آنروا چیست و چرا تحت فشار غرب و رژیم صهیونیستی قرار گرفته است؟

خبرگزاری میزان – دستکم ۱۰ دولت غربی، از جمله آمریکا، انگلیس و آلمان، به‌تازگی کمک‌های مالی خود را به آژانس امداد و کار سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی (آنروا) را پس از اینکه ۱۲ نفر از کارکنان آن از سوی رژیم متهم به دست داشتن در عملیات طوفان الاقصی شدند، به حالت تعلیق درآوردند.

 این آژانس راه نجاتی برای ۵.۶ میلیون پناهجوی فلسطینی ثبت شده است، بنابراین تصمیم برای قطع بودجه آن شوک‌آور بود، به‌ویژه که ۲.۲ میلیون فلسطینی غزه در بحبوحه یک فاجعه انسانی قرار دارند.

فیلیپ لازارینی، کمیسر کل آنروا در واکنش به اقدام تکان دهنده متحدان رژیم صهیونیستی، گفت: تحریم یک آژانس و کل جامعه‌ای که به آن خدمت می‌کند به دلیل اتهامات جنایتکارانه علیه برخی افراد، به‌ویژه در زمان جنگ، آوارگی و بحران‌های سیاسی در منطقه بسیار غیرمسئولانه است.

آنروا گفته که تعلیق کمک‌های مالی، کمک‌های بشردوستانه نجات دهنده را که در شرایط وخیم در غزه ارائه می‌کند، تهدید می‌کند.

آنروا بزرگترین نهاد سازمان ملل در غزه، با حدود ۱۳ هزار کارمند در این بخش، جدا از عملیات آن در لبنان، اردن، سوریه و کرانه باختری اشغالی در مجموع حدود ۳۰ هزار نفر را به کار گرفته است.

پیشینه تاریخی آنروا

آنروا در سال ۱۹۴۹ از سوی مجمع عمومی سازمان ملل به منظور کمک و حمایت از پناهندگان فلسطینی آواره شده در پاکسازی قومی رژیم صهیونیستی، از سرزمین خود تاسیس شد؛ بیش از ۷۵۰ هزار فلسطینی، بیش از نیمی از جمعیت بومی، در جریان نکبت مجبور به فرار شدند.

ماموریت آنروا که به عنوان یک آژانس موقت تا دستیابی به راه حلی عادلانه و بادوام برای آوارگان فلسطینی ایجاد شد، قرار بود یک سال پس از تأسیس آن منقضی شود، اما حدود ۷۶ سال بعد، و با امتناع رژیم صهیونیستی از اجازه دادن به آوارگان فلسطینی برای استفاده از حق قانونی خود برای بازگشت به خانه‌ها و سرزمین‌هایشان، آنروا به ارائه خدمات ضروری در آموزش، مراقبت‌های بهداشتی و کمک‌های بشردوستانه ادامه می‌دهد.

این نهاد سازمان ملل برای ادامه فعالیت‌های بشردوستانه خود به طور کامل به کمک‌های داوطلبانه کشور‌های عضو سازمان ملل بستگی دارد.

تعریف عملیاتی آوارگان فلسطینی افرادی است که محل زندگی عادی آن‌ها در فلسطین بین ۱۹۴۶ تا ۱۹۴۸ و فرزندان آن‌ها بوده که در جریان نکبت هم خانه و هم وسایل زندگی خود را از دست داده‌اند.

وجود آنروا یادآور جنایات تاریخی رژیم صهیونیستی علیه فلسطینیان

عملیات آنروا مستقیما در تضاد با شعار بدنام صهیونیستی منتسب به اولین نخست وزیر این رژیم یعنی دیوید بن گوریون، در مورد آوارگان فلسطینی است: «پیر‌ها خواهند مرد و جوانان فراموش خواهند کرد»؛ تا آنجا که به او مربوط می‌شد، مسئله پناهندگان به‌طور طبیعی از بین می‌رفت.

میدل ایست مانیتور در این باره می‌نویسد: اما این اتفاق نیفتاده و فلسطینی‌ها نه‌تنها خاطرات قوی از خانه‌های خود را حفظ می‌کنند، بلکه ارتباط عمیقی با سرزمین اجدادی خود دارند که در طول زمان تقویت شده است؛ بله، افراد مسن در حال از بین رفتن هستند، اما جوانان می‌دانند که چه کسانی هستند و از کجا آمده‌اند. از نظر اسرائیل، وجود مداوم آنروا این ارتباط را تداوم می‌بخشد.

