گردشی در روستای چنشت؛ کلکسیونی از انواع جاذبه‌های گردشگری +تصاویر

به گزارش گروه فضای مجازی ، روستای چنشت در ۶۰ کیلومتری جنوب شرق شهرستان بیرجند واقع شده است.

این روستا به دلیل موقعیت جغرافیایی خاص خود و هم چنین داشتن مردمی با آداب و رسوم ویژه، وجود امامزاده سید حامد علوی و دو غار معروف، کلکسیونی از انواع جاذبه‌های گردشگری را درخود جای داده است که در اغلب ایام سال گردشگران زیادی از استان و خارج از استان را در خود جای می‌دهد.

روستای چنشت در ادوار گذشته تاریخی جزء دهستان نهار جان بوده، در حال حاضر از توابع شهرستان سر بیشه است آب و هوای آن معتدل و ارتفاع آن از سطح دریا ۲۱۵۰ متر است.

در وجه تسمیه روستای چنشت چنین می‌گویند که:

روستای چنشت به دلیل داشتن چندین رودخانه که از کنار آن می‌گذشته است و باغات این منطقه را سیراب می‌نموده است در قدیم به چند شط معروف بوده است که به مرور زمان به "چن شط" و "چن شت" و بالاخره به "چنشت" تبدیل شده است.

قول دیگری که در مورد وجه تسمیه چنشت وجود دارد چنین است:

چنشت بر وزن بهشت است که در گذشته به دلیل خوش آب و هوا بودن و داشتن میوه‌های فراوان و رودخانه‌های متعدد که از زیر درختان می‌گذشته است و شباهت این منطقه به بهشت، گروهی دامدار این نقطه را به عنوان محل زندگی خود انتخاب می‌کنند و نام این منطقه را بهشت می‌گذارند که بعد‌ها بر اثر گذر زمان به چنشت تغییر نام می‌دهد.

غار‌های تاریخی چنشت

در این روستا و در دامنه کوه، ۲ غار به نام غار چنشت و غار چهل چاه قرار گرفته‌است.

غار چنشت، در شمال روستا قرار گرفته و بر اثر زمین لرزه‌های رخ داده در طول تاریخ، پدید آمده‌است. غار حدود ۶۰ متر طول دارد و عبور از مناطق مختلف آن به سختی امکان پذیر است. در این غار بازمانده اجساد، استخوان‌های درهم شکسته انسان، ابزار و پارچه، چرخ نخ ریسی و ظروف مربوط به هزاره دوم و سوم پیش از میلاد، به چشم می‌خورد.

همچنین بازمانده اجساد سید حامد علوی و فرزندانش در این غار یافت شد و به بیرون غار انتقال پیدا کرد.

غار چنشت بنا به اسناد تاریخی در سال ۶۱۴ هجری قمری توسط سیدمحمد مشعشع کشف گردید. وی پس از کشف، نسبت به انتقال اجساد سیدحامد علوی و فرزندانش (که از خاندان وی بودند) به بیرون این غار اقدام نمود و آرامگاهی برای آن‌ها در روستای چنشت بنا نمود.

سید حامد علوی و فرزندانش از شیعیان دوران خلافت عباسی بودند که به ناگزیر در این غار پنهان شده و سرانجام توسط سربازان حکومت عباسی در داخل غار کشته می‌شوند.

در غار چهل چاه که در نزدیکی غار چنشت قرار دارد، اجساد ۱۴ نفر مرد، زن و کودک مشاهده می‌شود که احتمالا در غار پناه آورده‌اند و بر اثر گل گرفتن ورودی غار و بستن راه فرار آنها، در داخل غار کشته شده‌اند.

در دهه ۱۳۴۰ خورشیدی، گروهی از زمین شناسان و باستان شناسان آمریکایی و ایرانی جهت مطالعات غار‌های چنشت، به این منطقه می‌آیند.

لباس های محلی مردم روستای چنشت

لباس مردم این روستا از نوع خاصی است که کمتر در نقاط دیگر استان یافت می‌شود. البته لباس مردان در چند سال اخیر به لباس سایرمردم منطقه شبیه شده، اما بزرگان و پیران از لباس دیگری که شامل یک پالتوی بلند که تمام بدن را می‌پوشد و شال سر و در برخی مواقع از کلاه معمولی استفاده می‌کنند.

لباس زنان آن‌ها که در نوع خود یک جاذبه است، از رنگ‌های شاد و متنوع تشکیل شده و شامل سه قسمت چارقد قرمز یا آبی گلدار، کلاه نقره‌ای و نقره دوزی شده و پیراهن زنانه به رنگ‌های سبز و قرمز یا آبی است.

مردم روستای چنشت به ویژه زنان و دختران اغلب از پوشاک محلی و سنتی استفاده می‌کنند دختران چنشتی از لباس‌های بلندی مانند دامن پاچین، قبای بلند، روسری و سربند و شلیته‌های خراسانی استفاده می‌کنند.

تنوع رنگ در لباس‌های محلی مردم روستا جلوه خاصی به آن‌ها می‌بخشد به طوری که به روستا لقب سرزمین رنگ‌ها داده‌اند.

سوغات و شغل روستای چنشت

روستای چنشت به نسبت سایر روستا‌های خراسان جنوبی، کمتر دچار تحولات و تغییرات فرهنگی شده و فرهنگ روستایی آن محفوظ مانده است.

شغل اصلی مردم روستا کشاورزی و دامداری است. این روستا ۱۷ مرکز پرورش مرغ (مرغداری) دارد. زنان روستا به صنایع دستی علاقه و اشتغال دارند و برخی از مردم به قالی‌بافی و فرش‌بافی مشغول‌اند.

در ایام بهار و تابستان هم به جمع‌آوری دارو‌های گیاهی در کوهستان‌های اطراف می‌پردازند.

مهم‌ترین صنایع دستی روستای چنشت شامل انواع فرش‌های دستبافت، قالیچه‌های کوچک و گلیم‌های زیبا است. ریسندگی، گیوه، سبدبافی، زیلوبافی و جاجیم‌بافی از دیگر صنایع دستی قدیمی این روستا است که به مرور زمان کمرنگ شده است.

سوغاتی معروف روستای چنشت عبارت‌اند از زعفران، کشک محلی، زرشک، گردو و بادام خشک، میوه‌های خشک، قالیچه‌های بسیار کوچک و نوعی گبه.

از غذا‌های رایج و لذیذ این روستا می‌توان به انواع آش‌ها، آبگوشت‌های محلی، اشکنه و کشک محلی اشاره کرد.