اعدام‌های هولناک در آمریکا گریبان بی گناهان بسیاری را می‌گیرد؛از جوخه‌های آتش تا اتاق‌های گاز و صندلی برقی
هافینگتن پست در گزارشی نوشته است که مجازات اعدام در تاریخ آمریکا سابقه‌ای طولانی و هولناک دارد؛ در حالی که تولید کنندگان مواد مخدر هر کاری که بتوانند می‌کنند تا اقدامات خود را از سیستم قضایی و مجازات دور نگه دارند، دولت آمریکا به شیوه‌هایی دست می‌زند که حتی در گذشته وحشتناک و دردآور بودند.
خبرگزاری میزان -
در این گزارش آمده است: در ماه جولای سال جاری هشت زندانی محکوم به اعدام در آلاباما خواستار مرگ در اتاق گاز شدند؛ زیرا می‌دانستند که مرگ با تزریق سم که در سیستم قضایی آمریکا مورد استفاده قرار می‌گیرد، به مراتب دردناک‌تر و زمانبر‌تر است.
در ماه آگوست یک مرد از اهالی تنسی وقتی با تزریق مرگبار اعدام می‌شد، تکانی خورد و در حالی که نفس نفس می‌زد، به تزریق کننده فشار وارد می‌کرد.
در ماه اکتبر، در داکوتای جنوبی مرد عقب مانده‌ای به جرم شرکت در المپیاد ویژه ایالتی به عنوان یک کودک، اعدام شد.
در ماه اخیر نیز در تنسی یک مرد با صندلی الکتریکی که برای اولین بار در سال ۱۹۱۶ استفاده شد، اعدام شد. چند روز پس از آن چهار تن از دیگر محکومان به اعدام، خواستار مرگ با جوخه اعدام به جای صندلی الکتریکی شدند.
مجازات اعدام در تاریخ آمریکا سابقه‌ای طولانی و هولناک دارد، در حالی که اغلب مردم آمریکا از آن اطلاع ندارند. در حالی که تولید کنندگان مواد مخدر هر کاری که بتوانند می‌کنند تا اقدامات خود را از سیستم قضایی و مجازات دور نگه دارند، دولت آمریکا به شیوه‌هایی دست می‌زند که حتی در گذشته وحشتناک و دردآور بودند. اعدام در ملاء عام امری عادی است. غالبا مردم فقیر، رنگین پوستان، افراد مبتلا به معلولیت ذهنی، بیماران روانی و در بیشتر موارد افراد بی گناه به مرگ محکوم می‌شوند.
آمریکا در تاریخ کوتاهش از شیوه‌های مختلفی برای اجرای مجازات اعدام استفاده می‌کند که عبارتند از: جوخه‌های آتش، اتاق‌های گاز، صندلی برقی و به دار آویختن. چنین روش‌هایی به مرگ دردناکی منجر می‌شوند. جان اوینز در آوریل ۱۹۸۳ در هنگام اعدام با صندلی الکتریکی، آتش گرفت و سوخت. جیمی لی گری در سپتامبر ۱۹۸۳ از شدت درد در گلو در اتاق گاز، سر خود را به میله استیل در اتاق کوبید تا در نهایت جان خود را از دست داد.
نویسنده در ادامه به راه حل مقامات برای پیشگیری از تکرار چنین اتفاقاتی اشاره می‌کند. مرگ سه مرحله‌ای که به قانونگذاران پیشنهاد شد شامل استفاده از باربیتورات –داروی آرامبخش-، پانکرونیوم برماید – شل کننده عضلات- برای فلج کردن بدن و توقف تنفس و در نهایت پتاسیم کلرید برای متوقف کردن قلب بود.
شیوه پیشنهادی سه مرحله‌ای ارائه شده توسط فردی بدون آموزش‌های دارویی و پزشکی با برخی تغییرات در سراسر آمریکا در حدود ۳۰ سال استفاده شد. این شیوه در نهایت در سال ۲۰۱۱ متوقف شد.
