مدینه فاضله اربعین! / ۵ هنر ضد تحریمی/ قرارگاه پیادگان پولادین/ تکلیف نانوشته دستگاه دیپلماسی

به گزارش خبرنگار گروه فضای مجازی ، سرمقاله امروز روزنامه حمایت با عنوان «مدینه فاضله اربعین!» منتشر شده و در آن چنین آمده است:اربعین گویا رسالت دیگری علاوه بر زنده نگه داشتن یادشهدای کربلا، بر عهده دارد و آن یاد دادن حسینی زیستن به همه ابنای بشر است. اربعین امروز فقط یک آرمان نیست؛ یک سبک زندگی است، یک مکتب نجاتبخش است، یک نور عالمتابی است که از پس پر پیچ و خم تاریخ، چهره گشوده است و در آستین گشایش‌ها دارد. آنچه که از "مدینه فاضله " خوانده و شنیده ایم و در آرزو و حسرت آن مانده بودیم؛ اکنون در راهپیمایی میلیون‌ها عاشق دلباخته سیدالشهدا عیان و نمایان گشته است.امروز اربعین در قامت حکومت نیکان و خوبان رخ نموده است که در ارکان این حکومت از یکسو؛ مهر و محبت و خدمتگرازی موج می‌زند و از سوی دیگر؛ این لشکر خوبان عالَم اراده کرده اند که در برابر ظلم بایستند و با لبیک به حسین (ع)، مشق ظهور کنند تا در هنگامه شعار "یالثارات الحسین (ع) " از سوی مولا و مراد غایب ازنظرشان، آماده باشند.

در مدینه فاضله اربعین، تنبلی و رخوت بی معناست و آنچه که قابل مشاهده است چیزی جز قصد و آهنگ و حرکت و برکت و تلاش و امید و حالِ خوب نیست. همه متحد و منسجم و یکدل و یکرنگ حر کت می‌کنند و خبری از اعوجاج و انحراف و بیراهه نیست. رقابت بر سر خدمت بیشتر به زائر حسین (ع) است؛ یکی بیت و منزلش را وقف کرده بدون هیچ چشمداشتی، یکی طعام می‌دهد، و یکی هم ولو در حد خلال دندان! همه برای هم خوبی و سعادت می‌طلبند، کسی از کسی گلایه‌ای ندارد و زبان‌ها مرهم دل و مایه اخوت و برادری است نه طعنه و نیش و کنایه! همه کمر همت بسته اند که خستگی از جان یکدیگر بگیرند و اگر یکی با میل و شوق، پای دیگری را در ظرفی آب ماساژ می‌دهد، دیگری کفش زوار حسین (ع) را واکس می‌زند و آن یکی همه‌ی داشته خود را ولو به قدر پخت چند نان به میدان آورده است و ... این صحنه‌های ناب رفتار‌های ایمانی و انسانی را در کجا می‌توان آدرس داد؟ مدینه فاضله‌ای که وعده آن را خوانده و شنیده ایم غیر از این است؟ همه یکی شده اند برای او و همه در آرامشی وصف ناپذیرند؛ نه استرسی، نه دغدغه‌ای، نه طمعی، نه دلشوره ای، نه نگرانی و نه...
آری؛ "حب الحسین یجمعنا"... عشق حسین بن علی (ع)، همه را بر محور برادری و همدلی، متحد کرده است و این همان کابوس وحشتناک برای دشمنی است که با داعش، اسلام ناب را نشانه رفته بود، اما مدافعان حرم و همین عاشقان اربعین، محاسباتش را بهم زدند. اربعین، جنگ روانی جبهه غربی-عبری-عربی را نیزکه به دنبال تصویری غلط از ایران اسلامی و مقاومت بودند؛ بهم زد و اکنون رسانه‌های غربی، تنها راه چاره را در بایکوت خبری جنبش جهانی اربعین دیده اند! اما اگر نگذارند "چشم ها" اربعین را ببیند؛ نمی‌توانند "دل‌ها "را از سوی اربعین پراکنده کنند و این همان رمز و رازی است که در مخیله تاریک رژیم‌های فرعونی و قارونی منطقه و اربابان دنیاطلب شان نمی‌گنجد.

