بازخوانی یک پرونده همیشه باز؛ تداوم رویکرد استعماری کانادا علیه بومیان
نقض حقوق بومیان در کانادا، پرونده‌ای است که همیشه باز بوده و بر قطر آن افزوده می‌شود.
خبرگزاری میزان -
خبرگزاری میزان – بومیان کانادایی همچنان تحت رویکرد استعماری دولت کانادا قرار دارند؛ این موضوع را می‌توان به وضوح در بررسی‌های انجام شده درباره وضعیت حقوق بشری بومیان در این کشور مشاهده کرد.
«کالی تزی»، گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد حقوق مردمان بومی، در پایان یک سفر رسمی ۱۰ روزه به کانادا در سال جاری میلادی گفت که شهادت بازماندگان مدارس شبانه‌روزی کودکان بومی کانادا وحشتناک است و بسیاری از چالش‌های موجود در این کشور برطرف نشده است.
وی با اشاره به پروژه‌های خط لوله گاز در اراضی بومیان بدون اجازه و رضایت آن‌ها تاکید کرد که فعالیت‌های شرکت‌های تجاری بیشتر به نقض حقوق بشر و سوءاستفاده از مردم بومی در سراسر کانادا از جمله جرم‌انگاری مدافعان حقوق بشر منجر می‌شود.
این کارشناس سازمان ملل، گفت: قوانین بین‌المللی حقوق بشر مستلزم این است که دولت نه‌تنها از نقض حقوق بشر خودداری کند، بلکه برای جلوگیری و محافظت از افراد در برابر سوءاستفاده از سوی بازیگران غیردولتی، از جمله شرکت‌های تجاری دقت لازم را به کار گیرد.
به گفته وی، آسیب‌های بین نسلی ناشی از مدارس مسکونی و تبعیض نژادی ساختاری منجر به تعدادی از نقض و نقض حقوق بشر امروزی شده است، از جمله بحران کنونی مربوط به زنان و دختران بومی گم شده و کشته شده؛ تخمین زده می‌شود که زنان و دختران بومی ۱۲ برابر بیشتر از دیگر زنان در کانادا در معرض خطر قتل یا مفقود شدن هستند.
گزارشگر ویژه سازمان ملل همچنین ابراز نگرانی کرد که مردم بومی همچنان بیش از حد در سیستم عدالت کیفری کانادا حضور دارند.
«تزی»، معتقد است وضعیت زنان بومی ویران‌گرتر است، زیرا آن‌ها نیمی از جمعیت زندانیان فدرال را تشکیل می‌دهند؛ مردم بومی اغلب قربانی توهین‌های نژادی، دستگیری‌های خودسرانه و تبعیض‌آمیز و استفاده نامتناسب از زور توسط پلیس می‌شوند.
گزارشگر سازمان ملل گفت: میراث منفی مدارس شبانه‌روزی کودکان بومی در کانادا امروز در سیستم رفاه کودکان نیز منعکس شده است؛ با وجود این که ۷.۷ درصد از جمعیت کانادا را کودکان بومی تشکیل می‌دهند، بیش از ۵۳ درصد از کودکان تحت مراقبت بومی هستند؛ این رقم در برخی از استان‌ها به ۹۰ درصد می‌رسد.
گزارش کامل نهایی کالی تزی در مورد حقوق مردمان بومی کانادا در ماه سپتامبر منتشر شد.
حضور بیش از حد کودکان بومی در سیستم خدمات اجتماعی
کودکان بومی که تا دهه ۱۹۷۰ از طریق مدارس شبانه‌روزی ویژه این کودکان از خانواده‌ها به اجبار جدا می‌شدند، اکنون از طریق سیستم خدمات اجتماعی کودکان از خانواده‌های خود جدا می‌شوند.
گروه‌های حقوق بشری می‌گویند ادعای کانادا درباره حمایت از کودکان بومی از طریق وارد کردن آن‌ها به سیستم خدمات اجتماعی ادامه رویکرد مدارس شبانه‌روزی تحت اداره دولت و کلیسای کاتولیک این کشور است.
حضور بیش از حد بومیان در سیستم عدالت کیفری
بومیان کانادا حضور بیش از حدی در سیستم عدالت کیفری این کشور حضور دارند.
آن‌ها با نرخ بالاتری در قیاس با همتایان غیربومی توسط پلیس دستگیر شده، در دادگاه‌ها محاکمه می‌شوند و به زندان می‌افتند.
