نقش مدیریت یکپارچه شهری در توسعه گردشگری پایتخت
به گزارش گروه جامعه مهدی سیف اظهار کرد:آنچه که مسلم است به دلایل تاریخی و فرهنگی، میل به تمرکز قدرت در ساختار سیاسی اداری ایران وجود داشته است. اما خوشبختانه روند جبری حرکت به سمت عدم تمرکز در لایه‌های مدیریتی شروع شد. ولیکن این روند به گونه‌ای بودکه رفته رفته شاهد تداخل وظایف سازمانی و تقسیم قدرت بین سازمان‌های متعدد متولی بر اساس اصل تخصص گرایی بوده ایم.
گرچه تخصص گرایی در دنیای امروزه اصلی اجتناب ناپذیر است، اما طبعا این مهم، زمینه را برای یک سویه نگری و غفلت از دیگر وجوه مرتبط از دیگر دستگاه‌ها را فراهم می‌کند.
این موضوع را در همه سازمان‌ها من جمله دستگاه‌های متولی مدیریت شهرمی توان دید که الزاما به لحاظ سازمانی مستقل هستند، اما در موضوع شهر و شهروندان مشترک هستند.
تکثر و تنوع وظایف مدیریتی در کلان شهری مانند تهران، با این پیش فرض که تمامی دستگاه‌ها می‌خواهند بهترین و با کیفیت‌ترین نوع خدمت را ارایه نمایند را می‌توان به رانندگان صد‌ها خودرویی تشبیه کرد که در چهارراه فاقد چراغ راهنمایی، سعی دارند تا مسافر خود را در کوتاه‌ترین زمان ممکن از آن چهارراه عبور داده و با آسایش به مقصد برسانند. غافل از اینکه به قول شاعر: تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز.
در این وضعیت با شهر و شهروندانی خسته مواجهیم که زمینه هرگونه مشارکت ازآنان سلب شده، اما انتظار حداکثر مشارکت از ایشان هستیم.
با نگاهی به موضوع گردشگری در تهران، لزوم باز تعریف نقش و جایگاه مدیریت شهری در توسعه گردشگری را می‌توان مشاهده کرد.
البته این نوع نگاه مدیریتی، نافی نقش دستگاه‌های تخصصی نبوده و قایل به عدم مداخله ایشان نیست. بلکه به نظر می‌رسد این آشفته بازار ارایه خدمت نیازمند سامانی دوباره است.
چگونه می‌توان به توسعه پایدار امیدوار بود، اما بهره برداری درستی از منابع نداشت؟ چگونه می‌توان به جنبه‌های مختلف پایداری اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی باورداشت، اما فاقد نگاهی سیستماتیک و یکپارچه بود؟
با این حساب اگر باور داشته باشیم که رشد صنعت گردشگری، تاثیرات مثبت اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی دارد، ضرورت چ. پرداخت هرچه سریع‌تر به این مهم برای کلانشهر تهران، بیش از پیش، خودنمایی می‌کند. کلانشهری که بنظر می‌رسد در سال‌های پیش رو، راهی جز تقویت گردشگری به منظور نیل به توسعه فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی ندارد.
این مهم حاصل نخواهد شد مگر با ایجاد سازمانی مقتدر با مدیریت یکپارچه و این، یگانه راهی است برای پاسخگویی به نیاز‌های شهری که به عنوان یک سیستم اجتماعی پویا با انواع فراسیستم‌ها و زیر سیستم‌ها در ارتباط است.
بنظر می‌رسد این شیوه از اقدام همچون رهبر ارکستر، سهم هر کدام از نوازندگان- در اینجا مداخله کنندگان- شامل گروه‌ها و نهاد‌ها و سازمان‌های ذینفع گردشگری را مشخص کرده و از موازی کاری و اتلاف منابع جلوگیری خواهد کرد. به نحوی که شنونده، ازاین سمفونی، نهایت لذت را ببرد.
خوشبختانه آئین نامه ساماندهی و ارتقای گردشگری در دولت و لایحه مدیریت واحد شهری در روز‌های پیش رو به مجلس شورای اسلامی مطرح شود و با تصویب و اجرای آن، می‌توان امیدوار بود تا درهمه موضوعات از جمله صنعت گردشگری، شاهد رونق باشیم. در این صورت سال ۱۳۹۷ را می‌توان سالی تاریخ ساز و جریان ساز در این حوزه قلمداد کرد. سالی که علیرغم همه محدودیت‌های ایجادشده ناشی از تحریم‌ها بتوان به توسعه این صنعت امیدوار بود. صنعتی که نشان داده است بعضا واکنش‌های متفاوت یا زاویه داری با سیاست از خود نشان می‌دهد.