معرفت، و محبت و برائت است که دلدادگان را در این مسیر می‌کشاند و می‌سازد و تربیت می‌کند. هل الدین الا الحب. وقتی کسی را دوست داشتید، اضداد او را بی‌تردید دشمن می‌دارید. یعنی محبت معروف، لاجرم انزجار از منکر و اهل آن را با خود می‌آورد؛ که فرمود: «ما جعل الله لرجل من قلب فی جوفه. خداوند در سینه انسان، دو قلب (برای دوست داشتن اضداد و نقیضین) قرار نداده است». این گونه است که دلدادگان حسین (ع) نمی‌توانند بی‌تفاوت و بدون مرزبندی زندگی کنند؛ زندگی‌شان معنا و جهت پیدا می‌کند؛ روح حرکت برای آباد کردن و رویاندن و از ریشه‌کندن علف‌های هرز، در جانشان ریشه می‌دواند. بی‌دلیل نبود ملت عاشورایی ما بلافاصله پس از جنایت فتنه‌گران در عاشورای سال ۸۸ و بی‌حرمتی به ساحت حضرت سیدالشهدا، در حماسه بزرگ ۹ دی، از سران فتنه نام بردند و فریاد زدند «لعن علی عدوک یا حسین». این لعن، جوهره همان لبیک یا حسن است. آن خیانت و جنایت بزرگ مشمول مرور زمان نخواهد شد؛ چون فتنه خط قرمز الهی است. «الفتنه اکبر من القتل» و «الفتنه‌اشدّ من القتل». دل ملت ما با سران و بانیان فتنه هرگز صاف نمی‌شود؛ همان‌گونه که با بنی امیه و ابن زیاد و عمر سعد و شمر و شریح.

 

در یادداشت امروز روزنامه وطن امروز هم چنین آمده است:زمانی که ترامپ از توافق هسته‌ای با ایران خارج شد، آقای روحانی، رئیس‌جمهور محترم به مقامات اروپایی چند هفته مهلت داد بسته پیشنهادی و راهکار عملیاتی خود را برای حفظ توافق هسته‌ای اعلام- و عملیاتی- کنند، اما هم‌اکنون ۶ ماه از آن تاریخ سپری شده است! طی این مدت، شاهد مواجهه قاطعانه دستگاه دیپلماسی خود با مقامات عهدشکن اروپایی نبوده‌ایم. بدون شک افکار عمومی کشورمان نیز بخوبی می‌داند ارائه هشدار‌های کلی که بیشتر به توصیه‌های دلسوزانه و خیرخواهانه (!) شبیه است، نمی‌تواند مصداق «اقتدار ایران» در برابر «اروپای چندرنگ» باشد. «پذیرش برجام ناقص اروپایی در کسری از ثانیه»، هدفی است که مقامات اروپا به صورتی هوشمندانه به دنبال آن هستند و حتی هماهنگی‌های لازم را در این باره با وزیر خارجه ایالات متحده صورت داده‌اند، اما دغدغه اصلی این است: چرا دستگاه دیپلماسی کشورمان با اقتدار خود، این پازل آمریکایی/ اروپایی خطرناک را بر هم نمی‌زند؟!

 

هم‌اکنون یک هفته تا اعمال دور جدید تحریم‌های ثانویه ایالات متحده آمریکا علیه کشورمان زمان باقی است و اروپاییان همچنان در مرحله «ارائه» سازوکار مالی ویژه خود قرار دارند! آن‌ها اساسا عجله‌ای برای طی مراحل «تشریحی» و «اجرایی» مربوط به سازوکار ویژه مالی خود ندارند. اروپاییان بخوبی می‌دانند در سایه این تاخیر عامدانه، از یک سو خواسته مقامات آمریکایی مبنی بر اعمال فشار حداکثری مالی به ایران را تامین کرده‌اند و از سوی دیگر، ضمن تحمیل «برجام اروپایی» در بدترین حالت و شرایط ممکن به کشورمان، ژست «استقلال در نظام بین‌الملل» را نیز به عنوان تحفه‌ای تبلیغاتی به افکار عمومی خود ارائه می‌کنند. بی‌دلیل نیست حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای، رهبر حکیم انقلاب اسلامی، نسبت به «برجام اروپایی» ابراز ناامیدی فرموده و در خصوص استفاده از دیگر ظرفیت‌های اقتصادی منطقه‌ای، بین‌المللی و داخلی کشورمان در مواجهه با تحریم‌های ایالات متحده، تاکید ویژه دارند.آیا زمان آن نرسیده تا بازی اروپا، این بار از سوی دستگاه دیپلماسی و سیاست خارجی کشورمان، برای افکار عمومی تشریح شود؟ آیا سکوت و انفعال در برابر تاخیر برجامی هدفمند اروپاییان، نوعی تن دادن به این بازی محسوب نمی‌شود؟ آیا بهتر نیست ما به جای بی‌تفاوتی نسبت به تکمیل پازل برجامی مشترک «واشنگتن– بروکسل»، قاطعانه مانع چینش قطعات این تصویر در کنار یکدیگر شویم؟

