تلاوت جزء به جزء قرآن مجید/ صفحه ۲۸۳

عَسَىٰ رَبُّکُمۡ أَن یَرۡحَمَکُمۡۚ وَإِنۡ عُدتُّمۡ عُدۡنَاۚ وَجَعَلۡنَا جَهَنَّمَ لِلۡکَٰفِرِینَ حَصِیرًا ۸
امید است خدا به شما (اگر توبه کرده و صالح شوید) باز مهربان گردد و اگر (به عصیان و ستمگرى) برگردید ما هم (به عقوبت و مجازات شما) بازمى گردیم و جهنم را زندان کافران قرار داده ایم

إِنَّ هَٰذَا ٱلۡقُرۡءَانَ یَهۡدِی لِلَّتِی هِیَ أَقۡوَمُ وَیُبَشِّرُ ٱلۡمُؤۡمِنِینَ ٱلَّذِینَ یَعۡمَلُونَ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ أَنَّ لَهُمۡ أَجۡرٗا کَبِیرٗا ۹
همانا این قرآن (خلق را) به راست و استوارترین طریقه هدایت مى کند و اهل ایمان را که نیکوکار باشند به اجر و ثواب بزرگ بشارت مى دهد

وَأَنَّ ٱلَّذِینَ لَا یُؤۡمِنُونَ بِٱلۡأٓخِرَةِ أَعۡتَدۡنَا لَهُمۡ عَذَابًا أَلِیمٗا ۱۰
و بر آنان که به عالم آخرت ایمان نمى آورند البته عذاب دردناک مهیا ساخته ایم

وَیَدۡعُ ٱلۡإِنسَٰنُ بِٱلشَّرِّ دُعَآءَهُۥ بِٱلۡخَیۡرِۖ وَکَانَ ٱلۡإِنسَٰنُ عَجُولٗا ۱۱
انسان با شوق و رغبتى که خیر و منفعت خود را مى جوید (چه بسا به نادانى) با همان شوق و رغبت شر و زیان خود را مى طلبد، و انسان بسیار بى صبر و شتاب کار است

وَجَعَلۡنَا ٱلَّیۡلَ وَٱلنَّهَارَ ءَایَتَیۡنِۖ فَمَحَوۡنَآ ءَایَةَ ٱلَّیۡلِ وَجَعَلۡنَآ ءَایَةَ ٱلنَّهَارِ مُبۡصِرَةٗ لِّتَبۡتَغُواْ فَضۡلٗا مِّن رَّبِّکُمۡ وَلِتَعۡلَمُواْ عَدَدَ ٱلسِّنِینَ وَٱلۡحِسَابَۚ وَکُلَّ شَیۡءٖ فَصَّلۡنَٰهُ تَفۡصِیلٗا ۱۲
و ما شب و روز را دو آیت و نشانه اى (از قدرت خود) قرار دادیم آن گاه آیت شب (روشنى ماه) را زدودیم و آیت روز (خورشید) را تابان ساختیم تا شما در روز (روزى حلال) از فضل خدا طلب کنید و تا آنکه شمار سال‌ها و حساب (اوقات) را عموما بدانید و ما (براى پند و صلاح بندگان) هر چیزى را مفصل بیان کردیم

وَکُلَّ إِنسَٰنٍ أَلۡزَمۡنَٰهُ طَـٰٓئِرَهُۥ فِی عُنُقِهِۦۖ وَنُخۡرِجُ لَهُۥ یَوۡمَ ٱلۡقِیَٰمَةِ کِتَٰبٗا یَلۡقَىٰهُ مَنشُورًا ۱۳
و ما مقدرات و نتیجۀ اعمال هر انسانى را طوق گردن او ساختیم (که ملازم و قرین همیشگى او باشد) و روز قیامت کتابى (که نامۀ اعمال اوست) بر او بیرون آریم در حالى که آن نامه چنان باز باشد که همۀ اوراق آن را یک مرتبه ملاحظه کند

ٱقۡرَأۡ کِتَٰبَکَ کَفَىٰ بِنَفۡسِکَ ٱلۡیَوۡمَ عَلَیۡکَ حَسِیبٗا ۱۴
تو خود کتاب اعمالت را بخوان (و بنگر تا در دنیا چه کرده اى) که تو خود تنها براى رسیدگى به حساب خویش کافى هستى

مَّنِ ٱهۡتَدَىٰ فَإِنَّمَا یَهۡتَدِی لِنَفۡسِهِۦۖ وَمَن ضَلَّ فَإِنَّمَا یَضِلُّ عَلَیۡهَاۚ وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٞ وِزۡرَ أُخۡرَىٰۗ وَمَا کُنَّا مُعَذِّبِینَ حَتَّىٰ نَبۡعَثَ رَسُولٗا ۱۵
هر کس راه هدایت یافت تنها به نفع و سعادت خود یافته، و هر که به گمراهى شتافت آن هم به زیان و شقاوت خود شتافته، و هیچ کس بار گناه دیگرى را به دوش نگیرد، و ما تا رسول نفرستیم (و بر خلق اتمام حجّت نکنیم) هرگز کسى را عذاب نخواهیم کرد

وَإِذَآ أَرَدۡنَآ أَن نُّهۡلِکَ قَرۡیَةً أَمَرۡنَا مُتۡرَفِیهَا فَفَسَقُواْ فِیهَا فَحَقَّ عَلَیۡهَا ٱلۡقَوۡلُ فَدَمَّرۡنَٰهَا تَدۡمِیرٗا ۱۶
و ما، چون اهل دیارى را بخواهیم به کیفر گناه هلاک سازیم پیشوایان و متنعّمان آن شهر را امر کنیم (به طاعت، لیکن) آن‌ها راه فسق (و تبهکارى و ظلم) در آن دیار پیش گیرند (و مردم هم به راه آن‌ها روند) پس آنجا تنبیه و عقاب لزوم خواهد یافت، آن گاه همه را هلاک مى سازیم

وَکَمۡ أَهۡلَکۡنَا مِنَ ٱلۡقُرُونِ مِنۢ بَعۡدِ نُوحٖۗ وَکَفَىٰ بِرَبِّکَ بِذُنُوبِ عِبَادِهِۦ خَبِیرَۢا بَصِیرٗا ۱۷
و چه بسیارى از ملل و اقوامى را بعد از نوح هلاک کردیم و تنها خداى تو که بر گناهان بندگانش آگاه و با خبر است کفایت مى کند (که به مصلحت هر که را خواهد عفو و هر که را خواهد عقاب کند)