تلاش شکست‌خورده غرب در کنفرانس امنیتی مونیخ

خبرگزاری میزان - کنفرانس امنیتی مونیخ که در سال ۱۹۶۳ پس از بحران دیوار برلین ایجاد شد، قرار بود محل مهمی برای سران غربی در جهت بحث در مورد نگرانی‌های امنیتی جمعی در یک محیط غیررسمی باشد.

امروز بیش از ۵۰ رئیس‌جمهور یا نخست‌وزیر و در مجموع ۸۰۰ نفر در این کنفرانس حضور دارند.

این کنفرانس از ۱۶ فوریه (۲۷ بهمن) آغاز شده و امروز روز پایانی آن خواهد بود. موضوعات اصلی این نشست جنگ غزه و تحولات اوکراین عنوان شده بود.

پایگاه استیمپسون در مقاله‌ای نوشت از آنجایی که جهان به‌طور فزاینده‌ای دوباره به بلوک‌های متخاصم تقسیم می‌شود، نیاز به گفتگو در حال افزایش است، اما تعداد مکان‌های برای چنین گفتگو‌هایی در حال کاهش است.

این پایگاه با اشاره به کنفرانس امنیتی مونیخ در سال گذشته و شکست آن نوشت که برخی کشور‌ها در مجمع جهانی اقتصاد داووس در سوئیس در ماه ژانویه حضور نداشتند و برخی دیگر هم به کنفرانس امنیتی مونیخ در آلمان دعوت نشدند؛ این موضوع مایه تاسف است.

کنفرانس مونیخ خود را به‌عنوان یک پلتفرم منحصر به فرد برای بحث‌های سطح بالا در مورد بزرگترین چالش‌های سیاست خارجی و امنیتی عصر ما معرفی می‌کند. اما غیبت دیپلمات‌ها از کشور‌هایی که یکی از طرف‌های این چالش‌ها را نمایندگی می‌کنند، بعید است که به حل آن‌ها کمک کند.

هیچ تضمینی وجود ندارد که این کنفرانس چیزی به‌عنوان صلح به ارمغان بیاورد.

کنفرانس امنیتی مونیخ در زیر پوشش خود برای پرداختن به نگرانی‌های امنیتی، تاکنون یک تضاد گیج‌کننده را به نمایش گذاشته و در زمان اذعان به مسائل مهم جهانی، به‌ویژه در مورد جنگ غزه، تسلیم یک ضرر واقعی شده است.

این کنفرانس به جای کمک به ثبات، وضعیت‌های بحرانی را تشدید کرده و زمینه‌ای را برای رژیم صهیونیستی فراهم می‌کند تا روایت جعلی خود را تقویت و از ادامه تهاجم علیه مردم غزه دفاع کند.یک رسانه آلمانی هم

یک رسانه آلمانی هم درباره کنفرانس امنیتی مونیخ نوشت: در بحبوحه تنش‌های ژئوپلیتیکی فزاینده و افزایش بی اطمینانی اقتصادی، هیچ دولتی دیگر بر منافع مطلق همکاری جهانی تمرکز نمی‌کند، بلکه به‌طور فزاینده‌ای نگران است که کمتر از سایرین سود به‌دست آورد.

علاوه بر این، مدیریت کنفرانس امنیتی مونیخ در مورد وضعیت اوکراین نه تنها نگرانی‌هایی را در مورد تعهد این کنفرانس به ثبات ایجاد می‌کند، بلکه نقشی را که ممکن است در تداوم درگیری‌ها به جای حل آن‌ها ایفا کند، برجسته می‌کند.

انتهای پیام/