 

روزنامه خراسان در یادداشت امروز خود با عنوان «۵ هنر ضد تحریمی» چنین نوشته است:در ماه‌های اخیر، شاهد آن هستیم که تعدد بخشنامه‌ها ناظر به وضعیت‌های متلاطم اقتصادی چگونه داد فعالان اقتصادی بخش خصوصی را درآورد. درد دل آن‌ها ناظر به یک نکته بود که چرا دولت در تدوین سیاست ها، تعامل با آن‌ها را برای اتخاذ راهکار بهتر و پایدارتر، رها کرده است.

 

تقویت واقعی امید اقتصادی: به نظر می‌رسد تقویت واقعی امید اقتصادی نه در مسائل سیاسی و آزادی‌های رهاگونه اجتماعی و رفع حصر و آزادی زندانیان سیاسی و ...، بلکه از طریق اقدامات واقعی برای بهبود وضع اقتصادی کشور حاصل می‌شود. به طور مشخص و موکد، با عنایت به همه موارد فوق و نیز با عنایت به این اصل تحریمی که تحریم ها، زاینده مشکل نیستند بلکه بهره بردار از شکاف‌ها و نقاط ضعف هستند، پیشنهاد می‌شود دولت دقیقاً و در تاریخ ۱۳ آبان ماه امسال، از تصمیم‌های مهم خود برای حرکت زمان بندی شده به سوی حل بحران‌های داخلی اقتصادی رونمایی کند. این کار‌ها می‌تواند در یک برنامه رسانه‌ای منظم و مشخص صورت گیرد. مهم‌تر از آن، دولت وعده واقعی برای انجام چند اقدام مشخص، دارای نفع مردمی و کوتاه مدت را به مردم داده و آن‌ها را تا انتهای امسال عملی می‌کند. مردم باید شیرینی سیاست‌های اقتصادی را نه با زحمت و نگرانی (و بعضاً تحقیر و تبعیض)، بلکه با پیشرفت تدریجی وعده‌های دولت ببینند.در خاتمه، تقاضا از دولت محترم این است که هدف دشمن برای قلب ماهیت ۱۳ آبان امسال را به نقطه امیدی برای حل گشایش‌های واقعی اقتصادی مردم تبدیل کند. به عبارت دیگر، تحریم‌ها را به عنوان اهرمی تاریحی برای توسعه کشور به کار گیرد.

 

یادداشت امروز روزنامه ایران هم با عنوان «نوبت دولت» منتشر و در آن چنین آمده است:در مقاطع مختلف جمعی از نمایندگان طوری اختیارات نمایندگی را به استخدام خود درآورده بودند که در جهت کند کردن حرکت دولت قرار داشت. به نظر می‌رسد فضای کنونی روابط دو قوه باید گذری کاملاً آشکار از مرحله این دست اقدامات به سمت همکاری‌های جدی‌تر مبتنی بر درک شرایط و الزامات موقعیت زمانی باشد.

 

به عبارت صحیح‌تر درخصوص برخی اختلافات گذشته باید سیاست دولتی‌ها مبتنی بر فراموشی و سیاست مجموعه نمایندگان مبتنی بر استفاده از اختیارات نمایندگی در چارچوب سیاست همراهی بین نهادی در جمهوری اسلامی استوار گردد. در همین چارچوب رأی اعتماد به چهار وزیر اقتصادی دولت با پیشینه انتقاداتی که در مجلس داشتند، می‌تواند نقطه آغاز مناسب و قابل قبولی باشد. این نقطه آغاز نمایانگر درکی است که مجلس از شرایط کشور داشته و این درک باید با درک متقابل دولت در حوزه مسائل اجرایی و برداشتن گام‌های عملی برای عبور از مشکلات تکمیل گردد. کشور ما سخت نیازمند فضایی است که در آن از یک سو از برجسته‌سازی برخی ناتوانی‌های غیر مؤثر پرهیز شود و از سوی دیگر نشانه‌های استفاده حداکثری از توان اجرایی کشور برای عبور از وضعیت فعلی هم برای تمام ارکان جامعه، از مردم گرفته تا نهاد‌های ناظر قابل رصد و مشاهده باشد. نمایندگان مجلس در روز شنبه به این امید از برخی انتقادات خود درباره چهار گزینه معرفی شده دولت چشم پوشی کردند که تکمیل ترکیب کابینه بتواند گامی مؤثر در جهت بهبود شرایط باشد. همچنین علم به این قضیه که دستگاه اجرایی در شرایط فعلی بیشتر از هر وقتی نیازمند حمایت است را نیز باید در این تصمیم مؤثر دانست. حال وقت آن است که دولت به روشنی نشان دهد این اقدام مجموعه نمایندگان یک تصمیم نادرست و اشتباه در تشخیص موقعیت‌ها نبوده و البته دستگاه اجرایی با تنها چیزی که می‌تواند این موضوع را اثبات کند، کارنامه و خروجی مجموعه عملکردش است.

