تلاوت جزء به جزء قرآن مجید/ صفحه ۲۲۶

 

 

وَیَصۡنَعُ ٱلۡفُلۡکَ وَکُلَّمَا مَرَّ عَلَیۡهِ مَلَأٞ مِّن قَوۡمِهِۦ سَخِرُواْ مِنۡهُۚ قَالَ إِن تَسۡخَرُواْ مِنَّا فَإِنَّا نَسۡخَرُ مِنکُمۡ کَمَا تَسۡخَرُونَ ۳۸
و نوح به ساختن کشتى پرداخت و هر گاه گروهى از قومش بر او مى گذشتند وى را مسخره و استهزاء مى کردند و نوح در جواب آن‌ها مى گفت: اگر (امروز) شما ما را مسخره مى کنید ما هم (روزى) شما را مسخره کنیم همان گونه که شما مسخره مى کنید
فَسَوۡفَ تَعۡلَمُونَ مَن یَأۡتِیهِ عَذَابٞ یُخۡزِیهِ وَیَحِلُّ عَلَیۡهِ عَذَابٞ مُّقِیمٌ ۳۹
و به زودى معلوم شما شود که کدام یک به عذاب ذلت و خوارى گرفتار و عذاب دائم خدا را مستوجب خواهد شد
حَتَّىٰٓ إِذَا جَآءَ أَمۡرُنَا وَفَارَ ٱلتَّنُّورُ قُلۡنَا ٱحۡمِلۡ فِیهَا مِن کُلّٖ زَوۡجَیۡنِ ٱثۡنَیۡنِ وَأَهۡلَکَ إِلَّا مَن سَبَقَ عَلَیۡهِ ٱلۡقَوۡلُ وَمَنۡ ءَامَنَۚ وَمَآ ءَامَنَ مَعَهُۥٓ إِلَّا قَلِیلٞ ۴۰
(نوح به ساختن کشتى و قوم به تمسخر پرداختند) تا وقتى که فرمان (قهر) ما فرا رسید و از تنور آتش آب بجوشید، در آن هنگام به نوح خطاب کردیم که از هر جفت حیوان دو فرد (نر و ماده) با جمیع خانواده ات جز آن (پسرت کنعان و زنت) که وعدۀ هلاکش در علم ازلى گذشته و هر که ایمان آورده همه را در کشتى سوار کن (که از غرقاب برهند) و گرویدگان به نوح عدۀ قلیلى بیش نبودند
وَقَالَ ٱرۡکَبُواْ فِیهَا بِسۡمِ ٱللَّهِ مَجۡرٜىٰهَا وَمُرۡسَىٰهَآۚ إِنَّ رَبِّی لَغَفُورٞ رَّحِیمٞ ۴۱
و نوح دستور داد که شما مؤمنان به کشتى در آیید تا به نام خدا کشتى هم روان شود و هم به ساحل نجات رسد، که خداى من البته بسیار آمرزنده و مهربان است
وَهِیَ تَجۡرِی بِهِمۡ فِی مَوۡجٖ کَٱلۡجِبَالِ وَنَادَىٰ نُوحٌ ٱبۡنَهُۥ وَکَانَ فِی مَعۡزِلٖ یَٰبُنَیَّ ٱرۡکَب مَّعَنَا وَلَا تَکُن مَّعَ ٱلۡکَٰفِرِینَ ۴۲
و آن کشتى آنان را در میان امواجى مانند کوه گردش مى داد که در آن حال نوح فرزندش را که به کنارى رفته بود ندا کرد که اى پسر، تو هم با ما بدین کشتى درآى و با کافران همراه مباش
قَالَ سَـَٔاوِیٓ إِلَىٰ جَبَلٖ یَعۡصِمُنِی مِنَ ٱلۡمَآءِۚ قَالَ لَا عَاصِمَ ٱلۡیَوۡمَ مِنۡ أَمۡرِ ٱللَّهِ إِلَّا مَن رَّحِمَۚ وَحَالَ بَیۡنَهُمَا ٱلۡمَوۡجُ فَکَانَ مِنَ ٱلۡمُغۡرَقِینَ ۴۳
آن پسر (نادان نااهل) پدر را پاسخ داد که من به زودى بر فراز کوهى روم که از خطر آبم نگه دارد، نوح گفت: امروز هیچ کس را از (قهر) خدا جز لطف او پناه نیست و موج میان آن‌ها جدایى افکند و پسر با کافران به دریا غرق شد
وَقِیلَ یَـٰٓأَرۡضُ ٱبۡلَعِی مَآءَکِ وَیَٰسَمَآءُ أَقۡلِعِی وَغِیضَ ٱلۡمَآءُ وَقُضِیَ ٱلۡأَمۡرُ وَٱسۡتَوَتۡ عَلَى ٱلۡجُودِیِّۖ وَقِیلَ بُعۡدٗا لِّلۡقَوۡمِ ٱلظَّـٰلِمِینَ ۴۴
و به زمین خطاب شد که اى زمین، فورا آب خود را فرو بر، و به آسمان امر شد که باران را قطع کن، و آب (به یک لحظه) خشک شد و حکم (قهر الهى) انجام یافت و کشتى بر کوه جودى قرار گرفت، و فرمان هلاک ستمکاران در رسید
وَنَادَىٰ نُوحٞ رَّبَّهُۥ فَقَالَ رَبِّ إِنَّ ٱبۡنِی مِنۡ أَهۡلِی وَإِنَّ وَعۡدَکَ ٱلۡحَقُّ وَأَنتَ أَحۡکَمُ ٱلۡحَٰکِمِینَ ۴۵
و نوح به درگاه خدا عرض کرد: بار پروردگارا، فرزند من از اهل بیت من است (که وعدۀ لطف و نجات به آن‌ها دادى) و وعدۀ تو هم حتمى است و قادرترین حکم فرمایانى