نقض حقوق بشری زنان و دختران بومی
حقوق زنان و دختران بومی در کانادا به اشکال مختلف نقض می‌شود؛ بحران‌های قتل و ناپدید شدن زنان و دختران بومی، نرخ قابل توجه فقر در میان زنان بومی و نرخ چشمگیر خشونت جنسی و خانگی علیه زنان بومی از جمله اصلی‌ترین موارد نقض حقوق بشری زنان و دختران بومی هستند.
در کانادا، زنان و دختران بومی همچنان انواع خشونت را با نرخ‌های بالاتری نسبت به همتایان غیربومی خود تجربه می‌کنند، از جمله در زمینه قتل که شدیدترین شکل خشونت به شمار می‌رود؛ قتل زنان و دختران بومی از طرح اتهام یا توصیه پلیس گرفته تا فرآیند‌ها و نتایج دادگاه مسیر‌های پیچیده‌ای را در دادگاه‌های جنایی کانادا طی می‌کند.
برآورد‌ها نشان می‌دهند که حدود ۴ هزار زن و دختر بومی و ۶۰۰ مرد و پسر بومی در سال‌های ۱۹۵۶ تا ۲۰۱۶ مفقود شده یا به قتل رسیده‌اند؛ زنان و دختران بومی ۴۰۰ برابر بیشتر از دیگر کانادایی‌ها با احتمال ناپدید شدن مواجه هستند.
گزارش‌ها نشان می‌دهند بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۲۱، میزان قتل علیه زنان و دختران بومی (ملل اول، متیس و اینوئیت) ۶ برابر بیشتر از نرخ قتل در میان همتایان غیربومی آن‌ها بود.
بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۲۱، حدود ۴۹۰ زن و دختر بومی قربانی قتل شدند؛ این به معنای قتل ۴.۲۷ زن و دختر بومی کشته شده به ازای هر ۱۰۰ هزار زن و دختر بومی در جمعیت است.
زنان و دختران بومی در بازه زمانی مذکور بین ۲ تا ۳ درصد از جمعیت کانادا را تشکیل می‌دادند، اما آن‌ها ۵ تا ۷ درصد قربانیان قتل بودند.
حضور بیش از حد مردم بومی و به‌ویژه زنان و دختران بومی، به‌عنوان قربانیان قتل و دیگر جنایت‌های خشونت‌آمیز در کانادا به خوبی مستند شده است.
در عین حال، پلیس در ۲۴ درصد از قربانیان، گروه بومی را که قربانیان متعلق به آن‌ها هستند نمی‌شناخت یا آن اطلاعات را به اداره آمار کانادا گزارش نکرده است.
به حاشیه رانده شدن بومیان
یکی از چالش‌های مداوم بومیان کانادا به حاشیه رانده شدن از سوی دولت فدرال و دولت‌های استانی در این کشور است.
مردم بومی در کانادا با نرخ قابل توجهی جوامع حاشیه‌ای را تشکیل می‌دهند.
نرخ بالای محکومیت‌های اشتباه برای بومیان
بومیان کانادایی در سرزمین اجدادی خود با نرخ بالایی قربانی نژادپرستی نهادینه می‌شوند.
تبعیض و نژادپرستی علیه بومیان در ساختار‌ها و نهاد‌های کانادا وجود دارد، اما نژادپرستی در سیستم قضایی کانادا آنان را بیشتر از دیگر حوزه‌های دچار مشکل می‌کند.
بررسی‌ها نشان می‌دهد که بومیان کانادایی تا حد زیادی گرفتار پرونده‌های محکومیت نادرست شده‌اند و این روند همچنان آن‌ها را گرفتار می‌کند؛ تحقیق گروهی از دانشجویان حقوق بومی کانادا درباره احکام قضایی نادرست علیه بومیان در سیستم قضایی این کشور به یافته‌های مهمی منجر شد.
براساس این بررسی که حدود ۵ سال به طول انجامید، بومیان کانادایی با نرخ بالاتری در قیاس با همتایان سفیدپوست خود گرفتار محکومیت‌های نادرست می‌شوند و در عین حال با نرخ کمتری از بررسی مجدد پرونده محکومیت و تبرئه بهره‌مند می‌شوند.