 

روزنامه رسالت در یادداشت امروز خود چینن نوشته:نجف و کربلا دو نقطه مهم در جغرافیای تفکر بشری است. بشری که می‌خواهد به آزادی و عدالت بیندیشد، ناچار است مسیر نجف به کربلا و بالعکس از کربلا به نجف را طی طریق کند. اگر بشر می‌خواهد تمدنی بر اساس عدالت و آزادی بسازد، باید در این مسیر، سلوک انقلابی داشته باشد. کربلا و نجف دو نقطه جغرافیای فکری و عقیدتی و مرامی بشر است، تقدس این دو نقطه از زمین به ظهور اندیشه و عمل واقعی برای تحقق عدالت و آزادی است.
رسانه‌های شیطان، شکل و محتوای راهپیمایی اربعین را سانسور کرده‌اند. مگر می‌شود یک حرکت به عظمت و اندازه تاریخ و تفکر بشر را سانسور کرد؟ علی‌رغم سانسور رسانه ای، راهپیمایی اربعین در حال دیده شدن و شنیده شدن است.

 

مگر دوربین‌های جهان خبر و رسانه می‌توانند این حجم از «نور»، «صدا» و «حرکت» را نادیده بگیرند؟ امروز راهپیمایی اربعین حسینی، خود یک رسانه است. نیازی به جنس رسانه‌های دشمنان بشریت ندارد. زینب (س) و علی بن الحسین (ع) پس از قتل‌عام فرزند و یاران پیامبر در کربلا، خود انتشار پیام خونین کفنان عاشورا را به‌عهده گرفتند. پیام آن‌ها پس از گذشت ۱۴۰۰ سال به انسان‌های شیفته عدالت و آزادی رسید و کسی نتوانست آن را سانسور کند. عصر ما عصر رسانه است، چگونه می‌توان این حرکت جهانی، آن هم در یک میعادگاه جهانی را که همه ادیان و مذاهب و حتی کسانی‌که به دین اعتقاد ندارند در این نقطه جمع شده‌اند، سانسور کنند؟ مگر می‌شود یک حرکت بزرگ انسانی، آن‌هم در یک اندازه جهانی را سانسور کرد؟آنان‌که سر امام حسین (ع) را ۱۴۰۰ سال پیش از تن جدا کردند تا عدالت و آزادی بی‌سر بماند، کجایند تا ببینند آن سر از میان مه و غبار «غفلت»، «پوچی» و «هرزگی» یزیدیان معاصر سربرآورده و فریاد می‌زند؛ «اگر دین ندارید حداقل آزاده باشید»؟ این فریاد از قعر تاریخ به گوش انسان معاصر رسیده است.صدای طبل عزای حسین (ع) و حماسه سازان واقعه عاشورا خاموشی نمی‌گیرد. صدای این طبل پشت باطل را به لرزه درآورده است و سلطنت «حق»، «عقل» و «وحی» را نوید می‌دهد. فراجنبش اجتماعی اربعین، باطل السحر اسلام آمریکایی است.

 

روزنامه جوان نیز در یادداشت امروز خود چنین نوشته: در این حماسه بزرگ اربعین چه شگفتی‌هایی از کرامت انسان‌ها، گذشت و مهربانی میان مردمی که حتی زبان یکدیگر را متوجه نمی‌شوند، دیده می‌شود. این میزان از همدلی که از هم‌زبانی برتر قرار گرفته است، خود نشان از آن دارد که شعار این جمعیت بزرگ که حب‌الحسین یجمعنا است، در واقع به حقیقت پیوسته است و به یقین می‌توان گفت؛ رسانه‌هایی که نمی‌خواهند این واقعیت بزرگ را ببینند باید از جایی دستوری دریافت کرده باشند که چنین واقعیت روشنی را نبینند و برای پوشش خبری آن اقدامی نکنند.

