بحران پناهجویی و حملات ائتلاف آمریکایی به غیرنظامیان در سوریه و عراق

به گزارش گروه بین الملل ؛ جنگ سوریه که از سال ۲۰۱۱ آغاز و در سایه حمایت کشور‌های مختلف خارجی از گروه‌ های تروریستی حاضر در این کشور و ورود به این بحران با هدف سرنگونی دولت قانونی سوریه تاکنون ادامه یافته است، در حالی به روز‌های پایانی خود می‌رسد که یکی از بدترین بحران‌های بشردوستانه سال‌های اخیر را تاکنون ۱۲ میلیون کشته و آواره برجای گذاشته، رقم زده است.

با تشدید درگیری‌ها و تنش‌ها در ادلب در پی نقض توافق آتش بس از سوی گروه‌ های تروریستی و واکنش ارتش سوریه به این اقدام که به ورود مداخله جویانه ترکیه به این بحران منجر شد، خانواده‌ های سوری ساکن ادلب در تلاش هستند تا جایی امن در سوریه برای عبور از این بحران بیابند.

 

برخی نیز با امید یافتن فرصتی برای ادامه زندگی، مخاطرات مهاجرت غیرقانونی به اروپا را به جان خریده و گام در مسیری می‌گذارند که قطعا زندگی آنان را به عنوان پناهجو دشوارتر خواهد کرد.

بررسی آمار‌ها نشان می‌دهد که قربانیان اصلی این جنگ که به دلیل ورود کشور‌های خارجی به آن با هدف تامین منافعشان تشدید و طولانی شد، غیرنظامیان سوری بودند.

 

نگاهی به آمار‌ها از عمق این فاجعه حکایت دارد.

ائتلاف بین المللی به اصطلاح مبارزه با داعش تحت هدایت آمریکا چندی پیش اذعان کرد که در حملات این ائتلاف در سوریه و عراق بیش از ۱۳۰۰ غیرنظامی کشته شدند.

 

براساس گزارش ماهانه این ائتلاف در ماه فوریه ۲۰۲۰ (بهمن ۱۳۹۸) از زمان آغاز عملیات ائتلاف بین المللی به اصطلاح ضد داعش در عراق و سوریه از سال ۲۰۱۴ تاکنون دستکم ۱۳۷۰ غیرنظامی جان خود را به دلیل حملات هوایی از دست داده اند؛ و بازهم به اذعان همین گزارش ائتلاف مذکور در بازه زمانی آگوست ۲۰۱۴ تا پایان دسامبر ۲۰۱۹، ۳۴۷۶۳ مورد حمله هوایی توسط این ائتلاف علیه عراق و سوریه انجام شده است.

 

طنز ماجرا آن جاست که مقام‌های این ائتلاف در گزارش خود بر رعایت قانون درگیری مسلحانه و خودداری از خسارات جنبی و انسانی تاکید کرده اند.

پذیرش آمار ۱۳۷۰ نفری تلفات غیرنظامیان در سوریه و عراق از سوی ائتلاف بین المللی سبب می‌شود تا گمانه غیرواقعی بودن آن تشدید شود.

 

این گمانه زمانی به واقعیت مبدل می‌شود که بدانیم سازمان «ایرویز»، شمار غیرنظامیان کشته شده بر اثر حملات هوایی ائتلاف بین المللی به هدایت آمریکا را ۱۳۱۵۹ نفر برآورد کرده است.

از سوی دیگر براساس اعلام سازمان ملل، میلیون‌ها سوری برای گذران زندگی خود به کمک نیاز دارند؛ کمکی که در سال ۲۰۱۹ معادل ۳.۲۹ میلیارد دلار برآورد و اعلام شد، اما تنها به تامین حدود دو سوم آن انجامید؛ بیش از نیمی از جمعیت سوریه معادل ۲۲ میلیون نفر اکنون نیازمند کمک‌های بشردوستانه هستند.

 

با در نظر داشتن این آمار اکنون تلاش شهروندان سوری برای فرار از ادلب و گاه خروج از این کشور جنگ زده قابل درک‌تر است.

باید توجه داشت که در حال حاضر بیش از ۱۱ میلیون شهروند سوری در حال فرار از خانه هایشان هستند. ۵.۶ میلیون نفر از آن‌ها به امید بازگشت به کشور و شهر و خانه خود در آینده نزدیک در جستجوی امنیت به کشور‌های همسایه رفته اند که ۱.۶ میلیون نفر آنان در لبنان و اردن هستند؛ این به جز ۶.۲ میلیون نفر آواره داخلی است.

زنگ هشدار در مناطق شمالی و با مشاهده حدود ۶۰ درصدی آوارگی ساکنان این منطقه به صدا در می‌آید.

براساس گزارش سازمان ملل از ادلب، تقریبا یک میلیون نفر از غیرنظامیان ساکن این شهردر پی تشدید تنش‌ها در ادلب و حلب از مهلکه جنگ فرار کرده اند.

 

این افراد که به شدت به کمک‌های بشردوستانه نیازمند هستند، شامل ۱۸۰ هزار خانواده، بیش از ۱۹۵ هزار زن و بیش از ۶۵۰ هزار کودک می‌شوند؛ غالب این افراد به سمت مرز ترکیه و اردوگاه‌هایی حرکت می‌کنند که نه پناهگاهی در انتظار آنان است و نه غذا و آب تمیز.

این در حالی است که بسیاری از سازمان‌های مردم نهاد بین المللی و کارکنانشان در پی وخامت اوضاع در ادلب ناچار به ترک این استان شده اند.

 

سوری‌ها در پی ورود کشور‌های خارجی به جنگ در این کشور در سال ۲۰۱۵ بزرگ‌ترین جمعیت پناهجویان جهان را به خود اختصاص دادند.

تنها ۸ درصد پناهجویان سوری در اردوگاه‌ها زندگی می‌کنند؛ بیشتر آنها وارد جوامع ناشناس شهری و روستایی شده اند چرا که به جز عراق که اقدام به برپایی اردوگاه‌های خاص پناهجویان کرده، سایر کشور‌ها مانند لبنان دست به این اقدام نزده اند.

 

پراکندگی پناهجویان در شهر‌ها و روستا‌ها سبب دشوارتر شدن کمک رسانی‌ها به آن‌ها می‌شود؛ این مشکلات مضاف بر مشکلاتی مانند در دست نداشتن مدارک شناسایی، کار کودکان، ازدواج‌های اجباری و انجام کار‌های ناامن است.

به نظر می‌رسد بحران پناهجویان سوری در صورت عدم حل و فصل به فاجعه‌ای بزرگ مبدل می‌شود؛ تقریبا نیمی از پناهجویان سوری معادل ۲.۷ میلیون نفر زیر ۱۸ سال سن دارند؛ از این میزان ۴۸ درصد کودکانی هستند که همه چیز خود را از دست داده اند؛ آینده مبهم این افراد از جمله نگرانی‌هایی است که باید از سوی سازمان‌های بین المللی مورد توجه قرار بگیرد.