قطار مداخلات سیاسی و نظامی آمریکا در عراق در ایستگاه پایانی

– حضور نظامی آمریکا در عراق که در پی تجاوز نظامی به این کشور در سال ۲۰۰۳ آغاز شد و تاکنون ادامه یافته، سبب بروز و ظهور بحران‌های متعددی در عراق شد.

اکنون تنها یک راه حل و یک گزینه بیشتر وجود ندارد؛ خروج نظامیان آمریکایی از عراق.

آمریکا در سال ۲۰۰۳ به بهانه کشف تسلیحات هسته‌ای و در چارچوب ادعای مبارزه با تروریسم، عراق را عرصه تاخت و تاز و جنایات نظامی خود قرار داد.

این ادعا‌ها که هرگز ثابت نشدند، سبب شد حضوری که به شکل نظامی آغاز شده بود، رفته رفته گستره وسیع تری را در بر بگیرد و در ادامه به حوزه روابط خارجی بغداد، سیاست داخلی، اقتصاد، امنیت و ... عراق کشیده شود.

«واشنگتن» که همواره ادامه حضور خود در عراق را مدیون ادامه حیات گروه‌های تروریستی می‌دید و می‌بیند، به طرق مختلفی به تشدید تنش‌ها و بی ثباتی‌های امنیتی و سیاسی دامن می‌زند.

تقویت گروه‌های تروریستی و ایجاد فضای مانور برای آنان که از زمان تصویب طرح خروج نیرو‌های آمریکایی در پارلمان عراق، تشدید شده، نمونه‌ای از این تلاش‌ها برای ادامه حضور در عراق است.

انفجار‌های مشکوک در عراق را باید جلوه‌ای دیگر از این تلاش‌ها دانست که برای توجیه ضرورت حضور نظامی آمریکا در این کشور مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این بهانه در پی تقویت ارتش عراق و تشکیل گروه «حشدالشعبی» در چند سال اخیر، دیگر رنگی نداشت؛ از این رو آمریکا دست به ابداع شیوه جدیدی برای ماندن در عراق زد؛ ائتلاف بین المللی مبارزه با داعش.

اما این حربه نیز نتوانست کارآیی داشته و سبب شسته شدن تجارب ناگواری شود که در پی حضور نظامی آمریکا در عراق در اذهان مردم این کشور نقش بسته است.

مداخله در امور اقتصادی عراق از طریق کنترل مناطق نفت خیز، اعمال فشار بر بغداد در زمینه انتخاب شرکای تجاری، ... نمونه‌هایی از مداخلات بی پایان واشنگتن در این کشور هستند.

در زمینه سیاسی نیز این مداخلات خود را به شکلی گسترده آشکار می‌کنند.

نفوذ در میان گروه‌ها و احزاب عراقی در بحران انتخاب نخست وزیر یا مداخله در اختلاف نظر‌های داخلی طبیعی و جانبداری‌های تحریک آمیز، ابزار‌های سوءاستفاده آمریکا در این زمینه هستند.

این موارد در کنار، سابقه سیاه و مرگ آفرین آمریکا در عراق، سبب شده تا مردم این کشور به ستوه بیایند.

سالانه صد‌ها غیرنظامی عراقی، جان خود را در بمباران‌ها و تجاوز‌های نظامیان آمریکایی به مناطق مسکونی در پی نقض آشکار حاکمیت عراق، از دست می‌دهند.

اعتراض مردم عراق به حضور نظامیان آمریکایی در این کشور در پی شهادت سردار «سلیمانی»، «ابومهدی المهندس» و شماری از همرزمانشان در فرودگاه بغداد، تشدید شد.

مردم عراق که تاریخ را پیش چشم خود دارند، نمی‌توانند ادعا‌های مقام‌های آمریکایی مبنی بر خیرخواهی خود را بپذیرند؛ آنها گذشته از ۱۷ سال جنگ آمریکا علیه کشورشان، ۱۳ سال محاصره توسط واشنگتن را نیز تجربه کرده اند.

از این منظر است که دیگر گزینه‌ای برای آمریکا برای توجیه ادامه حضورش در عراق وجود ندارد و تنها گزینه موجود خروج از این کشور است البته لازم است مقام‌های عراقی هوشیار باشند و این خروج شکل تغییر آرایش نظامی به خود نگیرند.