یکی از مقام‌های قضایی بومیان، می‌گوید که بومیان این کشور به دلیل نژادپرستی سیستم قضایی کانادا قربانی محکومیت‌های نادرست می‌شوند.
نژادپرستی در سیستم قضایی کانادا برای بومیان این کشور هزینه‌ای سنگین ایجاد می‌کند؛ بومیان کانادا حدود ۴ درصد جمعیت کانادا را تشکیل می‌دهند، اما سهم آن‌ها از جمعیت زندان‌های استانی و فدرال این کشور ۳۷ درصد است.
تداوم روند عقیم‌سازی زنان بومی
بررسی‌ها نشان می‌دهند که اگرچه در برخی از کشورها عقیم‌سازی اجباری زنان بومی خاتمه یافته است، اما این روند در کانادا همچنان ادامه دارد.
سنای کانادا در سال ۲۰۲۲ در گزارشی اعلام کرده بود که رویه عقیم‌سازی اجباری زنان بومی در کانادا به گذشته محدود نمی‌شود و همچنان ادامه دارد؛ در ماه مه سال جاری نیز یک پزشک به دلیل عقیم کردن اجباری یک زن بومی در سال ۲۰۱۹ مجازات شد.
سران بومی کانادایی می‌گویند که این کشور هنوز از گذشته آشفته استعماری خود دست نکشیده و رویه چند دهه‌ای نسل‌کشی را خاتمه نداده است.
هیچ آمار دقیقی در مورد تعداد زنان بومی که برخلاف میل خود یا بدون اطلاع عقیم شدند، وجود ندارد، اما کارشناسان بومی می‌گویند که همچنان شکایت‌هایی در این باره می‌شنوند.
یک آمار از عقیم‌سازی اجباری دست‌کم ۱۲ هزار زن بومی از دهه ۱۹۷۰ تاکنون خبر می‌دهد.
در طول ۷ دهه گذشته، هزاران زن بومی کانادایی بر اساس قوانین اصلاح نژادی که آن‌ها را پست‌تر می‌دانستند، عقیم شدند.
مدارس شبانه‌روزی ویژه کودکان بومی و میراث شوم آن
حدود ۱۵۰ هزار کودک بومی از دهه ۱۸۳۰ تا دهه ۱۹۹۰ به اجبار از خانواده‌های خود جدا و به ده‌ها مدرسه شبانه روزی کودکان بومی منتقل شدند؛ بین ۴ تا ۱۰ هزار کودک بومی هرگز از مدارس بدنام مذکور به خانه بازنگشتند و قربانی بیماری‌های همه‌گیر، آزار‌های جنسی و جسمی، گرسنگی و ... در مدارس تحت کنترل دولت و کلیسا‌های کاتولیک کانادا شدند.
این پایان داستان این مدارس نبود؛ آسیب‌های میان نسلی تحصیل و زندگی در چنین مدارسی همچنان ادامه دارد و شمار قابل توجهی از آن کودکان اکنون با پیامد‌هایی مانند افسردگی، بیماری‌های مختلف و اعتیاد دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
تلاش برای کشف گرو‌های بی نشان در محوطه این مدارس نیز در حالی در سال‌های اخیر آغاز و منجر به کشف بیش از ۲ هزار و ۴۰۰ گور شده که تلاش‌ها برای جست‌و‌جو‌ها با توجه به زمان امحای سوابق این مدارس در سال ۲۰۲۷ با موانع متعددی که مهم‌ترین آن‌ها انکار گور‌های بی نشان است، با چالش‌هایی مواجه است.
سهم نامتناسب بومیان از جمعیت زندان‌ها
بومیان کانادایی نسبت به سهم خود از جمعیت عمومی این کشور سهم بالایی از جمعیت زندان‌ها را به خود اختصاص داده‌اند؛ زنان بومی تقریبا نیمی از جمعیت زنان زندانی این کشور را تشکیل می‌دهند.
بومیان همچنین سهم نامتناسبی از نرخ مرگومیر در زندان‌های این کشور دارند.
عدم دسترسی بومیان به آب آشامیدنی
بومیان کانادایی در میانه وعده‌های مستمر دولت‌های کانادا همچنان دسترسی محدودی به آب آشامیدنی دارند و با چالش جدی در تامین آب آشامیدنی مواجه هستند.