اما این امر سبب نشد تا آمریکا تجربیات خطرناک اعدام با دارو را متوقف کند یا به روش‌های قدیمی‌تر بازگردد. این بدان معناست که زندانیان برای دولت تبدیل به موش آزمایشگاهی شدند، زیرا راه دیگری برای آزمایش ترکیبات دارویی پیش از مصرف آن‌ها وجود ندارد.
برای مثال، میدازولام که در حال حاضر در اکثر اعدام‌ها استفاده برای بی حسی قبل از مرگ استفاده می‌شود، به شدت بی اثر است. در کالبدشکافی ۲۷ تن از اعدامی‌ها مشخص شد که ۲۳ تن از آنان با استفاده از دارو کشته شده‌اند و اغلب در اثر ادم ریوی –تجمع آب میان بافتی در ریه-. یعنی زندانیان در حالی که نفس می‌کشند بر اثر تجمع آب در ریه هایشان غرق و خفه می‌شوند. زیرا میدازولام همانطور که در علم پزشکی ثابت شده به عنوان آرامبخش در سطح پایین استفاده می‌شود نه بیهوشی و بی حسی کامل.
ضمن این که تهیه دارو‌های تزریقی کشنده توسط مقامات زندان به صورت پنهانی انجام می‌شود تا از مقررات مترتب بر آن در امان بمانند.
اعدام‌های ناشی از دارو‌های ترکیبی که بر روی محکومین به مرگ تست می‌شوند سبب مرگ‌های دردناکی می‌شوند. به طور مثال اریک رابرت که در سال ۲۰۱۲ با یک دوز از پنتوباربیتال توبید شده توسط شرکت تولیدکننده دارو‌های ترکیبی اعدام شد، در حین تزریق چشمانش را باز کرد که نشان می‌داد داروی تست شده بی ثمر بوده است. اعدام‌ها از طرق دیگر نیز دردناک می‌شوند. قرار گیری نامناسب سوزن سبب شد تا مرگ کلیتون لاکت در اثر تزریق کشنده ۴۳ دقیقه به طول بیانجامد.
در سال ۲۰۱۶ حدود ۱۷۲۵۰ نفر در آمریکا اعدام شدند و حکم اعدام ۳۱ نفر دیگر در همان سال صادر شد. با بررسی وضعیت اقتصادی و اجتماعی محکومین به اعدام مشخص شد که هیچ فرد ثروتمندی در این لیست وجود ندارد.
آمریکا به شکل مداوم مجازات اعدام را برای افرادی در نظر می‌گیرد که بی گناه هستند. از هر ۲۵ نفری که اعدام می‌شوند دستکم یک نفر بی گناه اعدام می‌شوند. علیرغم تلاش‌های بسیار از سال ۱۹۷۳ تاکنون این امکان تنها برای ۱۶۴ نفر وجود داشت که پس از قرار گرفتن در صف اعدام بتوانند بی گناهی خود را ثابت کنند.
یک مرکز حقوق بشری در آتلانتا اعلام کرد مدارکی دال بر بی گناهی دستکم ۱۵ تن از افراد اعدام شده را در اختیار دارد.
از حدود ۲۵ درصد افرادی که در آمریکا در یک دوره هشت ساله اعدام شده بودند یا مبتلا به بیماری روانی بودند یا در گذشته به این بیماری مبتلا بوده و درمان شده بودند. در سال‌های ۱۹۷۶ تا ۲۰۰۲ آمریکا ۴۴ نفر معلول فکری را اعدام کرد. علیرغم صدور حکم دیوان عالی آمریکا در سال ۲۰۰۲ مبنی بر غیرقانونی بودن اعدام زندانیان دارای "عقب ماندگی ذهنی"، همچنان افراد دارای معلولیت در آمریکا اعدام می‌شوند.
در بحث از مجازات اعدام نمی‌توان به خشونت نژادی بی توجه بود. تقریبا ۸۰ درصد از زندانیان محکوم به مرگ از سال ۱۹۷۶ به خاطر کشته شدن یک فرد سفید پوست به اعدام محکوم شده‌اند. در حالی که ۵۰ درصد قربانیان قتل در آمریکا سیاهپوست هستند. تنها ۲۰ فرد سفیدپوست به اتهام قتل یک فرد سیاهپوست اعدام شده‌اند. این نکته را نیز باید یادآور شد که در حالی که سیاهپوستان ۱۳ درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند، ۴۱.۷ درصد زندانیان محکوم به اعدام سیاهپوست هستند.
