القاب و کنیه‌های امام موسی کاظم (ع)
- امام موسی کاظم علیه السلام در سال ۱۲۸ قمری به دنیا آمد. امامت امام موسی (ع) مقارن بود با دوران استبداد عباسیان. قبل از اینکه حکومت عباسیان بتواند سختگیری‌هایی را نسبت به خاندان هاشمی داشته باشد، امام صادق و امام باقر نهضتی را شروع کردند و با تربیت شاگردانی عالم و شجاع پایه‌های شیعه را در شهر استوار کرد. شاگردان چندین بار با هدق تشکیل حکومت علوی علیه حکومت عباسی قیام کردند. بعد از سرکوب قیام‌ها سختگیری‌ها بیشتر شد.
هارون دو مرتبه امام موسی علیه السلام را زندانی کرد، درباره اولین مرتبه اطلاعاتی دقیقی موجود نیست، ولی دومین بار چهار سال طول کشید و با شهادت امام دوران محکومیت به پایان یافت.
کنیه‌های امام موسی (ع)
امام چهار کنیه داشت که عبارتند از:
ابوالحسن اول، ابو ابراهیم، ابو علی و ابو اسماعیل.
این چهار کنیه نام‌هاى دوم او بودند که گاهى در مکاتبات و اغلب در کتب حدیث اطلاق شده است که کنیه ى نخستین، معروف‌ترین و مشهورترین آن‌ها مى باشد و آن کنیه خاطرات و مبارزات امام نخستین را در دل‌ها زنده مى سازد و چند تن از پیشوایان معصوم ما این کنیه را داشتند.
القاب امام موسی
لقب کاظم به این دلیل به امام هفتم شیعیان نسبت داده می‌شود که ایشان در مقابل بدی ها؛ حلم، بردباری و گذشت بسیاری از خود نشان می‌دادند.
عالم
به دلیل داشتن علم الهی که امام داشتند به ایشان لقب عالم داده بودند.
صالح
صالح به معنی فرد شایسته به کار می‌رود و این لقبی بود که نزدیکان امام به ایشان نسبت می‌داند. البته این لقب برای در امان ماندن از ظلم حکومت عباسی گاهی هم به عنوان علامت، رمز و استتار به کار می‌رفت.
باب الحوائج
مردم بغداد به دلیل ارادتی که به امام موسی داشتند حتی بعد از فوت امام برای رفع حاجات خود به امام متوسل می‌شدند. بعد از تجربه چندین بار که حاجاتشان رفع شد، لقب باب الحوائج را به ایشان نسبت داده‌اند.
صابر
خلفای عباسی جور و ستم‌های زیادی را نسبت به ایشان اعمال کردند، ولی ایشان با ثبات و استقامت تمام کوچکترین ضعف و فتوری را از خود نشان نداند.
امین
درستکاری در اداء امانت، به تمام معنای کلمه آن، در وجود آن بزرگوار فراهم آمده بود. چون او علاوه بر امانتداری دنیوی، امین صادق و درستکار واقعی در ادء رسالت الهی و انجام تعهدات انسانی و پیشوائی ملت بود به حدی که در راه أدای امامت، جان خود را نیز فدا نمود و زدگی را در زندان‌ها سپری ساخت تا انسان‌ها ازاد و سرفراز زندگی کنند.
شهادت
امام در سال ۱۷۹ میلادی به دستور هارون زندانی شد. زندان بان او فردی بود به نام سندی بن شاهک. سندی در سال ۱۸۹ میلادی از طرف هارون مأمور به قتل امام شد. او در زندان امام را مسموم کرد و پیکر مطهرشان را به روی پل بغداد قرار داند تا فوت امام را مرگ طبیعی جلوه بدهند؛ علت این کار دو هدف داشت، اول تبرئه شدن از قتل امام موسی، دوم زیر سؤال بردن مهدویت امام برای پیروان ایشان.
بعد از شهادت حکومت پیکر امام کاظم علیه السلام را در مقبره خانوادگی منصور که به مقبره خاندان قریش معروف بود به خاک سپردند.