ناامنی غذایی گسترده بومیان
بومیان کانادایی که همچنان منتظر تحقق وعده تامین آب آشامیدنی هستند، با نرخ بالاتری از جمعیت عمومی این کشور از ناامنی غذایی رنج می‌برند.
براساس اعلام اداره آمار کانادا، احتمال ناامنی غذایی در میان خانواده‌های بومی کانادایی بیشتر از خانواده‌های غیر بومی در این کشور است.
در گزارش آژانس ملی آمار کانادا درباره ناامنی غذایی در میان خانواده‌های کانادایی، که روز سه‌شنبه منتشر شد، آمده است که میزان ناامنی غذایی در میان خانواده‌های بومی بالای خط فقر در سال ۲۰۲۲ حدود ۳۱ درصد بوده که بیش از دو برابر نرخ ۱۵ درصدی ثبت شده برای خانواده‌های غیربومی است.
براساس اعلام این آژانس، این نرخ برای خانواده‌های ملل نخست حدود ۳۴ درصد و برای خانواده‌های متیس حدود ۱۴ درصد است.
در عین حال، مادران مجرد بومی نرخ ناامنی بالاتری را در قیاس با همتایان غیربومی خود متحمل می‌شدند.
گزارش آژانس ملی آمار کانادا درباره ناامنی غذایی در میان خانواده‌های کانادایی پیش‌بینی می‌کند که این روند به دلیل تشدید بحران هزینه‌های زندگی در این کشور افزایش یابد.
تبعیض و نابرابری علیه بومیان
تبعیض و نابرابری علیه بومیان در کانادا موضوعی تاریخی است و اکنون به بخش روزمره زندگی آنان تبدیل شده است؛ زنان بومی اصلی‌ترین قربانیان تبعیض علیه بومیان در کانادا هستند.
تبعیض و نابرابری علیه بومیان در کانادا در سطوح مختلف در حوزه‌های تحصیل، مسکن، کار، آموزش و بهداشت مشاهده می‌شود.
مخاطرات زیست محیطی برای بومیان
بومیان کانادایی از مخاطرات زیست محیطی گسترده‌ای رنج می‌برند که پیامد‌های متعددی برای زندگی و سلامت جسمی آنان در پی داشته است.
یک بررسی نشان داد که میزان مواد شیمیایی همیشگی در خون کودکان و نوجوانان بومی در سطح بالایی قرار دارد.
در گزارش جدیدی که دولت کانادا منتشر کرده، آمده است که «مواد شیمیایی همیشگی» سمی در خون کانادایی‌ها وجود دارد؛ در عین حال، سطوح بالاتری از این مواد شیمیایی سمی در جوامع بومی یافت می‌شوند.
به گزارش «سی‌بی‌سی»، گزارش مذکور تاکید دارد که جوامع بومی ساکن شمال کانادا به شکل گسترده‌تری درگیر این موضوع هستند و در خون کودکان و جوانان بومی در دیگر نقاط کانادا سطح بالاتری از مواد شیمیایی همیشگی کشف شده است.
وجود این مواد شیمیایی در خون افراد، تاکنون پیامد‌های گسترده‌ای بر سلامت بومیان کانادا به‌ویژه زنان باردار و نوزادان داشته است.
در عین حال، جوامع بومی کانادا می‌گویند که صنعت نفت این کشور قصد جان آن‌ها را کرده و آنان را در معرض مخاطرات مرگ‌باری قرار داده است؛ کارشناسان تاکید دارند که صنعت نفت کانادا به عاملی مرگ‌بار برای جوامع بومی کانادا تبدیل شده است.
این صنعت که از دهه ۱۹۶۰ اقدام به تاسیس استخر‌های باطله ماسه‌های نفتی در مناطق بومی‌نشین کرد، آب آشامیدنی این جوامع محروم از امکانات را با مواد سمی آلوده کرده است.
منابع آب آشامیدنی مناطق مذکور که سالیان سال منبع تامین آب جوامع بومی بودند، اکنون به موضوعی هولناک برای آنان مبدل شده‌اند، زیرا سد‌های عظیم ماسه‌های نفتی این منابع را آلوده به مواد سمی کرده‌اند.
نکته مهم در این جریان عدم اطلاع رسانی یا تاخیر در اطلاع رسانی این موارد به جوامع بومی است؛ شکست در نگهداری استخر‌های باطله که از مدت‌ها پیش درباره امنیت آن به جوامع بومی اطلاع داده شده بود، بی‌اعتمادی را در میان آن‌ها ایجاد کرده است.
