آشنایی با شاعر نابینای ایرانی

- سید بدیع الزمان سرّی قائنی، متخلص به «سرّی»، فرزند سید محمد، ولی نوربخش، در ۱۲۷۹ ش نابینا از مادر در قائن به دنیا آمد. سخنور نامدار معاصر شیخ الملک اورنگ یادداشتی تحت عنوان «نابینای روشن دل» در شماره نهم سال ششم آذر ۱۳۳۲ ش مجله یغما نوشته است.

بخش‌هایی از یادداشت بدین گونه است: سرّی قائنی از سادات جلیل القدر قائن است که (نسبتش) به سیزده واسطه به سید نوربخش مدفون در سولقان ری می‌رسد که از کابر بزرگان عرفا و مستغنی از وصف و تعریف است.

در بیرجند به کسب کمال اشتغال جسته، شاعری است شیرین زبان، ضمیرش با زبان به راستی یکی است. از گفتارش سرّ سودای دانش هویدا و اندیشه‌ای از بیانش نمایان و در دوستی و رفاقت ثابت و پابرجاست. از مردم دو رو، ناسپاس و بی‌وفا واقعاً منزجر و متنفر است.

در شعر طبعش به رباعی و دوبیتی و گاهی قطعه و کمی مثنوی مایل و از سخنوران معاصر به مرحوم ملک الشعرای بهار و ایرج عقیده‌ای به سزا دارد.

اورنگ در نوروز ۱۳۳۲ ش به بیرجند مسافرت کرد و در آنجا با سرّی قائنی ملاقاتی دست داد و نتیجه دیدار و مشهودات خود را بدان سان که در بالا اشارت رفت نگاشت.

سرّی قائنی در بهار سال ۱۳۳۵ ش پس از ۵۶ سال تلاش و کوشش در تهران بدرود زندگانی گفت و در گورستان ظهیر الدوله به خاک سپرده شد.

قطعه زیر را سرّی برای نقش سنگ مزار خود سروده است:

«ادبایی که جهان پیرایند/یا جهان را پس از این آرایند
من که خاک است کنون ماوایم/ سرّیم، سرّی نابینایم
سیدم، سید، اعلا نسبم/ عاشقم، عاشق فضل و ادیم
نوربخشی که بود، دفن به ری/ سیزده پشت مرا هست به وی
به وجود آمدم از مادر کور /کور و کر رفتم و خفتم در گور
شاعر شد به جهان پیشه من /نیست جز شعر، در اندیشه من
عاقبت رخت ز دنیا بستم/ وز غم کوری و کری رستم
من خود امروز نهان زیر گلم /لیک نزد رفقا، هست دلم
خواهم از او که ز من یاد آرد/چون به خاکم، قد می‌بگذارد.»

منبع: کتاب دایرة المعارف نوابع و مشاهیر معلول ایران و جهان