امضای طلایی؛ تجمیع بی‌قواره قدرت در دست دولت
- شیرین منوچهریان کارشناس مسائل اقتصادی در یادداشتی به مضرات تمرکزگرایی پرداخته و آثار منفی این روش را تشریح کرده که از جمله آثار تمرکز قدرت در دستان دولت ایجاد موقعیتی آسیب‌زا یعنی «امضای طلایی» است.
بیش از صد مجوز کارگزاری بورس صادر شده که حداقل، یک سوم آن‌ها خانوادگی و تشریفاتی و بلااستفاده هستند یا اینکه بیش از مصرف فولاد در داخل کشور، مجوز تولید تاسیس کارخانه فولاد داریم و به جای واردات چهارصد میلیون دلار دارو، چهارصد میلیون دلار لوازم آرایشی وارد می‌شود و درد‌هایی از این جنس که حکایت از پدیده شوم «امضای طلایی» دارد و در این نوشتارِ مختصر به بررسی نکات مغفول این ماجرا می‌پردازم:
الف) وقتی اقتصاد کشور دولتی باشد و همه مجوز‌های اقتصاد با بروکراسی طولانی و سخت، به دست دولتی‌ها باشد، شاهد تجمیع بی‌قواره قدرت در دست کارمندانی خواهیم بود که به هر حال در معرض وسوسه‌های میلیاردی هستند که باید از تجمع بیش از اندازه مجوزدهی دولتی پرهیز کرد.
ب) اگر درآمد دولت، نفتی نباشد یا حداقل نصف درآمدش را متکی بر مالیات بداند آنگاه برای رضایت مردم و اعتبار خودش که در اتاقی شیشه‌ای قابل مشاهده است، فسادستیزی همه جانبه را دنبال خواهد کرد و این رویه، بهتر از کلی‌گویی‌هایی است که همه دولت‌ها در مبارزه با فساد دارند و این یعنی مبارزه عملی با امضا‌های طلایی.
ج) حل این معضل را در پیشگیری از تشکیل فساد می‌دانم تا برخورد مستقیم، و برای این مهم، حذف حداکثری بروکراسی صدور مجوزها، در کنار شیشه‌ای شدن عملکرد مسوولین مربوطه و شفاف‌سازی مسیر اعطای مجوز و دسترسی رسانه‌ها به عملکرد و اطلاعات مجوزها می‌دانم.
تا زمانی که گلوگاه صدور مجوزها دولتی باشد، امضا‌های طلایی طلایی‌تر می‌شوند و نتیجه‌ای جز رنج روزافزون تولید کنندگان واقعی و ورود مجوزدار‌های بیگانه با آن صنعت، نخواهد داشت و مسئولین مربوطه لطفا تا عملیاتی نشدن آن، از هر گونه کلی‌گویی در مورد این غده بدخیمِ سرطانی اقتصاد پرهیز کنند که شرایط فعلی اقتصادی ما فقط رفتار جهادی می‌خواهد.