به گزارش گروه بین الملل ؛ پایگاه نشریه هافینگتن پست در گزارشی نوشت: مساله مجازات زندانیان در آمریکا به بحرانی هولناک تبدیل شده است.
در این گزارش آمده است: در ماه جولای سال جاری هشت زندانی محکوم به اعدام در آلاباما خواستار مرگ در اتاق گاز شدند؛ زیرا می‌دانستند که مرگ با تزریق سم که در سیستم قضایی آمریکا مورد استفاده قرار می‌گیرد، به مراتب دردناک‌تر و زمانبر‌تر است.
در ماه آگوست یک مرد از اهالی تنسی وقتی با تزریق مرگبار اعدام می‌شد، تکانی خورد و در حالی که نفس نفس می‌زد، به تزریق کننده فشار وارد می‌کرد.
در ماه اکتبر، در داکوتای جنوبی مرد عقب مانده‌ای به جرم شرکت در المپیاد ویژه ایالتی به عنوان یک کودک، اعدام شد.
در ماه اخیر نیز در تنسی یک مرد با صندلی الکتریکی که برای اولین بار در سال ۱۹۱۶ استفاده شد، اعدام شد. چند روز پس از آن چهار تن از دیگر محکومان به اعدام، خواستار مرگ با جوخه اعدام به جای صندلی الکتریکی شدند.
مجازات اعدام در تاریخ آمریکا سابقه‌ای طولانی و هولناک دارد، در حالی که اغلب مردم آمریکا از آن اطلاع ندارند. در حالی که تولید کنندگان مواد مخدر هر کاری که بتوانند می‌کنند تا اقدامات خود را از سیستم قضایی و مجازات دور نگه دارند، دولت آمریکا به شیوه‌هایی دست می‌زند که حتی در گذشته وحشتناک و دردآور بودند. اعدام در ملاء عام امری عادی است. غالبا مردم فقیر، رنگین پوستان، افراد مبتلا به معلولیت ذهنی، بیماران روانی و در بیشتر موارد افراد بی گناه به مرگ محکوم می‌شوند.
آمریکا در تاریخ کوتاهش از شیوه‌های مختلفی برای اجرای مجازات اعدام استفاده می‌کند که عبارتند از: جوخه‌های آتش، اتاق‌های گاز، صندلی برقی و به دار آویختن. چنین روش‌هایی به مرگ دردناکی منجر می‌شوند. جان اوینز در آوریل ۱۹۸۳ در هنگام اعدام با صندلی الکتریکی، آتش گرفت و سوخت. جیمی لی گری در سپتامبر ۱۹۸۳ از شدت درد در گلو در اتاق گاز، سر خود را به میله استیل در اتاق کوبید تا در نهایت جان خود را از دست داد.
نویسنده در ادامه به راه حل مقامات برای پیشگیری از تکرار چنین اتفاقاتی اشاره می‌کند. مرگ سه مرحله‌ای که به قانونگذاران پیشنهاد شد شامل استفاده از باربیتورات –داروی آرامبخش-، پانکرونیوم برماید – شل کننده عضلات- برای فلج کردن بدن و توقف تنفس و در نهایت پتاسیم کلرید برای متوقف کردن قلب بود.
شیوه پیشنهادی سه مرحله‌ای ارائه شده توسط فردی بدون آموزش‌های دارویی و پزشکی با برخی تغییرات در سراسر آمریکا در حدود ۳۰ سال استفاده شد. این شیوه در نهایت در سال ۲۰۱۱ متوقف شد.
اما این امر سبب نشد تا آمریکا تجربیات خطرناک اعدام با دارو را متوقف کند یا به روش‌های قدیمی‌تر بازگردد. این بدان معناست که زندانیان برای دولت تبدیل به موش آزمایشگاهی شدند، زیرا راه دیگری برای آزمایش ترکیبات دارویی پیش از مصرف آن‌ها وجود ندارد.
