دیپلماسی عمومی

؛دیپلماسی عمومی: دیپلماسی هنر و فن اداره سیاست خارجی،تنظیم روابط بین المللی و حل و فصل اختلافات بین المللی از شیوه های مسالمت آمیز تعریف می شود. همچنین می‌توان دیپلماسی را دانش ارتباط میان سیاست مداران و سران کشورهای جهان دانست اما تغییرات جهانی و ورود به جهان ارتباطات و اطلاعات باعث شده تا دیپلماسی نیز تغییراتی را تحث تاثیر جهان امروزی پذیرا شود که برخی آن را اجتماعی،خصوصی شدن یا عمومی شدن دیپلماسی می دانند.

به نظر می رسد شرایط جدید جهانی سه فرض اصلی را در اهمیت کاربرد دیپلماسی عمومی برای دولت ها در قرن بیست و یکم ایجاد کرده است ؛اول کشورها نمی توانند مشکلات سیاست خارجی خود را به تنهایی حل کنند بلکه نیازمند عملکرد بخش خصوصی خود نیز هستند. دوم شهروندان امروزه خواهان مسئولیت پذیری و شفافیت بیشتر دولت ها هستند.سوم سیاست خارجی و سیاست داخلی به شدت در هم تنیده شده اند و دیگر نمی توان هر یک را جداگانه تعریف کرد. باید دانست که دیپلماسی عمومی نیز در خدمت منافع ملی یک کشور است و عمدتا در تلاش است تا فهم از کشور را افزایش دهد و حامیان بیشتری را برای دیدگاه های این کشور فراهم آورد. دیپلماسی عمومی صرفا یک شیوه تبلیغاتی،نوعی روابط عمومی و یا روش بازاریابی نیست بلکه شاید بتوان دیپلماسی عمومی را مجموعه استراتژی ها و تاکتیک های جدید دانست که در خدمت دستگاه سیاست خارجی یک کشور باشد بلکه در میان مدت یا بلند مدت می تواند به تاثیر گذاری بر محیط بین المللی بپردازد و نگرش ها و افکار عمومی خارجی را در مورد کشور خود شکل دهد.

با این حال کشورهایی که به ایجاد ساختار دیپلماسی عمومی توجه کرده اند اهداف بسیار گسترده ای از معرفی ساده کشورشان را دنبال می کنند. از جمله اینکه این کشورها به ساز و کارهایی برای جلوگیری از بروز جنگ دست می یابند و یا می توانند ارتباطات کنسولی خود را تسهیل کنند. در این رابطه یکی از مثال های قابل توجه در مورد کشورهایی است که شهروندان آن ها می توانند بدون اخذ ویزا به کشورهای دیگر سفر کنند. در مورد برخی کشورها تعداد کشورهایی که شهروندان آن ها را بدون اخذ ویزا می پذیرند متعدد است و در مورد برخی کشورها بسیار محدود است که این مساله نیز در افزایش وجهه یک کشور موثر است. همچنین یکی از مهم ترین دلایل توجه به ایجاد چهره مثبت از یک کشور را می توان تمایل کشورها برای بدست آوردن موقعیت های بهتر اقتصادی دانست. برای مثال کسانی که تمایل به سرمایه گذاری خارجی در یک کشور دارند، در ابتدا به فضای فرهنگی و میزان دوستی یا خصومت جامعه با مخاطبان خارجی کشور مورد نظر توجه می کنند. در این رابطه باید به مساله جذب توریست نیز توجه کرد. امروزه یکی از مهم ترین منابع درآمد کشورها صنعت توریسم است.

دیپلماسی عمومی را می توان حاصل سازگاری و انطباق میان اقدامات بازیگران دولتی و غیر دولتی در مسیر ارزش های سیاست خارجی و اولویت های دولت دانست. در واقع در دیپلماسی عمومی تاکید زیادی بر ترکیب فعالیت های بازیگران دولتی و غیر دولتی و بخش خصوصی می شود. بخش خصوصی طیف وسیعی از شرکت ها و سازمان های غیر دولتی تا افراد و کارشناسان که در سطح جهانی مطرح هستند را در بر می گیرند. بخش قابل توجهی از اطلاعاتی که به ایجاد وجهه یک کشور مربوط می شود به کمک ارتباط افراد، شرکت ها و سازمان های غیر دولتی بین المللی با جهان خارج ساخته می شود و حتی در برخی موارد مخاطبان خارجی این اطلاعات را با ارزش تر از اطلاعات رسمی منتشر شده توسط نهادهای دولتی قلمداد می کنند.

در این رابطه شرکت کارشناسان و متخصصان غیر دولتی در کنفرانس ها و نشست های بین المللی می تواند مهم ترین عرصه تبادل اطلاعات و در واقع ایجاد تصویری واقعی از یک کشور در نظر گرفته شود. با این حال باید توجه داشت که در دیپلماسی عمومی گرداننده و هادی اصلی، دولت و دستگاه سیاست خارجی آن است که بخش خصوصی و غیر دولتی را نیز به نوعی در جهت اهداف مورد نظر خود هدایت می کند. اما هدایت دیپلماسی عمومی موفق نیازمند دیپلمات هایی است که به مهارت های جدید در عرصه ارتباطات مجهزند و نخستین مساله در این رابطه ارتباط موثر و گسترده با اصحاب رسانه ها است.دور کردن رسانه ها و اجتناب از برقراری ارتباط با آن ها ویژگی دیپلمات های دوران گذشته است. در دوران جدید برقراری ارتباط برای دستگاه سیاست خارجی یک کشور حیاتی است.