بازی‌های رایانه‌ای و عوارض جبران ناپذیر آن
به گزارش گروه فضای مجازی،مادر در اتاق کودک را می‌زند، اما جوابی نمی‌شود، داخل می‌شود و با چهره مبهوت و پر از اضطراب کودکش که غرق در فضای بازی کامپیوتری است مواجه می‌شود. چشمش به اتاق نامرتب فرزندش می‌افتد. در حالی که لیوان شیر پسرش را روی میزش می‌گذارد و سپس مشغول تمیز کردن اتاقش می‌شود، لب به نصیحت فرزندش می‌گشاید. با او سخن می‌گوید، اما پسرش انگار نمی‌شنود. ناامید و ناراحت از ساعتی سخن گفتن بدون پاسخی شنیدن از اتاق خارج می‌شود و پسرک همچنان در بازی‌اش غرق است.
گرچه بسیاری از کارشناسان تربیتی معتقدند که بازی‌های رایانه‌ای می‌تواند اثرات مثبتی مانند تکامل شخصیت و رفتار، پرورش استعدادها، ایجاد خلاقیت، پرورش تمرکز و دقت، افزایش بهره هوشی، گسترش جهان بینی، تقویت ذوق هنری، آموزش مفاهیم پیچیده، انتقال فرهنگ و ... را به همراه داشته باشند، اما نباید از نظر دور داشت که این بازی‌ها سکوت بدون تحرکی را برای کودکان به همراه دارند. همین سکوت و بی سر و صدایی کودکان و نوجوانان و چسبیدن آنان به بازی‌های رایانه‌ای ممکن است باعث عوارض جبران ناپذیری شود، عوارضی که بعد‌ها در بزرگسالی رخ می‌نمایاند.
کودکی خوبی برای بچه‌هایمان بسازیم
حجت‌الاسلام قاسم فلسفی، کارشناس کودک و فضای مجازی اظهار کرد: کودک وقتی مطلبی را در کودکی یاد بگیرد، تا پایان عمر در ذهن او می‌ماند.
وی با بیان اینکه در حوزه روانشناسی دین، حوزه کودک و نوجوان تاثیرگذارترین حوزه در تشکیل بزرگسالی شخص است، افزود: متاسفانه از حوزه کودک و نوجوان غافل شده‌ایم و آن طور که باید به آن نپرداخته‌ایم.
این کارشناس کودک و فضای مجازی با بیان اینکه باید خلاء به وجود آمده بین والدین و کودکان برطرف شود، تصریح کرد: این خلاء با یک ابزار بیرونی پر نمی‌شود بلکه باید به دنبال حل آن در خانه بود.
فلسفی با بیان اینکه یکی از مصادیق کودک‌آزاری، تنها گداشن کودک در خانه است، اظهار کرد: وقتی کودک ساعات بسیاری را در خانه تنها بماند، چاره‌ای ندارد جز اینکه به بازی‌هایی که نه چندان مناسب سن اوست، روی آورد.
وی افزود: ۱۶ انیمیشن پرکاربرد جهان و ۱۴ بازی رایانه‌ای را بررسی کردیم و به این نتیجه رسیدیم که تهیه‌کنندگان این برنامه‌ها به دنبال تأثیرگذاری بر روی نسل کودک و نوجوان به عنوان آینده‌سازان کشور هستند.
این کارشناس کودک و فضای مجازی یادآور شد: اگر به کودک توجه نکنیم، او به مرور تنهاتر و منزوی‌تر شده و به جای هم صحبتی با دوستان خود تنها به بازی‌های رایانه‌ای اکتفا می‌کند.
به کودک خود بنگیریم، آیا نشانی از کودکی در وجود او می‌یابیم؟ او در دنیای بازی‌های رایانه‌ای گم شده و نمی‌تواند خود را از دیوار‌های بلند این حصار کشیده شده به دور خودش نجات دهد. با او هم کلام شویم؛ کمی با او بازی کنیم، بازی‌هایی از جنس همان بازی‌های کودکانه قدیمی. نگذاریم کودکمان در کوچه پس کوچه‌های تاریک دیجیتال گم شود و تنها بماند.