در حالی که صاحبان شرکت‌های نفتی ادعا می‌کنند که مدرکی دال بر تاثیر نشت مواد سمی بر حیات وحش نیافته‌اند و اساسا این مواد سمی وارد رودخانه‌ها نشده‌اند، جوامع بومی تاکید دارند که دیگر اعتمادی به ادعا‌های این صنایع ندارند.
جوامع بومی ساکن منطقه که اکنون از ترس آلوده بودن آب و غذای مورد استفاده خود زندگی دشواری دارند، خواهان عدالت زیست محیطی هستند؛ آن‌ها تاکید دارند که به دنبال دریافت غرامت نیستند بلکه خواهان اراضی سنتی خود هستند که در معرض نابودی است.
یک کمیسیون بین‌المللی حقوق بشری به‌تازگی دریافته است که شیوه‌های استخراج معادن در استان‌های مختلف کانادا می‌تواند به نقض حقوق بشر بومیان این کشور منجر شود.
در اواخر آگوست، یک کمیسیون بین‌المللی اعلام کرد که شیوه‌های معدن کاری کانادا می‌تواند ناقض حقوق اساسی بشری بومیان باشد.
موارد متعدد مرگومیر زندانیان بومی
ثبت موارد متعدد مرگومیر زندانیان در زندان‌های استانی و فدرال کانادا سبب شده تا جوامع بومی در این کشور درخواست انجام تحقیقات به هدایت خود درباره نژادپرستی سیستماتیک در دستگاه قضایی کانادا را مطرح کنند.
بومیان؛ قربانیان ناگزیر مرگ کمکی در زندان‌های فدرال
بومیان کانادایی که ۳۲ درصد جمعیت زندان‌های این کشور را به خود اختصاص داده اند، عمده‌ترین درخواست‌کنندگان مرگ کمکی هستند.
اگرچه اداره زندان‌های کانادا اطلاعات هویتی دریافت‌کنندگان مرگ کمکی را منتشر نمی‌کند، اما بررسی‌ها نشان می‌دهد که زندانیان بومی کانادایی بیش از دیگر زندانیان به این گزینه فکر کرده و آن را در خواست می‌کنند.
یک کارشناس تاکید کرد که در کانادا از هر ۱۰ زندانی بومی شش نفر بیش از ۵۰ سال سن دارند؛ این میزان بسیار بالاتر از زندانیان غیر بومی است؛ بنابراین زندانیان بومی مسن چشم‌اندازی برای آزادی ندارند.
نژادپرستی پلیس کانادا علیه بومیان
گزارش‌های متعددی از برخورد‌ها و سوءرفتار‌های پلیس کانادا با بومیان در این کشور منتشر شده است؛ این رویه در مواردی متعددی مرگ‌بار شده است.
نژادپرستی سیستماتیک در پلیس کانادا بومیان را هدف قرار می‌دهد و آنان را با نرخی نامتناسب قربانی خشونت پلیس می‌کند.
نژادپرستی پلیس کانادا موضوعی است که در سال‌های اخیر به گستردگی به آن پرداخته شده است، اما این روند به دلیل انفعال دولت کانادا همچنان ادامه دارد و به شکلی ویژه بومیان را قربانی نژادپرستی خشونت بار پلیس می‌کند.
«ِپِیسی دوماس»، نوجوان بومی ۱۸ ساله در دسامبر ۲۰۲۰ به دلیل جراحت شدید در بیمارستان بستری شد؛ پزشکان ناچار شدند بخشی از جمجمه وی را بردارند تا فشار روی مغز متورم او کاهش یابد.
دلیل این جراحت شدید، ضرب‌های بود که افسر پلیس شهر ادمونتون استان آلبرتا به سر «دوماس» زد؛ در روز حادثه سه افسر پلیس در پی دریافت تماس مبنی بر چاقوکشی به محل حادثه رفتند؛ نیرو‌های پلیس کانادا پس از آنکه «پِیسی» روی زمین دراز کشید، سلاح گرم خود را به سمت وی گرفتند و یکی از آن‌ها با ضربه به سر این نوجوان بومی کوبید.
افسر پلیس کانادا که به سر این نوجوان بومی ضربه می‌زد، با صدای بلند گفت که «انگار به توپی ضربه می‌زند.»
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *