تلاش بیش از اندازه برای کنترل کودکان؛ مهمترین عامل بازدارنده در تربیت آن‌ها
مقداد حکیمی مشاور و نویسنده مجموعه کتاب‌های تربیت کودک در گفتگو با خبرنگار گروه جامعه ، با بیان این که مهمترین عامل بازدارنده در تربیت کودک، تلاش بیش از اندازه والدین برای کنترل فرزندانشان است، اظهار کرد: در تربیت اسلامی و بر اساس احادیث و روایات دینی، کودک تا سن هفت سالگی باید به شکل طبیعی دوران خردسالی خود را طی کند تا با کشف و شهود و بررسی محیط پیرامون خود، دریافت‌های مناسبی از مسائل مختلف پیدا کند درحالی که برخی از والدین به دلیل حساسیت و کنترل بیش از اندازه فرزند خود باعث وقفه و اصطکاک در رشد روانی کودک می‌شوند.
وی تصریح کرد: عزت نفس، استقلال طلبی، نوع تعامل با دیگران به خصوص با همسالان و نوع بیان ابراز نیاز‌های خود تنها بخشی از دنیای کودکانه است که پدر و مادر باید به آن‌ها احترام بگذارند و اگر کودک در این فرآیند دچار اشتباه و خطا شد به جای ملامت و کنترل حداکثری، تنها نقش هدایتگری را برای فرزندان خود ایفا کنند.
وی ادامه داد: زیاده روی در ملامت باعث لجاجت کودک میشود و باید به صراحت اذعان داشت که کنترل بیش از حد نه تنها پرورش کودک را ارتقاء نمی‌دهد بلکه موجب ایجاد احساس گناه و فاصله عاطفی بین والد و فرزند میشود.
این نویسنده اظهار داشت: والدین باید توجه داشته باشند که کودکان نمی‌توانند تعداد زیادی قاعده و قانون را هضم کنند و در مواجهه با قوانین بی‌شمار، بی‌علاقه و بی‌توجه می‌شوند و این بی علاقگی گاهی با لجبازی و سرکشی اشتباه گرفته شده و یا سبب سرکشی میشود و مسیر تربیت شکل خشن و جنجال مآبانه به خود می‌گیرد.
وی ابراز کرد: گاهی باید بحث درباره مسائل پیش پا افتاده‌ای مثل انتخاب لباس یا حرف بد که در موقعیت خاصی از کودک بیان میشود را فراموش کرد و بجای مشاجره با کودک و نوجوان، با کلامی کوتاه، دوستانه، منصفانه و قاطعانه خواسته‌های خود را بیان کرده و بدون اعمال جریمه، تهدید، توهین، تحقیر و سرکوفت و سرکوب برای رسیدن به خواسته منطقی و منصفانه خود زمان تعیین کنیم.
این مشاور تربیت اسلامی کودک بیان کرد: حتی در روایات سفارش شده که فرزندان خود را به عادات و آداب خود مجبور نکنید؛ زیرا آن‌ها برای زمانی غیر از زمان شما خلق شده اند که این امر مبین آن است که فرزندان را نباید به شکل وسواس گونه‌ای کنترل کرد.
مقداد حکیمی خاطر نشان کرد: ساده‌ترین و البته کم اثرترین شیوه تربیت که بیشتر خانواده‌ها آن را انجام می‌دهند این است که پدر و مادر ترجیح می‌دهند که فرزندانشان را با صحبت تربیت کنند درحالی که کودکان با نگاه کردن به رفتار پدر و مادر و الگو برداری از آن‌ها می‌آموزند و صحبت‌های آموزنده هر چند زیبا، اما بدون عمل تاثیر چندانی در تربیت ندارد و این بدان معناست که گفتار و رفتار در مواجهه با کودکان و نوجوانان باید کوثر و مسئولانه بوده و دوستانه، منصفانه و قاطعانه اعمال گردد.