش را در ذهن‌ها تداعی می‌کند. او البته زمانی جانشین برادرش در فرماندهی ستاد جنگ‌های نامنظم هم بوده‌است. شاید همین سابقه، شباهت هایش به وزیر دفاع شهید دوران دفاع مقدس را بیشتر می‌کند. طوری که با وجود سال‌ها نشستن بر کرسی ریاست شورای شهر پایتخت و ایستادن در صف اول مردان جبهه سیاست باز هم می‌توان رد یک چریک مبارز را از ورای این سال‌ها در پس خطوط چهره اش دید.
وقتی سراغش رفتیم تا از او که سال‌ها در بالاترین جایگاه مدیریت شهری پایتخت قرار داشته درباره وضع و حال این روز‌های شهر پرس و جو کنیم حوالتمان می‌دهد به ساعت ۹ و نیم شب و بعد از پخش اخبار تلویزیون تا نظم و زمان سنجی اش معنایی فراتر از انضباط یک فرمانده جنگ‌های نامنظم بدهد. او سال هاست زندگی چریکی را رها کرده است.
وقتی از مهدی چمران درباره علت بروز اختلافات میان دولت و مجموعه مدیریت شهری پایتخت سوال می‌کنیم بلافاصله جواب می‌دهد: علت این اختلافات این است که دوره دولت فعلی درحال تمام شدن است.
اما بعد سعی می‌کند با دادن توضیحاتی به سخنانش رنگ و بوی همذات پنداری با مسوولان شهری فعلی بدهد: البته این انتقاداتی که مسوولان شهری از دولت مطرح می‌کنند در ارتباط با سهمیه‌ای که دولت باید به شهرداری بپردازد و نمی‌پردازد انتقادات درستی است. دولت باید هم برای مترو و هم اتوبوسرانی البته نه فقط در تهران بلکه برای همه شهر‌های دیگر کشور که خطوط مترو یا ناوگان اتوبوسرانی دارند تدبیری کند.
وقتی رئیس چند دوره گذشته شورای شهر پایتخت کمبود اعتبارات در دوره کنونی را نشانه می‌رود معنایش فرارفتن از نزاع‌های درونی مدیران سابق و لاحق شهری خواهد بود: متاسفانه در این چند سال اخیر برای تامین اعتبارات ناوگان حمل و نقل عمومی اقدامی نشده و درحال حاضر ناوگان اتوبوسرانی تهران یک ناوگان فرسوده و کم جانی است که از آغاز این دوره جدید شاید نزدیک به هزار دستگاه اتوبوس از رده خارج شده است. همه کسانی که در زمینه مدیریت شهری تخصص دارند بر این باورند که باید از وسایل نقلیه عمومی استفاده کرد. اما الان می‌بینیم در این وضعیت کرونایی استفاده از حمل و نقل عمومی خیلی سخت‌تر از قبل و مشکل ساز شده است.
رئیس سابق شورای اسلامی شهر تهران شاید خود را در قد و قامت یک برادر بزرگتر برای مجموعه مدیران شهری گذشته و حال دیده. برای همین مسوولیت رفع ابهام و سوءبرداشت از سخنان معاون حمل و نقل و ترافیک شهرداری را بر دوش خود می‌بیند. گرچه سید مناف هاشمی خود به روشنی و صراحت سخن گفته باشد: آقای هاشمی نگفتند که بلیط مترو به ۵ هزار تومان افزایش پیدا کند بلکه گفتند طبق محاسبه باید ۵ هزار تومان باشد و البته همیشه هم روال کار اینطور بوده است. براساس محاسبات بهای بلیط باید خیلی بالاتر باشد، ولی در همه جای دنیا این مساله وجود دارد که معمولا بهای استفاده از وسایل نقلیه عمومی را پایین می‌آورند و دولت‌ها یارانه می‌پردازند تا مردم بتوانند استفاده کنند و البته دولت هم ضرر نخواهد کرد. چرا که اگر وسایل نقلیه عمومی به درستی کار کنند از مصرف بنزین هم کاسته می‌شود و حمل و نقل عمومی جایگزین آن مبالغ بالایی خواهد شد که برای بنزین هزینه می‌شود.
بیشتر بخوانید:
اداره شهر تهران باید یکپارچه باشد
چمران می‌کوشد راهی برای مفاهمه با دولت هم باز کند: باید در نظر گرفت که مثلا اگر یک خط مترو احداث شود چقدر از مصرف سوخت کاسته می‌شود و چقدر به نفع مردم و دولت خواهد بود. این موارد باید دقیقا محاسبه شود. تصور کنید مثلا وقتی آلودگی هوا کمتر باشد چقدر از میزان هزینه‌ای که وزارت بهداشت باید صرف کند کاسته خواهد شد و چقدر از بیماری‌ها کم می‌شود. همه این‌ها محاسباتی است که دولت‌ها داشته اند و به این نتیجه رسیده اند که وسایل حمل و نقل عمومی را گسترش دهند و هزینه هایش را هم برای مردم کم کنند تا مردم هم برای استفاده از این وسایل نقلیه تشویق شوند. مردم ما حتی آن‌هایی که خودرو شخصی دارند هم می‌خواهند از حمل و نقل عمومی استفاده کنند، اما مشکل شلوغی وسایل نقلیه عمومی و کمبود تجهیزات آنهاست.
چمران می‌کوشد راهی برای مفاهمه با دولت هم باز کند: باید در نظر گرفت که مثلا اگر یک خط مترو احداث شود چقدر از مصرف سوخت کاسته می‌شود و چقدر به نفع مردم و دولت خواهد بود. این موارد باید دقیقا محاسبه شود. تصور کنید مثلا وقتی آلودگی هوا کمتر باشد چقدر از میزان هزینه‌ای که وزارت بهداشت باید صرف کند کاسته خواهد شد و چقدر از بیماری‌ها کم می‌شود. همه این‌ها محاسباتی است که دولت‌ها داشته اند و به این نتیجه رسیده اند که وسایل حمل و نقل عمومی را گسترش دهند و هزینه هایش را هم برای مردم کم کنند تا مردم هم برای استفاده از این وسایل نقلیه تشویق شوند. مردم ما حتی آن‌هایی که خودرو شخصی دارند هم می‌خواهند از حمل و نقل عمومی استفاده کنند، اما مشکل شلوغی وسایل نقلیه عمومی و کمبود تجهیزات آنهاست.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *