یک پادشاه هم در اقلیم افغانستان نگنجد!

به گزارش گروه بین الملل ؛ بیش از ۴۰ سال است که افغانستان درگیر جنگ‌های داخلی است که علت اصلی آن نیز خواص و عوام این کشور هستند.

اگر مردم افغانستان با هم و در کنار هم بدون فرقه گرایی‌هایی که سال‌ها است در این کشور وجود دارد، برای دفاع از کشور خود پای کار آمده و اجازه ورود بیگانه را نداده بودند آیا اکنون اوضاع افغانستان چنین بود؟

آیا اگر سران و رهبران گروه‌ها و جریان‌های سیاسی و مذهبی افغانستان دست از جنگ قدرت بر می‌داشتند و هر یک گوشه‌ای از کار گره خورده کشور را می‌گرفتند، اکنون شریط کشور به این شدت وخیم بود؟

افغانستان هم اکنون دارای یک حاکمیت ملی با تمامیت ارضی نیست، درصد زیادی از خاک این کشور در دست گروه هایی، چون طالبان و القاعده و دیگر گروه‌ها با عقاید گوناگون است که انسجام ملی را از بین برده است.

افغانستانی که انتخابات ریاست جمهوری برگزار می‌کند بر اساس چه مبنایی است؟

از مجموع سیزده میلیون نفر واجدین شرایط برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری افغانستان، کمتر از دو میلیون و دویست هزار تن از واجدین شرایط در این انتخابات شرکت کرده اند.

چگونه می‌توان کشوری را اداره کرد که بخش زیادی از آن در دست گروه‌های مسلح، بخشی دیگر در دست فرقه‌ها و قومیت‌ها و بخش کوچکی در دست دولت قانونی است؟!

اکنون ۱۸ درصد از خاک افغانستان در دست دولت قانونی و مرکزی این کشور است که در تازه‌ترین انتخابات ریاست جمهوری، اشرف غنی با ۹۲۳ هزار و ۵۹۲ رأی از مجموع یک میلیون و ۸۲۳ هزار و ۴۸ رای معتبر پیروز انتخابات شد و روز دوشنبه نیز مراسم تحلیف و سوگند را برگزار کرد.

در کنار مراسم تحلیف اشرف غنی، عبدالله عبدالله، نیز مراسم تحلیف برگزار کرد و خود را رئیس جمهور افغاستان دانست.

 

 

همین اختلافات است که اجازه نداده افغانستان در طول بیش از ۴۰ سال از آغاز بحران و جنگ‌های داخلی که با ورود ارتش سرخ اتحاد جماهیر شوروی سابق شکل گرفت، روی آرامش و امنیت را به خود ببیند و اکنون نیز نیرو‌های آمریکایی نزدیک به ۲۰ سال است در این کشور حضور دارند و کاری پیش نبرده است.

هنگامی که از میان حدود ۱۷ میلیون واجد شرایط در افعانستان، کمتر از دو میلیون نفر در انتخابات شرکت می‌کنند، آیا می توان توقع داشت که این کشور روی خوش امنیت را به خود ببیند؟

دو پادشاه که هیچ، یک پادشاه هم در اقیلم افغانستان نگنجد، این کشور نیازمند تغییرات و تحولات اساسی و گسترده‌ای است که آن هم تنها از پس مردم این کشور بر می‌آید و اگر آن‌ها دست به کار نشوند، هیچ اتفاق مثبتی در افغانستان متصور نیست.

ادامه روند سیاسی و اجتماعی کنونی در افغانستان آینده روشن و مثبتی را برای این کشور به تصویر نمی‌کشد، بلکه یک افق تیره و تار را به نمایش گذاشته که هر روز بدتر می‌شود.