نه‌تنها آژانس ملل، کمک‌های بشردوستانه ضروری را به میلیون‌ها پناهنده فلسطینی ارائه کرده بلکه همچنین به عنوان موجودیتی منحصر به فرد است که حس وحدت را در میان فلسطینی‌ها در سراسر منطقه تقویت کرده است.

رژیم اشغالگر صهیونیستی به جای پذیرش اینکه وجود این رژیم در فلسطین در وهله اول مسئله پناهندگان را به وجود آورده است، آنروا را به دلیل شکست در ادغام پناهندگان در کشور‌های همسایه که در ده‌ها اردوگاه پناهجویان زندگی می‌کنند، مقصر می‌داند.

چنین اردوگاه‌هایی در سرتاسر سرزمین‌های اشغالی فلسطین نیز در غزه و کرانه باختری اشغالی پراکنده شده‌اند و در واقع، بیشتر فلسطینی‌های نوار غزه پناهندگانی هستند که خانه‌های اجدادی‌شان در اراضی اشغالی کنونی است.

هدف دیرینه رژیم صهیونیستی از پاک کردن موضوع آوارگان

هدف دیرینه رژیم صهیونیستی از پاک کردن کامل موضوع آوارگان فلسطینی باعث شده که نه تنها عملیات امدادرسانی آنروا، بلکه هر سازمان دیگری که به هر طریقی به فلسطینی‌ها کمک و حمایت می‌کند را نیز هدف قرار دهد.

پس از واقعه نکبت، سازمان ملل ۲ نهاد هماهنگ ایجاد کرد: آنروا، برای ارائه کمک‌های بشردوستانه و کمیسیون سازش سازمان ملل برای فلسطین که کمتر شناخته شده است. در حالی که آنروا به عنوان یک مکانیسم امداد کوتاه‌مدت موظف بود، کمیسیون سازش نقش مبهم و در عین حال حیاتی ارائه حمایت رسمی بین‌المللی برای حفاظت از حقوق اولیه پناهندگان فلسطینی تا پایان تبعید اجباری آن‌ها را بر عهده داشت.

سابقه دیرینه هدف قرار گرفتن آنروا از سوی رژیم صهیونیستی

رژیم اشغالگر صهیونیست از دهه ۱۹۵۰ برای انحلال آنروا لابی کرده و ادعا می‌کند که این نهاد به جای حل و فصل مسئله پناهندگان را تداوم می‌بخشد.

در طول سال‌ها، مقامات صهیونیست بار‌ها آنروا را به حمایت از تروریسم متهم کرده‌اند و مدعی شده‌اند که گروه‌های مقاومت فلسطینی از تأسیسات آن برای ذخیره سلاح یا حملات استفاده می‌کنند، اما آنروا همواره این اتهامات با انگیزه سیاسی را رد کرده است.

در سال ۱۹۸۲، آریل شارون، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی، توطئه‌ای برای تصرف اردوگاه‌های آوارگان تحت مدیریت آنروا به منظور توجیه تخریب آن‌ها طراحی کرد.

 کشتار بدنام صبرا و شتیلا در بیروت زمانی رخ داد که متحدان رژیم صهیونیستی وارد ۲ اردوگاه آوارگان شدند و ۳ هزار و ۵۰۰ غیرنظامی فلسطینی را قتل عام کردند؛ این یکی از تاریک‌ترین لحظات آنروا بود.

تأسیسات آنروا همواره در عملیات نظامی رژیم صهیونیستی مستقیما هدف قرار گرفته است.

در جریان تهاجم نظامی ۲۰۰۸ تا ۲۰۰۹ علیه فلسطینیان در غزه، معروف به عملیات سرب گداخته، مدارس و انبار‌های آنروا از سوی رژیم صهیونیستی بمباران شدند که نگرانی جدی بین‌المللی را برانگیخت.

در جریان حمله سال ۲۰۱۴ به منطقه تحت محاصره، تأسیسات آنروا دوباره هدف قرار گرفتند؛ چندین مدرسه و پناهگاه آنروا هدف قرار گرفت که منجر به تلفات و آواره شدن غیرنظامیان فلسطینی شد.

 این حوادث باعث محکومیت بین‎المللی و درخواست پاسخگویی شد و رژیم صهیونیستی در موارد متعددی برخلاف قوانین بین‌المللی، از بمب‌های فسفر سفید علیه مدارس آنروا استفاده کرده است.

انتهای پیام/