تلاوت جزء به جزء قرآن مجید/ صفحه ۲۹۷

[video src='https://www.mizan.news/wp-content/uploads/2022/01/01']

وَٱصۡبِرۡ نَفۡسَکَ مَعَ ٱلَّذِینَ یَدۡعُونَ رَبَّهُم بِٱلۡغَدَوٰةِ وَٱلۡعَشِیِّ یُرِیدُونَ وَجۡهَهُۥۖ وَلَا تَعۡدُ عَیۡنَاکَ عَنۡهُمۡ تُرِیدُ زِینَةَ ٱلۡحَیَوٰةِ ٱلدُّنۡیَاۖ وَلَا تُطِعۡ مَنۡ أَغۡفَلۡنَا قَلۡبَهُۥ عَن ذِکۡرِنَا وَٱتَّبَعَ هَوَىٰهُ وَکَانَ أَمۡرُهُۥ فُرُطٗا ۲۸
و همیشه خویش را با کمال شکیبایى به محبت آنان که صبح و شام خداى خود را مى خوانند و رضاى او را مى طلبند وادار کن، و مبادا دیدگانت از آنان بگردد از آن رو که به زینتهاى دنیا مایل باشى، و هرگز از آن که ما دل او را از یاد خود غافل کرده ایم و تابع هواى نفس خود شده و به تبهکارى پرداخته متابعت مکن

وَقُلِ ٱلۡحَقُّ مِن رَّبِّکُمۡۖ فَمَن شَآءَ فَلۡیُؤۡمِن وَمَن شَآءَ فَلۡیَکۡفُرۡۚ إِنَّآ أَعۡتَدۡنَا لِلظَّـٰلِمِینَ نَارًا أَحَاطَ بِهِمۡ سُرَادِقُهَاۚ وَإِن یَسۡتَغِیثُواْ یُغَاثُواْ بِمَآءٖ کَٱلۡمُهۡلِ یَشۡوِی ٱلۡوُجُوهَۚ بِئۡسَ ٱلشَّرَابُ وَسَآءَتۡ مُرۡتَفَقًا ۲۹
و بگو: دین حق همان است که از جانب پروردگار شما آمد، پس هر که مى خواهد ایمان آرد و هر که مى خواهد کافر شود، ما براى کافران ستمکار آتشى مهیا ساخته ایم که شعله هاى آن مانند خیمه هاى بزرگ گرد آن‌ها احاطه کند و اگر (از شدت عطش) شربت آبى درخواست کنند آبى مانند مس گداختۀ سوزان به آن‌ها دهند که روی‌ها را بسوزاند و آن آب بسیار بد شربتى و آن دوزخ بسیار بد آسایشگاهى است

إِنَّ ٱلَّذِینَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ إِنَّا لَا نُضِیعُ أَجۡرَ مَنۡ أَحۡسَنَ عَمَلًا ۳۰
آنان که ایمان آوردند و نیکوکار شدند ما هم اجر نیکوکاران را ضایع نخواهیم گذاشت

أُوْلَـٰٓئِکَ لَهُمۡ جَنَّـٰتُ عَدۡنٖ تَجۡرِی مِن تَحۡتِهِمُ ٱلۡأَنۡهَٰرُ یُحَلَّوۡنَ فِیهَا مِنۡ أَسَاوِرَ مِن ذَهَبٖ وَیَلۡبَسُونَ ثِیَابًا خُضۡرٗا مِّن سُندُسٖ وَإِسۡتَبۡرَقٖ مُّتَّکِـِٔینَ فِیهَا عَلَى ٱلۡأَرَآئِکِۚ نِعۡمَ ٱلثَّوَابُ وَحَسُنَتۡ مُرۡتَفَقٗا ۳۱
آنهایند که بهشتهاى عدن که نهر‌ها زیر درختانش جارى است خاص آنهاست در حالى که آنان را در آن بهشت به دست بند‌ها و زیورهاى زرین بیارایند و لباس هاى سبز حریر و دیبا درپوشند و بر تخت‌ها تکیه زنند، که آن بهشت نیکو اجرى و خوش آرامگاهى است

وَٱضۡرِبۡ لَهُم مَّثَلٗا رَّجُلَیۡنِ جَعَلۡنَا لِأَحَدِهِمَا جَنَّتَیۡنِ مِنۡ أَعۡنَٰبٖ وَحَفَفۡنَٰهُمَا بِنَخۡلٖ وَجَعَلۡنَا بَیۡنَهُمَا زَرۡعٗا ۳۲
و دو مرد (مؤمن و کافر) را براى امت مثل آر که به یکى از آن‌ها دو باغ انگور دادیم و به نخل خرما اطرافش را پوشاندیم و عرصۀ میان آن‌ها را کشتزار (براى گندم و سایر حبوبات) قرار دادیم

کِلۡتَا ٱلۡجَنَّتَیۡنِ ءَاتَتۡ أُکُلَهَا وَلَمۡ تَظۡلِم مِّنۡهُ شَیۡـٔٗاۚ وَفَجَّرۡنَا خِلَٰلَهُمَا نَهَرٗا ۳۳
آن دو باغ کاملا میوه هاى خود را بى هیچ آفت و نقصان بداد و در وسط آن‌ها جوى آبى نیز روان ساختیم

وَکَانَ لَهُۥ ثَمَرٞ فَقَالَ لِصَٰحِبِهِۦ وَهُوَ یُحَاوِرُهُۥٓ أَنَا۠ أَکۡثَرُ مِنکَ مَالٗا وَأَعَزُّ نَفَرٗا ۳۴
و این مرد که دو باغ میوۀ بسیار داشت با رفیق خود (که مردى مؤمن و فقیر بود) در مقام گفتگو و مفاخرت برآمد و گفت: من از تو به دارایى بیشتر و از حیث خدم و حشم نیز عزیزتر و توانمندترم