 

 

تفاوتی نمی‌کند این دستور توسط فلان بنگاه خبری بزرگ صهیونیستی صادر شده باشد یا در یک حلقه رسانه‌ای متصل به غرب در داخل کشور از نشر اخبار و تصاویر اربعین، حتی در برخی رسانه‌های داخلی منع شده یا دستور بر کمرنگ انتشار دادن آن اخذ کرده باشند. در هر دو وجه، آن‌ها در یک کانتکس عمل می‌کنند، چراکه حداقل از نگاه حرفه‌ای اگر به اخبار و تصاویر اربعین نگریسته شود، اربعین واجد ارزش خبری دربرگیری است. چندین ملت و زائر از کشور‌های متعدد جهان در این مراسم شرکت می‌کنند که انعکاس تصاویر آن یک هنر رسانه‌ای است. بر اساس آمار‌های موجود، افرادی از بیش از ۴۰ کشور جهان برای شرکت در این راهپیمایی بزرگ گردهم می‌آیند و چنین دربرگیری مهمی نیازمند آن است که رسانه‌ها در حالت طبیعی، اخبار این حماسه را پوشش دهند، هرچند در مورد سایر ارزش‌های خبری نیز این مطلب صدق می‌کند. با این همه شاهد آن هستیم که اربعین مورد بی‌مهری و حتی نادیده گرفته شدن از سوی رسانه‌های غربی و بعضاً رسانه‌های داخلی است.از این‌روست که باید به صراحت بیان داشت پدیده بی‌نظیر اربعین حسینی و اجتماع ۲۰ میلیونی عزاداران حسینی در کربلا و پیاده‌روی بزرگ و بی‌مانند آن، نمونه‌ای بارز از رفتار تبعیض‌آمیز رسانه‌هایی است که برخلاف رسالت خبری و رسانه‌ای خود عمل می‌کنند.

 

در یادداشت روزنامه صبح نو نیز چنین آمده است:شاید سی‌و‌چند سال قبل زمانی که رزمنده‌های ایرانی چند ساعت مانده به عملیات، پشت پیراهن‌شان مشغول خوش‌نویسی شعار «راه قدس از کربلا می‌گذرد» می‌شدند، اگر کسی پیدا می‌شد و به آن‌ها می‌گفت که باز شدن راه کربلا خیلی دور از دسترس نیست، کسی باور نمی‌کرد. در عظیم بودن حال و هوای این روز‌های اربعین و جمعیت میلیونی شاهراه نجف-کربلا همین بس که نه ۱۰۰ یا ۵۰ سال قبل که تا همین ۳۰‌سال قبل هم چیزی به اسم زیارت کربلا بیشتر تنه به تنه رؤیا می‌زد تا آنکه حقیقت داشته باشد. حالا و این روز‌ها در آن سوی مرز‌های غربی کشور دیگر خبری از دیکتاتور مغرور و سابق عراق نیست. دیکتاتور را با وضعیت چندش‌آوری از یک سوراخ بیرون کشیدند و پای چوبه‌دار بردند و اعدامش کردند تا به تهِ خط برسد و راهی جهنم شود. این طرف مرز، اما ایرانیانی که روزگاری با دیکتاتور می‌جنگیدند، حالا ژنرال‌هایشان به قهرمان‌های منطقه‌ای تبدیل شده‌اند. مرز‌های انقلاب خمینی، حالا باز و بازتر شده. اگر آن روز‌ها محدود به جغرافیای سیاسی سرزمینی به نام ایران بود و پشت دروازه‌های خرمشهر پنجه‌در‌پنجه باطل انداخته بود، حالا خودش را پشت مرز‌های سرزمین‌های اشغالی و چند صد کیلومتری قدس شریف رسانده. انگاری که شعار پشت پیراهن سی‌و‌چند سال قبل رزمندگان ایرانی (راه قدس از کربلا می‌گذرد) دارد قدم‌به‌قدم به تحقق نهایی‌اش نزدیک می‌شود. کسی چه می‌داند شاید تحقق نهایی این شعار هم خیلی دور از دسترس نباشد. مگر سی‌و‌چند سال قبل، کسی تصور میزبانی تمام‌قد عراق از ایرانیان را می‌کرد که حالا ادامه شعار پشت پیراهن رزمندگان را دور از دسترس بدانیم. مانده ادامه راه نیمه‌تمامی که فعلاً به کربلایش رسیده‌ایم.

 

: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.