فروپاشی خانواده‌ها؛ بحران انسانی غیرقابل جبران در غزه
خبرگزاری میزان – جنگ رژیم صهیونیستی علیه غزه که بیش از ۴۰۰ روز از زمان آغاز آن در هفتم اکتبر ۲۰۲۳ (۱۵ مهر ۱۴۰۲) می‌گذرد، زندگی روزمره فلسطینی‌های ساکن غزه را کاملا واژگون و زیست خانوادگی آن‌ها را نابود کرده است.
اکنون فروپاشی خانواده‌ها یکی از بدترین بحران‌های انسانی با پیامدهای درازمدت است که ساکنان این منطقه تحت محاصره با آن مواجه هستند.
استراتژی تقسیم کردن غزه
رژیم صهیونیستی از زمان آغاز جنگ علیه غزه در سال گذشته در حال اجرای طرح‌ها و ساختن جاده‌های نظامی برای تبدیل غزه به محلی غیرقابل شناسایی است؛ این جنگ، بزرگ‌ترین تغییر در منظره غزه را از زمان نکبت در سال ۱۹۴۸ و حتی اشغال غزه در سال ۱۹۶۷ ایجاد کرده است.
غزه در حال حاضر به چهار منطقه مجزای شمال، شهر غزه، مرکز و جنوب تقسیم شده است و در ادبیات فعلی از آن با ۲ عنوان شمال و جنوب یاد می‌شود؛ واقعیت جدید این است که رژیم صهیونیستی غزه را به چند بخش تقسیم کرده و یک میلیون فلسطینی را از شمال و شهر غزه بیرون رانده است؛ فلسطینی‌ها با حقایق روی زمین مواجه هستند و از اصطلاحات شمال و جنوب استفاده می‌کنند که از واقعیت جدید ایجادشده ازسوی رژیم صهیونیستی حکایت دارد.
جابجایی اجباری فلسطینی‌ها ازسوی رژیم صهیونیستی نه فقط جدایی فیزیکی را رقم زده بلکه به احساس گناه بسیاری از آن‌ها به دلیل ترک خانه‌هایشان به دستور این رژیم منجر شده است؛ آن‌ها پس از زنده ماندن با هر بمبارانی احساس می‌کنند که شاید هدف بعدی باشند؛ پس لازم است جای خود را تغییر دهند.
فلسطینی‌های ساکن غزه اکنون با خستگی به دنبال مکان‌های امن هستند، مکان‌هایی که دیگر وجود ندارند.
غزه در حال گذر از کابوسی است که پیشتر هرگز تجربه نکرده بود؛ مردم غزه آنقدر احساس رها شدن دارند که در مقابل اخبار جدید خشونت‌های هولناک رژیم صهیونیستی بی‌حس شده‌اند؛ آن‌ها اطمینان دارند که رژیم صهیونیستی در مصونیت کامل از مجازات، چنین جنایت‌هایی را انجام می‌دهد و حتی در سایه چنین مصونیتی قانون ممنوعیت فعالیت آنروا، آژانس امدادرسانی و کاریابی سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی را تصویب کرده است.
ساکنان غزه امید خود را به جامعه جهانی جهت اقدام برای توقف نسل‌کشی و پاسخگوسازی رژیم صهیونیستی به‌صورت کامل از دست داده‌اند؛ رژیم صهیونیستی تقریبا هر روز پناهگاه‌های غزه را هدف می‌گیرد و این احساس را در میان ساکنان این منطقه تحت محاصره و زیر فشار بمباران‌های مستمر تقویت می‌کند، که هیچ مکانی در غزه امن نیست.
برای بیش از ۲ میلیون فلسطینی در غزه، زندگی به معنای نبرد هر روزه برای بقا است؛ نبرد برای درخواست کمک، جست‌وجوی آب و غذا و البته مواجهه با مرگ.
- بیشتر بخوانید:
- هشدار سازمان ملل درباره رشد نرخ آوارگی اجباری در غزه
- مردم غزه در محاصره بحران‌ها؛ از دستورهای تخلیه اجباری تا گسترش بیماری
نهاد خانواده در غزه بر لبه پرتگاه فروپاشی کامل
از هفتم اکتبر ۲۰۲۳ (۱۵ مهر ۱۴۰۲) تاکنون، جهان لحظه‌های مختلفی را از رنج مردم غزه شاهد بوده است؛ وضعیت بخش‌های مختلف این منطقه به‌ویژه بخش شمالی آن با قطع دسترسی ازسوی رژیم صهیونیستی به یک کابوس تبدیل شده است.
یک سال از زمان آغاز اجرای استراتژی نسل‌کشی در غزه می‌گذرد و در این مدت خانواده‌های فلسطینی ساکن غزه به دفعات با رویداد‌هایی مانند شهادت اعضای خانواده و آوارگی اجباری مواجه شده‌اند؛ جداشدن‌های اجباری سبب به وجود آمدن جمعیت کودکان تنها و بی‌همراه و ازهم پاشیدن نهاد خانواده شده است.
