جهش قابل ملاحظه شاخص امید به زندگی در ایران؛«سیر صعودی این شاخص اجتماعی بهداشتی در مسیر رکوردزنی است»
شاخص امید به زندگی در ایران در سال‌های اخیر با طی روندی صعودی به رکوردی بی سابقه دست یافته که نشان از موفقیت در عرصه‌های بهداشتی و درمانی دارد.
خبرگزاری میزان - 
به گزارش گروه بین الملل ؛ شاخص امید به زندگی در بدو تولد، شاخصی آماری برای نمایش متوسط طول عمر افراد در یک جامعه است که در سال‌های اخیر در ایران جهش قابل ملاحظه‌ای داشته است.
شاخص امید به زندگی در ایران در سال ۲۰۱۸، رقم ۷۴.۲ سال ارزیابی شد. در سال ۲۰۱۸، شاخص امید به زندگی برای مردان ایرانی، ۷۲.۸ و برای زنان این کشور ۷۵.۶ سال بوده است.
پایگاه «ورد فکت بوک» در تازه‌ترین آمار ارائه شده براساس داده‌های سال ۲۰۱۹ در این زمینه نوشت: «متوسط شاخص امید به زندگی مردم ایران ۷۴.۵ سال است. این میزان براساس جنسیت متفاوت بوده و برای مردان ۷۳.۱ و برای زنان ۷۶ تخمین زده می‌شود.»
در بررسی‌های بیشتر در مورد این شاخص که به شکل غیر قابل کتمانی با مولفه‌های سلامت اجتماعی، وضعیت فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و بهداشتی در ارتباط است، در می‌یابیم پس از انقلاب اسلامی شاخص امید به زندگی در ایران شاهد جهشی قابل ملاحظه بوده است.
شاخص امید به زندگی در ایران در سال ۱۹۷۹ میلادی، ۵۵.۷۹ سال بوده است. نرخ رشد جمعیت در آن سال ۱.۶۳۰- اعلام شده بود.
با گذشت یک دهه، این شاخص توانست همزمان با افزایش نرخ رشد جمعیت به ۶۱.۳۶ سال افزایش پیدا کند. در پایان دهه دوم یعنی در سال ۱۹۹۹، شاخص امید به زندگی با حرکت در روند صعودی به ۶۹.۵۰ سال افزایش یافت.
ایران در سال ۲۰۰۹ شاهد افزایش قابل توجه شاخص امید به زندگی بوده و این شاخص به رقم ۷۳.۱۸ سال رسید. سیر صعودی این شاخص اجتماعی بهداشتی در سال‌های گذشته نه تنها دچار اختلال نشد بلکه در مسیر رکوردزنی حرکت کرد؛ این میزان در سال ۲۰۱۹، به رقم ۷۴.۵ دست یافت.
پایگاه «مکروترندز»، شاخص امید به زندگی ایرانیان را در سال ۲۰۲۰، ۷۶.۷۴ سال پیش بینی کرده است.
اما چند واقعیت در مورد رشد چشمگیر این شاخص در ایران وجود دارد که در زیر به آن‌ها اشاره می‌شود:
۱. رشد اقتصادی، سوادآموزی، واکسیناسیون رایگان، دسترسی به آب سالم، اجرای سیستم مراقبت‌های بهداشتی و گسترش آن به سراسر کشور نقش مهمی در این روند صعودی داشته است.
۲. افزایش گستره افراد تحت پوشش بیمه در کنار ساخت بیمارستان‌ها و مراکز بهداشتی متعدد حتی در شهر‌های کوچک
۳. کاهش مرگ و میر ناشی از بیماری‌های واگیردار و ریشه کن کردن بیماری‌هایی مانند مالاریا
۴. کاهش نرخ مرگ و میر نوزادان
۵. کنترل مرگ و میر ناشی از بیماری‌های قلبی و عروقی به عنوان شایع‌ترین علل مرگ و میر در ایران و سپس تصادفات، سرطان و بیماری‌های تنفسی
به گزارش گروه بین الملل ؛ شاخص امید به زندگی در بدو تولد، شاخصی آماری برای نمایش متوسط طول عمر افراد در یک جامعه است که در سال‌های اخیر در ایران جهش قابل ملاحظه‌ای داشته است.شاخص امید به زندگی در ایران در سال ۲۰۱۸، رقم ۷۴.۲ سال ارزیابی شد. در سال ۲۰۱۸، شاخص امید به زندگی برای مردان ایرانی، ۷۲.۸ و برای زنان این کشور ۷۵.۶ سال بوده است.
پایگاه «ورد فکت بوک» در تازه‌ترین آمار ارائه شده براساس داده‌های سال ۲۰۱۹ در این زمینه نوشت: «متوسط شاخص امید به زندگی مردم ایران ۷۴.۵ سال است. این میزان براساس جنسیت متفاوت بوده و برای مردان ۷۳.۱ و برای زنان ۷۶ تخمین زده می‌شود.»
در بررسی‌های بیشتر در مورد این شاخص که به شکل غیر قابل کتمانی با مولفه‌های سلامت اجتماعی، وضعیت فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و بهداشتی در ارتباط است، در می‌یابیم پس از انقلاب اسلامی شاخص امید به زندگی در ایران شاهد جهشی قابل ملاحظه بوده است.
شاخص امید به زندگی در ایران در سال ۱۹۷۹ میلادی، ۵۵.۷۹ سال بوده است. نرخ رشد جمعیت در آن سال ۱.۶۳۰- اعلام شده بود.
با گذشت یک دهه، این شاخص توانست همزمان با افزایش نرخ رشد جمعیت به ۶۱.۳۶ سال افزایش پیدا کند. در پایان دهه دوم یعنی در سال ۱۹۹۹، شاخص امید به زندگی با حرکت در روند صعودی به ۶۹.۵۰ سال افزایش یافت.
ایران در سال ۲۰۰۹ شاهد افزایش قابل توجه شاخص امید به زندگی بوده و این شاخص به رقم ۷۳.۱۸ سال رسید. سیر صعودی این شاخص اجتماعی بهداشتی در سال‌های گذشته نه تنها دچار اختلال نشد بلکه در مسیر رکوردزنی حرکت کرد؛ این میزان در سال ۲۰۱۹، به رقم ۷۴.۵ دست یافت.
پایگاه «مکروترندز»، شاخص امید به زندگی ایرانیان را در سال ۲۰۲۰، ۷۶.۷۴ سال پیش بینی کرده است.
اما چند واقعیت در مورد رشد چشمگیر این شاخص در ایران وجود دارد که در زیر به آن‌ها اشاره می‌شود:
۱. رشد اقتصادی، سوادآموزی، واکسیناسیون رایگان، دسترسی به آب سالم، اجرای سیستم مراقبت‌های بهداشتی و گسترش آن به سراسر کشور نقش مهمی در این روند صعودی داشته است.
۲. افزایش گستره افراد تحت پوشش بیمه در کنار ساخت بیمارستان‌ها و مراکز بهداشتی متعدد حتی در شهر‌های کوچک
۳. کاهش مرگ و میر ناشی از بیماری‌های واگیردار و ریشه کن کردن بیماری‌هایی مانند مالاریا
۴. کاهش نرخ مرگ و میر نوزادان
۵. کنترل مرگ و میر ناشی از بیماری‌های قلبی و عروقی به عنوان شایع‌ترین علل مرگ و میر در ایران و سپس تصادفات، سرطان و بیماری‌های تنفسی
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *