«اسماعیل»؛ روایتی از ارادت مردم ایران به «امام هشتم (ع)»
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، نمایش «اسماعیل» به نویسندگی و کارگردانی سینا شفیعی چندی پیش در تماشاخانه سرو انقلاب اسلامی روی صحنه رفت و توانست با استقبال خوبی از تماشاگران مواجه شود.
محوریت این نمایش مبنی بر اعتقادات اسلامی و اعتقاد و ارادت ویژه شیعیان به چایگاه رفیع «امام رضا (ع)»، امام هشتم شیعیان قرار داده شده است، اتفاقی که می تواند این نمایش را به عنوان یکی از آثار ارزشی نمایش در سال جاری قلمداد کند.
در خلاصه داستان نمایش «اسماعیل» آمده است: خادم حرم «امام رضا (ع)» که برای شفای پسرش به حرم دخیل بسته است، پیشنهاد خواهرش را برای رفتن به خارج از کشور رد می‌کند. خواهر خادم با مشکلاتی برای تهیه جهیزیه و کسب و کارش مواجه است و به برادرش اصرار می‌کند که او خانه‌اش را بفروشد.
نمایشنامه اسماعیل دارای پیچ و نقاط عطف فراوان و مرموزی است، این پیچ‌های داستانی عجیب و غریب که بر اساس تصادف شکل می‌گیرند، شاید گاها باورپذیری ماجرا را کم‌تر می‌کنند.اما از سویی نگاه دغدغه مند کارگردان نسبت به این موضوع را نشان می دهد.
قشر‌های مختلفی از جامعه در نمایش اسماعیل حضور دارند. این حسن شخصیت‌پردازی در نمایش است. حتی خادم و خواهرش متعلق به دو قشر فکری هستند. شخصیت‌ها تیپ اجتماعی هستند. شخصیت الی و الهه انگار از دل فیلم‌های اجتماعی بیرون پریده‌اند.
شاید یکی از نقاط ظعف نمایش اسماعیل را باید در طراحی صحنه اثر دید، دو طرف صحنه دو اتاق شبیه به هم وجود دارد. یکی خانه خادم است و یکی خانه حاج‌خانم. به این مسئله توجه نشده است که خانه خادم آپارتمانی توصیف می‌شود و خانه‌یحاج‌خانم ویلایی است. هر دو بی کم‌وکاست شبیه هم هستند.
پس با وجود تمایلات واقع‌گرایانه برای پرداخت دکور، با یک دکور واقع‌گرا مواجه نیستیم. درختی در انتهای صحنه است که در انتهای نمایش نور سبزی بر آن می‌تابد. این نور سبز به طور نمادین به حضور بهار یا حتا یک نوع حضور تفکر شیعی در نمایش اشاره می‌کند.
نمایش اسماعیل تلاش فردی تئاتری در مقام کارگردان است، اثری که شاید با پرداخت بیشتر اثرگذاری بهتری را هم بر مخاطب می گذاشت اما نگاه ریشه ای به مشکلات اجتماعی در درگاهی اعتقادی می اندازد، اثری که ارادت همیشگی به «امام رضا (ع)» را نقطه عطف ایرانیان در زندگی می داند.