جداشدن‌های اجباری اعضای خانواده‌ها در غزه نه فقط با بمباران مستمر و آوارگی مکرر بلکه به دلایل دیگر هم رخ می‌دهد؛ تلاش برای جست‌وجوی غذا و آب، بازداشت‌های خودسرانه و تیراندازی‌های هدفمند به سمت افرادی که در حال تغییر دادن مکان زندگی خود به دلیل فشار بمباران‌ها هستند، از آن جمله‌اند.
در جریان کارزار مرگ و ویرانی جاری در غزه، رژیم صهیونیستی الگوی واضحی از خشونت‌های غیرقابل تصور ایجاد کرده است؛ آن‌ها از مردم غزه می‌خواهند انتخابی غیرممکن میان ماندن و سرپیچی از دستور تخلیه یا اجرای دستور و کشته شدن بر اثر تیراندازی تک تیرانداز‌ها داشته باشند.
برای بسیاری از فلسطینی‌های آواره در غزه، بزرگ‌ترین رویا در آستانه فرا رسیدن فصل سرد سال، داشتن چادری محکم است که از آن‌ها در برابر باد و باران بیشتر محافظت کند؛ آن‌ها همچنین خواهان دریافت آب، غذا و دارو هستند که به دلیل محاصره کامل باریکه ازسوی رژیم صهیونیستی نایاب شده است.
دستبند‌های شناسایی برای کودکان
با توجه به آواره شدن ۹۰ درصد از ۲.۳ میلیون جمعیت فلسطینی غزه در منظره‌ای آسیب‌دیده و تقریبا غیرقابل شناسایی، خانواده‌ها در سرزمینی ناآشنا زندگی می‌کنند؛ کار‌های روزانه، جمع‌آوری آب و غذا از مکان‌های گاهی دور بین اعضای خانواده ازجمله کودکان تقسیم می‌شود؛ و در هر لحظه، دستورهای بمباران یا تخلیه می‌تواند ناگهان خانواده‌ها را از هم جدا کند.
از زمان آغاز جنگ در غزه تاکنون، دست‌کم ۱۹ هزار کودک به اجبار از خانواده‌های خود جدا شده‌اند و در شرایط وحشتناکی ناچار به خودمراقبتی هستند.
شدت و وسعت بحران‌های توصیف شده در غزه، خانواده را واداشته تا از دستبند‌های شناسایی برای کودکان خود استفاده کنند؛ خانواده‌ها نام کودک، تاریخ تولد و شماره تلفن یکی از اعضای خانواده را روی دستبند می‌نویسند تا در صورت جدایی، برای بازگشت به خانواده کمک‌کننده باشد.
این دستبندها عمدتا برای کودکان شش سال و کمتر است که ممکن است در گفتن یا به خاطر سپردن نام یا شماره مشکل داشته باشند، اما والدین ممکن است در صورت نیاز از آن‌ها برای کودکان بزرگ‌تر استفاده کنند؛ خانواده‌ها تلاش می‌کنند به کودکان بزرگ‌تر کمک کنند تا اطلاعات مورد نیاز را حفظ کنند.
این کودکان قبلا رنج‌ها و فاجعه‌های زیادی را پشت سر گذاشته‌اند و تقریبا همه آن‌ها (تقریبا یک میلیون نفر) به خدمات روانی و روانی اجتماعی برای کمک به مقابله با آسیب‌های روحی نیاز دارند؛ به همین دلیل در ارائه دستبندها دقت زیادی می‌شود تا از ترس و اضطرابشان جلوگیری شود.
کودکان بدون همراه و جداشده در معرض رنج بیشتر قرار دارند؛ غذا و آب تمیز در بیشتر مناطق نوار غزه کمیاب است و کودکی که از خانواده و مراقبان جدا شده، بیشتر در معرض خطر گرسنگی و سوءتغذیه قرار دارد.
تا ژوئن ۲۰۲۴ (خرداد سال جاری)، بیش از ۹ هزار و ۵۰۰ کودک مبتلا به سوءتغذیه حاد در غزه تشخیص داده شده بودند و فعالان بشردوستانه نسبت به گسترش قحطی در سراسر نوار غزه هشدار دادند.
بیم خانواده‌های غزه از بهم نرسیدن دوباره
در روز‌های اولیه جنگ، بسیاری از خانواده تصمیم‌های فوری را برای در امان ماندن از جنگ گرفتند، تصمیم‌هایی که با طولانی شدن یک ساله جنگ نگرانی جدی آن‌ها را درباره جدایی دائمی رقم زده است؛ براساس این تصمیم‌ها عمدتا زنان و کودکان به مناطق امن منتقل شدند و مردها و پسران برای محافظت از خانه و ملک در شهر خود باقی ماندند.
بسیاری از خانواده‌های غزه در بخش‌های کاملا جداشده این منطقه به دست ارتش رژیم صهیونیستی گرفتار شده و امکان پیوستن به خانواده‌های خود را از دست داده‌اند.
در برخی از موارد، برخی از خانواده‌ها بیش از یک سال گذشته امکان ملاقات باهم را نداشته‌اند.
خانواده‌های جداشده در غزه می‌گویند که با آرزوی دیدار مجدد اعضای خانواده روز‌های سخت را سپری می‌کنند، اما این امر بدون کمک جامعه جهانی برای پایان به جنگ غزه و متوقف ساختن نسل‌کشی جاری در آن، پس از گذشت یک سال ممکن نیست.
انتهای پیام/