مربی خارجی، بیراهه‌ای برای والیبال ایران

پس از این اتفاق محمدرضا داورزنی عنوان کرد که برخی مربیان خارجی برای هدایت تیم ملی اعلام آمادگی کردند. این ابراز تمایل این مربیان هم بیشتر از طریق واسطه‌ها صورت گرفته بود؛ هر چند میلاد تقوی، سرپرست دبیری فدراسیون والیبال عنوان کرد که اجازه نخواهند داد دلال‌ها و واسطه‌ها در انتخاب سرمربی آینده تیم ملی والیبال نقش داشته باشند.

اتفاق دیگری که در همین راستا رخ داد تشکیل کارگروه انتخاب سرمربی آینده تیم ملی بود؛ محمدرضا داورزنی، وحید مرادی، میلاد تقوی، سعید درخشنده، منوچهر پورحسن، محمود افشاردوست، ناصر میرفخرایی و جمشید حمیدی نفراتی هستند که در این کارگروه حضور دارند و تا الان هم این کارگروه ۲ جلسه برگزار کرده است تا در نهایت به جمع بندی برسند و سرمربی آینده تیم ملی والیبال را انتخاب کنند. شنیده می‌شود بیشتر اعضای کارگروه موافق انتخاب مربی ایرانی برای سرمربیگری تیم ملی هستند و تنها یکی از اعضا با این مسئله مخالف است، اما به نظر می‌رسد نظرات این کارگروه تاثیر چندانی در انتخاب سرمربی آینده تیم ملی نخواهد داشت و حتی این احتمال وجود دارد که تا الان هم جانشین کولاکوویچ انتخاب شده باشد.

مشکل فدراسیون والیبال در خصوص انتخاب سرمربی آینده تیم ملی این است که هر سرمربی خارجی که انتخاب می‌کند با خولیو ولاسکو مقایسه می‌شود. مربی آرژانتینی در زمان حضورش در تیم ملی والیبال به قدری محبوب شد که کار را برای جانشینان آینده خود سخت کرد. این محبوبیت او به قدری بود که حتی خبنگاران آرژانتینی که برای پوشش لیگ ملت‌ها به ایران می‌آمدند عنوان می‌کردند که محبوبیت ولاسکو در ایران به مراتب بیشتر از محبوبیت او در آرژانتین است.

از طرفی باید اذعان کرد که مربیانی که پس از ولاسکو عهده‌دار سرمربیگری تیم ملی بودند نتوانستند انتظارات را برآورده کنند؛ عملکرد کواچ، لوزانو و کولاکوویچ به گونه‌ای بود که خیلی زود مجبور شدند از هدایت تیم ملی والیبال ایران کنار بروند. همه این اتفاق‌ها باعث شد در حال حاضر فدراسیون والیبال برای انتخاب سرمربی تیم ملی دست به عصا حرکت کند. در این میان مشخص نیست چرا هنوز اعتمادی که باید به مربیان ایرانی شود وجود ندارد؛ هر چند تعداد مربیانی ایرانی که شایستگی سرمربیگری تیم ملی را دارند بسیار کم است، اما بدون شک این مربیان می‌توانند همان کارایی را داشته باشند که مربیانی همچون کولاکوویچ و لوزانو و کواچ از خود نشان دادند.

کافیست عملکرد کولاکوویچ در این ۳ سال مورد بررسی قرار بگیرد؛ قطعا دستاوردهایی که او در این مدت کسب کرد با مربی ایران هم به دست می‌آمد. در حال حاضر جامعه والیبال ایران هم این آمادگی را دارد تا از مربیان داخلی برای هدایت تیم ملی استفاده شود، تنها شرطی که وجود دارد این است که باید همانند مربیان خارجی به مربیان داخلی هم زمان داده شود. برخی مخالفان انتخاب مربیان ایرانی برای تیم ملی عنوان می‌کنند که مربیان ایرانی نمی‌توانند بازیکنان بزرگ تیم ملی را کنترل و مدیریت کنند اما واقعیت این است که لوزانو، کواچ و کولاکوویچ هم با این مشکل روبرو بودند و آنها هم در مدیریت برخی بازیکنان نتوانستند کار خاصی انجام دهند. ضمن اینکه اگر فدراسیون والیبال حمایت قاطعی از سرمربی تیم ملی داشته باشد هیچ بازیکنی به خودش اجازه نمی‌دهد خارج از وظابفش کار کند.

المپیک توکیو اهمیت زیادی برای والیبال ایران دارد و جذب مربی خارجی می‌تواند یک اشتباه جبران‌نشدنی برای والیبال ایران باشد؛ ضمن اینکه جذب مربی خارجی هزینه ماهیانه حداقل۲۵۰ میلیون تومان خواهد داشت؛ هزینه‌ای که در سال به عدد ۴ میلیار تومان هم می‌رسد و قطعا جذب مربی خارجی در این مقعط هیچ توجیه فنی و مالی ندارد.

این انتظار وجود دارد که فدراسیون والیبال برای یک بار هم که شده به مربیان ایرانی اعتماد کند و قطعا عملکرد این مربیان ضعیف‌تر از مربیان خارجی که در این چند سال اخیر روی نیمکت تیم ملی نشستند نخواهد بود.