آنها حسین (ع) را صدا می‌زنند؛ ما نمی‌شنویم

 خبرگزاری میزان - گاهی خطوط موازی نیز به هم می‌رسند؛ هرقدر هم در امتداد و در مقابل یکدیگر باشند، استثنا که پیش آید به هم می‌رسند، به مانند یک ملت!  ملت اجتماعی است از مردم که بر اساس یک زبان، تاریخ، قومیت، فرهنگ مشترک و در بسیاری از موارد دارای یک سرزمین مشترک هستند.  ملت یک هویت جمعی برای مردم است. یک ملت آشکارتر و بزرگ‌تر از یک گروه یا یک قوم است.  ملت به گروهی از انسان‌هایی که دارای امور فرهنگی (همانند زبان و پوشش) و ریشهٔ زیستی (همانند نژاد و ژنتیک) مشترک و در قلمرو جغرافیایی مشخص و تحت سیطره یک نظام سیاسی واحد هستند، گفته شده و دارای حکومتی واحد هستند.  

ما ملت امام حسینیم
در جهان امروز، هستند مردمی که هیچ یک از بارزه‌ها و مشخصه‌های یک ملت را ندارند جز هویت. این مردمان در طول سال علیرغم همه تفاوت‌های اجتماعی، سیاسی، فرهنگی اقتصادی و... ۱۰ روز را در سوگ پیشوایشان از جان سیاه‌پوش و عزادارند و در زادروز پیشوایشان به وسعت دل شادی می‌کنند. در مشکلات به او متوسل می‌شوند، در سختی‌ها حتی برای شفای بیمارانشان هر چند صعب العلاج، به سراغ طبیبی می‌روند حاذق‌تر از هر طبیبی. فرقی ندارد، این مردم سرزمینی ندارند، جمعیتی فراسرزمینی هستند و در همه دنیا عاشقان او همه ایام را یادواره او می‌دانند. بله سخن از ملت امام حسین (ع) است. اینان دل به دریا افکنان‌اند. به پایدارنده علامت‌ها و بیرق‌های یا حسین. از ملت امام حسین که باشی، فقیر و غنی معنا ندارد، دلباخته اربابی.  

متفاوت‌ترین سوگواره
اما از میان همه مجالس عزای امام حسین (ع) که به یاد دارم، به مجلسی در تقاطع خیابان انقلاب و نواب صفوی دعوت می‌شوم که متفاوت‌ترین سوگواره امام حسین را در آنجا می‌یابم.
مشغول سیر آفاق و انفس بودم که از پس همه تکایا و هیئت‌ها و جمعیت عزادار پیر و جوان، زبان بدن جمعیتی از دور چشم‌نوازی می‌کند.
هرقدر نزدیکتر می‌شدم اطوار جمعیت غلوشده‌تر می‌آمد. شگفتا...
ناگهان خود را در بین گروهی عزادار یافتم که با زبان بدن تکلم می‌کنند. به لب‌ها خیره می‌شوند و از شکل ادای کلمات می‌فهمند که چه بیان کرده‌اید. جمعیتی که با گوش جان روضه اباعبدالله را نوش جان می‌کنند واز سوز استخوان، غریو یا حسین سر می‌دهند.  
شما به مقصد رسیدید؛ موکب انجمن ناشنوایان!  

سروده مقام معظم رهبری از زبان دل ناشنوایان
همگان می‌دانند که تسلط مقام معظم رهبری به شعر و ادبیات در سطح یک ادیب است، اما اشعار زیادی از ایشان منتشر نشده است. از معدود اشعار منتشر شده از مقام معظم رهبری، غزلی است با عنوان «مناجات ناشنوایان» که به مناسبت هشتم مهرماه (سی‌ام سپتامبر)، روز جهانی ناشنوایان، در برنامه گرامیداشت این روز به سال ۱۳۷۵ در سازمان بهزیستی قرائت شد:

صدای بی‌صدایان
سکوت...! جهان به یکباره خاموش می‌شود! در میان برادران و خواهران ناشنوای عزادار سعی دارم که همذات‌پنداری کرده و چونان این عزیزان در سوگ ارباب بی کفن بنشینم.
سکوت است و نجوای دل! ناله‌ها و فریاد وای حسین کشته شد را باید از دل کشید، خون دل خوردن است اینجا و چه سخت است خود روضه بخوانی و در دل غریو یا حسین سردهی! فریاد عزاداران تکیه ناشنوایان سکوتی کر کننده است که گوش دنیا برده است.

 فریادی از جان دل
با حمیدرضا محمدزاده یکی از عزاداران این تکیه وارد گفتگو می‌شوم. او با دست‌هایش سخن می‌گوید و علیرضا مدیری گرامی زحمت ترجمه این گفتگو را می‌کشد. این عزادار ناشنوای امام حسین (ع) می‌گوید: «من عاشقم، عاشق امام حسین (ع) هستم. خیلی‌ها فکر می‌کنند ما که صدایی را نمی‌شنویم، نمی‌توانیم عزادار آقا امام حسین باشیم. حتی برخی از مردم ما را مورد تمسخر خود قرار می‌دهند، اما ما در وجود خود روضه ائمه را درک می‌کنیم و با جان صدایش می‌کنیم. ما اینجا از زمانی که این تکیه و ایستگاه صلواتی پدید آمده است، هر ۱۰ شب را گرد هم جمع می‌شویم و از سوز دل برای آقا امام حسین (ع) گریه می‌کنیم. به قول حاج قاسم سلیمانی: ما ملت امام حسینیم.»

بالاتر از ظلم
در ادامه مهسا سولگی مادری که فرزند شیرخواره دارد با نگاهی که به طفل خود می‌کند، همزمان اشک در چشمانش حلقه زده و می‌گوید: «خیلی سخت است که فرزند شیرخواره‌ات را مقابل دیدگانت پرپر کنند. خیلی سخت است سر برادرت را بر نیزه‌ها سنگ بزنند و تو را در وطن خود اسیر کنند و خارجی بخوانند. آن هم افرادی که برایت نامه نوشتند و دعوتت کرده‌اند. چه ظلمی از این بالاتر است؟»

غزه صحنه کربلاست
اصغر آکف نیز که از نخبگان علمی و عزادار ناشنوای امام حسین (ع) است در ادامه گفت: «مگر این ظلم را پایانی هست؟ مگر امروز ادامه لشگر یزید در غزه کودک‌کشی نمی‌کند؟ این یک حقیقت است: «کل یوم عاشورا و کل الارض کربلا». امروز هر که خود را امام حسینی می‌داند واجب است که علیه یزید زمانه قیام کند.»
باری عشق را‌ای کاش زبان سخن بود. سرور شهیدان عالم را خواندن، دل می‌خواهد نه زبان گفتن و در سکوت این عزیزان فریادی به بلندی غریو یا حسین بر آسمان دلم پیچید. مرا بی صدا فریاد کن.

انتهای پیام/