- روزنامه حمایت نوشت: دکتر محمدحسین رجبی‏دوانی در پاسخ به این سوال که «جریان تحریف» چگونه توانست در روزگار منتهی به عاشورای سال 61هجری، جای «معروف» و «منکر» را تغییر دهد اظهار کرد: بعد از ارتحال پیامبر اکرم(ص) ما ملاحظه می‎کنیم برخی از اصحاب که درصدد تصرف و اشغال جایگاه رهبری اسلام بودند با سوءاستفاده از نقش خود در بین اصحاب پیغمبر(ص) و تاثیرگذاری که داشتند، آغازگر تحریف در دین و راه پیامبر(ص) شدند، اینها با انکار صریح غدیرخم و بیعتی که با امیرمومنان(ع) کرده بودند بحث جانشینی پیامبر(ص) را مطرح کردند و به این ترتیب راه برای تحریف‏های دیگر درعالم اسلام را گشودند.

این مورخ و پژوهشگر تاریخ اسلام افزود: با توجه به میل بخشی از اصحاب پیامبر(ص) یعنی مهاجران به این که امیرمومنان(ع) را از رهبری اسلام حذف کنند . قدرت در بین آنها قرار بگیرد، این گروه با کنار زدن علی(ع)مسیری را گشودند که صرفا به یک مسئله سیاسی ختم نشد، بلکه تعالیم رسول اکرم(ص) -توسط کسانی که در این جایگاه قرار می‏گرفتند – باید تبیین و تفسیر می‌شد اما آنها با رأی خود و برداشت‎های شخصی‏شان ، آن تعالیم را بیان و تفسیر کردند و در همین عرصه نیز تحریف پدید آمد.

وی با اشاره به این مهم که افراد مورد عفو پیامبر(ص) در زمان فتح مکه که بعضا در تبعید بسر می‏بردند فرصتی برای عرضه‏ اندام پیدا کردند، ادامه داد:اینها مدعی قدرت شدند و زمانی که حضرت علی(ع) به ولایت رسید، این طیف با بهره‌برداری از تحریفاتی که ایجاد شده بود، حتی خواهان برکناری امیرمومنان(ع) وبه قدرت رسیدن خودشان شدند.

دکتر رجبی‎دوانی خاطرنشان کرد: در آن دوران، متاسفانه جامعه با تحریف‎گران کنار آمده بود، لذا می‏بینیم با آنکه می‏دانستند علی بن ابیطالب(ع) وصی رسول خداست اما کار به جایی می‏رسد که موضوع «حکمیت» و انتخاب بین امیرمومنان(ع) و معاویه را مطرح می‏کنند! جریانی که سبب شد ضربه بزرگ دیگری بر پیکره اسلام وارد شود. عملی که این تحریف‏گران انجام دادند باعث شد«معروف» جایگاه خود را در جامعه اسلامی از دست بدهد و «منکر» موجه جلوه داده شود.

این استاد دانشگاه همچنین تصریح کرد: این روند زمانی که معاویه بعد از صلح امام حسن(ع) بر عالم اسلام مسلط شد هم ادامه پیداکرد. در واقع در آن شرایط برای رهبری اسلام ارزش‏های معنوی شرط نبود یعنی خدمت صادقانه، داشتن تقوا، زهد و ایمان، لذا این شرایط سبب شد که معاویه در کمال وقاحت پسر ناخلف خود که به فسق و فجور شهره بود و هنجارهای دینی را کاملا می‎‏شکست به عنوان ولیعهد و خلیفه آینده اسلام معرفی کند و می‏بینیم که به غیر از امام حسین(ع) و تعداد معدودی از افراد در برابر این وضعیت موضع نمی‌گیرند و حتی بعد از بیعت نکردن سیدالشهدا(ع) با یزید، همین جریان تحریف با بیان اینکه امام حسین(ع) وحدت جامعه مسلمین را هدف قرار داده و با خلیفه پیغمبر(ص) مخالفت می‏کند، امام حسین(ع) را متهم به ایجاد تفرقه کرده و خواهان سرکوب امام می‌شوند .

وی اضافه کرد: از این رو می‎بینیم در کوفه‎ای که حدود 40هزار نفر با مسلم بن عقیل بیعت کرده بودند فقط تعداد معدودی از آن حکومت نظامی می‏گریزند و به امام حسین(ع) می‌پیوندند و بقیه- حتی آنانی که امام را به کوفه دعوت کرده بودند- بعضا با امام می‏جنگند و آن حضرت را به‌عنوان فردی که به دنبال تفرقه میان مسلمانان است مورد حمله و هجمه قرار می‎دهند . در اینجا کاملا مشهود است که جریان تحریف موفق شده «معروف» ها را زشت و ناهنجار جلوه دهد و در عوض «منکرات» را ارزش مورد قبول جامعه بخواند.

دکتر رجبی‏دوانی تاکید کرد: اگر نبود خون امام حسین(ع) - که اثرات خود را باقی گذاشت - این جریان تحریف اساس اسلام را ریشه‎کن می‏کرد ولی با تبیین مسیرحق و تفسیر عمق فاجعه انحطاط جامعه اسلامی از سوی حضرت زینب کبری(س) و همچنین امام سجاد(ع) جامعه اسلامی کم کم متوجه خسارت‏های جبران ناپذیر «جریان تحریف» شد و نگذاشت بنی‎امیه به هدف اصلی خود که همانا نابودی کامل اسلام بود، دست پیدا کند.

• بیشتر بخوانید:

• «خورشید کربلا»؛ زندگی، زمانه و قیام «امام حسین (ع)»

پژوهشگر تاریخ‎اسلام در پاسخ به این پرسش که روند تغییر و تحریف از زمان رحلت رسول اکرم(ص) اتفاق افتاده و به مسئله عاشورا رسیده است، خاطرنشان کرد: اولین تحریف، انکار واقعه «غدیرخم» بود و آنها در ابتدا اعلام کردند که پیامبر(ص) جانشینی برای امت اسلام در نظر نگرفته است. اما چون شاهدان واقعه غدیر بسیار بودند و نمی‎شد اساس آن را نفی کرد، معنای حدیث غدیر را تحریف و اعلام کردند منظور پیامبر(ص) از « من کنت مولاه فهذا علی مولاه» ولایت و حاکمیت نبوده بلکه محبت و دوستی بوده و این چنین بود که اصل حدیث متواتر غدیر را نفی نکردند ولی با تحریف صورت گرفته، بسیاری از مسلمانان را از دین منحرف ساختند.