تلاوت جزء به جزء قرآن مجید/ صفحه ۱۷۷

 

یَسۡـَٔلُونَکَ عَنِ ٱلۡأَنفَالِۖ قُلِ ٱلۡأَنفَالُ لِلَّهِ وَٱلرَّسُولِۖ فَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَأَصۡلِحُواْ ذَاتَ بَیۡنِکُمۡۖ وَأَطِیعُواْ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥٓ إِن کُنتُم مُّؤۡمِنِینَ ۱
(اى رسول ما) امت از تو حکم انفال را سؤال کنند (یعنى غنایمى که بدون جنگ از دشمنان به دست مسلمانان آید و زمینهاى خراب بى مالک، معادن، بیشه ها، فراز کوه ها، کف رودها، ارث کسى که وارث ندارد، قطائع ملوک، خلاصه ثروتى که بى رنج مردم حاصل شود) جواب ده که انفال مخصوص خدا و رسول است (که رسول و جانشینانش به هر کس و هر قدر صلاح دانند ببخشند) پس شما مؤمنان باید از خدا بترسید و در رضایت و مسالمت و اتحاد بین خودتان بکوشید و خدا و رسول او را اطاعت کنید اگر اهل ایمانید

إِنَّمَا ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ٱلَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ ٱللَّهُ وَجِلَتۡ قُلُوبُهُمۡ وَإِذَا تُلِیَتۡ عَلَیۡهِمۡ ءَایَٰتُهُۥ زَادَتۡهُمۡ إِیمَٰنٗا وَعَلَىٰ رَبِّهِمۡ یَتَوَکَّلُونَ ۲
مؤمنان حقیقى آنانند که، چون ذکرى از خدا شود دلهاشان ترسان و لرزان شود و، چون آیات خدا را بر آن‌ها تلاوت کنند بر مقام ایمانشان بیفزاید و به خداى خود در هر کار توکل مى کنند

ٱلَّذِینَ یُقِیمُونَ ٱلصَّلَوٰةَ وَمِمَّا رَزَقۡنَٰهُمۡ یُنفِقُونَ ۳
آنان که نماز را به پا مى دارند و از هر چه روزى آن‌ها کرده ایم انفاق مى کنند

أُوْلَـٰٓئِکَ هُمُ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ حَقّٗاۚ لَّهُمۡ دَرَجَٰتٌ عِندَ رَبِّهِمۡ وَمَغۡفِرَةٞ وَرِزۡقٞ کَرِیمٞ ۴
آن‌ها به راستى و حقیقت اهل ایمانند که نزد خدا مراتب بلند و آمرزش و روزى نیکو دارند

کَمَآ أَخۡرَجَکَ رَبُّکَ مِنۢ بَیۡتِکَ بِٱلۡحَقِّ وَإِنَّ فَرِیقٗا مِّنَ ٱلۡمُؤۡمِنِینَ لَکَٰرِهُونَ ۵
همان گونه که خدا تو را از خانۀ خود به حق (در جنگ بدر) بیرون آورد و گروهى از مؤمنان، سخت رأى خلاف و کراهت اظهار کردند (و تو به مخالفت آن‌ها از حکم حق بازنگشتى، در امر انفال و غیر آن هم به خواهش مردم توجه مکن، پیرو امر خدا باش و از خلق ابدا اندیشه مدار)

یُجَٰدِلُونَکَ فِی ٱلۡحَقِّ بَعۡدَ مَا تَبَیَّنَ کَأَنَّمَا یُسَاقُونَ إِلَى ٱلۡمَوۡتِ وَهُمۡ یَنظُرُونَ ۶
(مردم نادان) در حکم حق با آنکه حق آشکار و روشن گردید با تو جدل و نزاع خواهند کرد (و چنان حکم حق و طاعت خدا بر آن‌ها دشوار و سخت است) که گویى معاینه مى نگرند که آن‌ها را به جانب مرگ مى کشند

وَإِذۡ یَعِدُکُمُ ٱللَّهُ إِحۡدَى ٱلطَّآئِفَتَیۡنِ أَنَّهَا لَکُمۡ وَتَوَدُّونَ أَنَّ غَیۡرَ ذَاتِ ٱلشَّوۡکَةِ تَکُونُ لَکُمۡ وَیُرِیدُ ٱللَّهُ أَن یُحِقَّ ٱلۡحَقَّ بِکَلِمَٰتِهِۦ وَیَقۡطَعَ دَابِرَ ٱلۡکَٰفِرِینَ ۷
به یاد آر هنگامى که خدا به شما وعدۀ فتح بر یکى از دو طایفه را مى داد (غلبه بر سپاه قریش یا کاروان تجارى شام) و شما مسلمین مایل بودید که آن طایفه که شوکت و سلاحى همراه ندارند نصیب شما شود، و خدا مى خواست که حق را با سخنان خود (که وعدۀ پیروزى حق را داده است) ثابت گرداند و از بیخ و بن ریشۀ کافران را برکند

لِیُحِقَّ ٱلۡحَقَّ وَیُبۡطِلَ ٱلۡبَٰطِلَ وَلَوۡ کَرِهَ ٱلۡمُجۡرِمُونَ ۸
تا حق را محقق و پایدار کند و باطل را محو و نابود سازد هر چند بدکاران را خوش نیاید