برای مثال، میدازولام که در حال حاضر در اکثر اعدام‌ها استفاده برای بی حسی قبل از مرگ استفاده می‌شود، به شدت بی اثر است. در کالبدشکافی ۲۷ تن از اعدامی‌ها مشخص شد که ۲۳ تن از آنان با استفاده از دارو کشته شده‌اند و اغلب در اثر ادم ریوی –تجمع آب میان بافتی در ریه-. یعنی زندانیان در حالی که نفس می‌کشند بر اثر تجمع آب در ریه هایشان غرق و خفه می‌شوند. زیرا میدازولام همانطور که در علم پزشکی ثابت شده به عنوان آرامبخش در سطح پایین استفاده می‌شود نه بیهوشی و بی حسی کامل.
ضمن این که تهیه دارو‌های تزریقی کشنده توسط مقامات زندان به صورت پنهانی انجام می‌شود تا از مقررات مترتب بر آن در امان بمانند.
اعدام‌های ناشی از دارو‌های ترکیبی که بر روی محکومین به مرگ تست می‌شوند سبب مرگ‌های دردناکی می‌شوند. به طور مثال اریک رابرت که در سال ۲۰۱۲ با یک دوز از پنتوباربیتال توبید شده توسط شرکت تولیدکننده دارو‌های ترکیبی اعدام شد، در حین تزریق چشمانش را باز کرد که نشان می‌داد داروی تست شده بی ثمر بوده است. اعدام‌ها از طرق دیگر نیز دردناک می‌شوند. قرار گیری نامناسب سوزن سبب شد تا مرگ کلیتون لاکت در اثر تزریق کشنده ۴۳ دقیقه به طول بیانجامد.
در سال ۲۰۱۶ حدود ۱۷۲۵۰ نفر در آمریکا اعدام شدند و حکم اعدام ۳۱ نفر دیگر در همان سال صادر شد. با بررسی وضعیت اقتصادی و اجتماعی محکومین به اعدام مشخص شد که هیچ فرد ثروتمندی در این لیست وجود ندارد.
آمریکا به شکل مداوم مجازات اعدام را برای افرادی در نظر می‌گیرد که بی گناه هستند. از هر ۲۵ نفری که اعدام می‌شوند دستکم یک نفر بی گناه اعدام می‌شوند. علیرغم تلاش‌های بسیار از سال ۱۹۷۳ تاکنون این امکان تنها برای ۱۶۴ نفر وجود داشت که پس از قرار گرفتن در صف اعدام بتوانند بی گناهی خود را ثابت کنند.
یک مرکز حقوق بشری در آتلانتا اعلام کرد مدارکی دال بر بی گناهی دستکم ۱۵ تن از افراد اعدام شده را در اختیار دارد.
از حدود ۲۵ درصد افرادی که در آمریکا در یک دوره هشت ساله اعدام شده بودند یا مبتلا به بیماری روانی بودند یا در گذشته به این بیماری مبتلا بوده و درمان شده بودند. در سال‌های ۱۹۷۶ تا ۲۰۰۲ آمریکا ۴۴ نفر معلول فکری را اعدام کرد. علیرغم صدور حکم دیوان عالی آمریکا در سال ۲۰۰۲ مبنی بر غیرقانونی بودن اعدام زندانیان دارای "عقب ماندگی ذهنی"، همچنان افراد دارای معلولیت در آمریکا اعدام می‌شوند.
در بحث از مجازات اعدام نمی‌توان به خشونت نژادی بی توجه بود. تقریبا ۸۰ درصد از زندانیان محکوم به مرگ از سال ۱۹۷۶ به خاطر کشته شدن یک فرد سفید پوست به اعدام محکوم شده‌اند. در حالی که ۵۰ درصد قربانیان قتل در آمریکا سیاهپوست هستند. تنها ۲۰ فرد سفیدپوست به اتهام قتل یک فرد سیاهپوست اعدام شده‌اند. این نکته را نیز باید یادآور شد که در حالی که سیاهپوستان ۱۳ درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند، ۴۱.۷ درصد زندانیان محکوم به اعدام سیاهپوست هستند.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *