امکانات اولیه را هم برای تمرین کردن نداریم/ شاید بیخیال رفتن به پارالمپیک شوم

12:11 - 08 تير 1398
کد خبر: ۵۲۹۰۵۳
دسته بندی: ورزشی ، سایر حوزه ها
محسن کائیدی ملی‌پوش دوومیدانی جانبازان و معلولان گفت: جوانی‌ام را برای دوومیدانی گذاشتم اما با این شرایط شاید بیخیال رفتن به پارالمپیک شوم.

محسن کائیدی در گفت‌وگو با خبرنگار گروه ورزشی ، در خصوص شرایط این روز‌های خود اظهار داشت: چند روزی می‌شود تمریناتم را زیر نظر مصطفی بهرامی و اردشیر کاظمی آغاز کرده‌ام تا برای مسابقات جهانی امارات به آمادگی لازم برسم. رکوردهایم خوب است، اما متاسفانه شرایط از لحاظ امکاناتی به هیچ عنوان راضی‌کننده نیست و ما فاقد امکانات اولیه تمرین‌کردن هستیم.

عضو تیم دوومیدانی جانبازان و معلولان افزود: رقبای ما در بهترین شرایط تمرینی اردوهایشان را برگزار کرده و با شرکت در مسابقات مختلف روزبه‌روز پیشرفت می‌کنند، اما این مسئله برای ورزشکاران ایرانی دیده نمی‌شود. اگر امکانات بهتر نشود، نباید توقع داشته باشیم در رقابت‌های جهانی بیشتر از سه مدال کسب کنیم. بیشتر ورزشکاران به حال خود رها شده‌اند و از آینده خود آگاهی ندارند.

کائیدی در ادامه تصریح کرد: ده ماه است که از بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا برگشتیم و در این مدت مسئولان نه تماسی گرفته‌اند و نه برنامه مشخصی در اختیارمان قرار داده‌اند. از سوی دیگر هیچ مسابقه برون‌مرزی هم برای ما تدارک دیده نشده تا خودمان را محک بزنیم. خیلی زشت است یک قهرمان در روز مسابقه از سایر ورزشکاران نیزه و ... قرض بگیرد تا با آن مسابقه بدهند، اما این اتفاق به دفعات در ایران رخ داده است.

وی در مورد اینکه در صورت حضور در پارالمپیک توکیو چه هدفی را دنبال می‌کند، اظهار داشت: با توجه به رکورد‌هایی که دارم، رسیدن به مدال در توکیو دور از دسترس نیست. این پتانسیل در من وجود دارد تا در پرتاب نیزه و پرتاب وزنه صاحب مدال شوم، البته با توجه به شرایط موجود در مسابقات شرکت نمی‌کنم. در صورتی که این شرایط ادامه پیدا کند شاید بیخیال رفتن به پارالمپیک شوم و تصمیم به خداحافظی بگیرم. 

پرتابگر وزنه تیم دوومیدانی جانبازان و معلولان در خصوص حمایت‌های مسئولان ورزش کشور از ورزشکاران تصریح کرد: رسیدگی واقعا ضعیف است و یک یا دو سال طول می‌کشد تا مسئولان جوایز ما را بدهند که متاسفانه آن هم به صورت کامل پرداخت نمی‌کنند. جوانی‌ام را گذاشته‌ام تا در دوومیدانی به موفقیت برسم، اما مسئولان قدر زحمات‌های ما را نمی‌دانند. با این شرایط مسئولان از ما توقع رکوردشکنی و موفقیت هم دارند، اما چطور می‌شود با امکانات بسیار ضعیف و نداشتن حداقل‌ها به موفیت رسید.



ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *