آشنایی با مؤسس نابینا سلسله شاذلیه
- علی بن عبدالله عبدالجبار حسینی، مکنی به ابولحسن، از بزرگ‌ترین عرفایی است که در قریه شاذله متولد و در اسکندریه رشد یافت، نسبت سریقتی وی به ابومدین منتهی می‌شود، بسیار جلیل القدر بود و کراماتی بدو منسوب دارند.
او مؤسس سلسله شاذلیه از سلاسل صوفیه است و شیخ تاج‌الدین عطاالله و بعضی دیگر کتابی جداگانه در شرح حال او نوشته و او را به قطب و غوت و معدن انوار و زمزم اسرار و مانند این‌ها ستوده‌اند.
از کلمات او است که الهامات و کشفیات و مشاهدات را با کتاب و سنت نبویه موازنه و تطبیق کردن لازم است و در موارد مخالفت و مغایرت با یکدیگر، تمسک به قرآن مجید و سنت لازم بوده و از کشفیات و الهامات شخصی صرف نظر کردن باید و ضرور باشد که خدای تعالی در خصوص تمسک به کتاب و سنت ضامن عصمت و محافظت بوده و لکن درباره الهام و کشف و مشاهده ضامن محافظت نگردیده است.
با اینکه نابینا بوده بار‌ها به حج سفر کرده، به علوم شرعیه اشتغال داشت و ابن حاجب، ابن عصفور، ابن الصلاح و دیگر اکابر وقت از حاضران حوزه او بوده‌اند.
شاذلی در ذی‌القعده ۶۵۴ یا سال ۶۵۶ ق وفات یافت.
منبع: کتاب دایرة المعارف نوابع و مشاهیر معلول ایران و جهان