آشنایی با فیزیکدانی که نابینا بود
- برای آشنایی با لیسن هیبرلینگ ادمز، استاد ژئوفیزیک که با وجود نقص بینایی، چندین جایزه بین المللی دریافت کرده گزارش زیر را بخوانید.
ادمز، پسر ویلیام بارتن ادمز و کثرین هیبرلینگ ادمز بود.
در مدرسه‌ای تک اتاقه در منطقه کشاورزی بخش مرکزی ایلینویز درس خواند، در 15 سالگی وارد دانشگاه ایلینویز شد و در 1906 م با درجه لیسانس در رشته مهندسی شیمی فارغ التحصیل گردید.
ادمز پس از آنکه دو سال به عنوان شیمی دان با ماریس و شرکا در شیکاگو و راه آهن پاسیفیک میزوری درسنت لوئیس کار کرد، به عضویت شاخه فناوری « اداره نقشه برداری زمین شناختی ایالات متحده» در پیتسبورگ درآمد.
در 1911 م در«آزمایشگاه زمین – فیزیک موسسه کارنگی» در واشینگتن آغاز به کار کرد از 1936 تا 1937 مدیرعامل و در 1938 رییس آن شد.
پس از آنکه در سال 1952 از کار کناره گرفت، به عنوان مشاور رییس «دفتر ملی استانداردها» به تحقیق ادامه داد و سپس دعوت دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس را به عنوان استاد مدعو پذیرفت و بعدا استاد مقیم زمین – فیزیک و فیزیک سیارات شد. در 1967، هنگامی که نقص بینایی ادامه کار تجربی را برایش مشکل ساخت، به واشینگتن بازگشت. ادمز در سازمان‌های رسمی مانند « انجمن فلسفی واشینگتن»، « انجمن شیمی واشینگتن » و ..... فعالیت داشت.
او یکی از نخستین شیفتگان رادیو بود و با پیشرفت فناوری به ساختن گیرنده‌هایی اقدام کرد. ادمز از 1910 تا 1916 دستیار پژوهشی جان جانستن بود که اثرهای فشار و دما بر دستگاه‌های فیزیکی – شیمیایی را که در زمین شناسی اهمیت داشتند مطالعه می‌کرد.
مسائل سردسازی او را سرانجام به مطالعه خود زمین هدایت کرد و در 1923 مقاله‌ای با عنوان «دمای درون زمین درژرفای میانه» منتشر کرد.ادمز همچنین پایه گذار این نتیجه مهم است که زمین، آنگاه که به صورت ماگما «مایع سیلیکانی» جامد می‌شد از پایین به بالا تبلور می‌یافت.
موضوعات مورد علاقه او عبارت بودند از: جنبش شناسی گذارها و تغییرات چند شکلی تحت فشار. او علاقه‌اش به گرما پویایی را هرگز از دست نداد. از توانایی‌های علمی ادمز به صورت‌های متعدد قدردانی شد.
از جمله اعطای نشان ادورد لانگسترت «موسسه فرانکلین» در 1934، به مناسبت پژوهش وی در زمینه تاب کاری شیشه‌های نوری، اعطای دکتری افتخاری درعلوم از دانشگاه تافتس در 1941؛ اعطای نشان لیاقت از طرف ریاست جمهوری در 1948، برای خدماتش در امور جنگ؛ اعطای نشان بووی، عالی ترین جایزه «اتحادیه زمین – فیزیک آمریکا»، در 1950؛ و انتخاب برای «فرهنگستان ملی علوم» در 1954. به علاوه او عضویت افتخاری «انجمن سلطنتی نجوم» لندن ، «سیگماخی» و « فی – اوپسیلون» را نیز داشت.