چالش‌های پناهجویان و آوارگان افغانستانی برای زنده ماندن
شهروندان افغانستانی که در داخل این کشور آواره هستند، برای زنده ماندن با بحران‌های بسیاری دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
خبرگزاری میزان - آواره، اخراج شده و در حال عبور از مرزها؛ مردم افغانستان برای زنده ماندن سفر‌های طاقت‌فرسایی را انجام می‌دهند.
دشت بیابانی برهوت در میان کوه‌های شرق افغانستان با صد‌ها هزار نفر پر شده است؛ برخی در چادر زندگی می‌کنند و برخی دیگر در میان انبوهی از وسایلی که توانستند به همراه خود ببرند، در فضای باز زندگی می‌کنند.
اردوگاه گسترده مردمی که از طریق گذرگاه مرزی تورخم به افغانستان بازمی‌گردند، آخرین جنبه از جست‌وجوی طولانی و دردناک افغانستانی‌ها برای یافتن خانه‌ای با ثبات است.
بیش از ۴۰ سال جنگ، خشونت و فقر در افغانستان یکی از ریشه‌کن شده‌ترین جمعیت‌های جهان را ایجاد کرده است؛ حدود ۶ میلیون افغانستانی در خارج از این کشور پناهنده هستند، ۳.۵ میلیون نفر دیگر در داخل کشور ۴۰ میلیون نفری آواره شده‌اند که به دلیل جنگ، زلزله، خشکسالی یا منابع در حال اتمام، از خانه‌های خود رانده شدند.
در طول ماه‌ها، یک عکاس آسوشیتدپرس به سراسر افغانستان از مرز شرقی آن با پاکستان تا مرز غربی آن سفر کرد و با آوارگان و پناهندگان آشنا شد و تصاویر آن‌ها را ثبت کرد.
افغانستان در حال حاضر یک کشور به شدت فقیر است، به‌ویژه پس از فروپاشی اقتصادی ناشی از جنگ ۲۰ ساله آمریکا و مسدود شدن دارایی‌های این کشور که بیش از ۲ سال پیش رخ داد.
بیش از ۲۸ میلیون نفر یعنی حدود دو سوم از جمعیت افغانستان، برای بقا به کمک‌های بشردوستانه بین‌المللی متکی هستند.
آوارگان از فقیرترین افراد در افغانستان هستند؛ بسیاری از آن‌ها در اردوگاه‌های سراسر این کشور زندگی می‌کنند و قادر به تهیه غذا یا هیزم کافی برای گرم ماندن در زمستان نیستند.
یک دختر ۱۵ ساله آواره می‌گوید: من می‌خواستم درس بخوانم و کار کنم، باید به مدرسه می‌رفتم، اما باید تمام رویاهایم را فراموش کنم تا بتوانم کمی به پدرم و خانواده‌ام کمک کنم و شاید بتوانم باری از دوش آن‌ها بردارم.
پناهجویان افغانستانی که از کشور‌هایی مانند پاکستان اخراج شده‌اند نیز با وضعیت بحرانی در کشور خود مواجه هستند؛ اولین توقف آن‌ها اردوگاه تورخم بوده است، جایی که آن‌ها ممکن است روز‌ها یا هفته‌ها را قبل از فرستادن آن‌ها به اردوگاهی در جای دیگر بگذرانند.
این پناهجویان غذایی برای خوردن و سرپناهی برای در امان ماندن از سرمای زمستان ندارند و بسیاری از آن‌ها با بیماری دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
در گوشه‌ای از این اردوگاه در پای کوه، فاروق صدیق، آواره افغانستانی ۵۵ ساله، در میان وسایل خود نشسته است، در حالی که زن و فرزندانش در کنار او روی زمین نشسته‌اند؛ او می‌گوید که آن‌ها حتی یک چادر هم ندارند و ۸ شب گذشته را روی زمین خوابیده‌اند.
او گفت: من در افغانستان چیزی ندارم، خانه ندارم، جایی برای زندگی ندارم، پول کافی برای خرید خانه ندارم، امیدوار هستم جایی در افغانستان ساکن شوم.
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *