چرا امکان اعتماد به آمریکا وجود ندارد؟

به گزارش گروه بین الملل ، پایگاه نشنال اینترست در مقاله‌ای به موضوع حضور آمریکا در سوریه پرداخته و نوشته است که سوریه دلیلی از دست رفته است و آمریکا باید با در نظر داشتن این که در آینده سوریه نقشی نظامی برای ایفا ندارد، از این ماجرا دست بکشد.

دونالد ترامپ در دوران کاندیداتوری خود با پیشینانش کاملا متفاوت بود. از جنگ بی پایان در خاورمیانه انتقاد و اعلام کرد نیرو‌های آمریکایی را از سوریه خارج خواهد کرد. اما مقامات دولت آمریکا اخیرا ضمن تهدید دولت سوریه به حملات نظامی در صورت وقوع مجدد حمله شیمیایی، گفته اند که برای خروج از جنگ داخلی سوریه عجله‌ای ندارند.

 

نشنال اینترست می‎افزاید: درگیری هفت ساله به پایان خود نزدیک می‌شود. دولت سوریه با حمایت نیرو‌های هوایی روسیه و نیرو‌های مستشاری ایران، به طور پیوسته گروه‌های تروریستی مختلف سراسر کشور را شکست داده است. در حال حاضر دمشق امن است، تروریست‌ها در نهایت در حومه برخی شهر‌ها حضور کمرنگی دارند. اگرچه در برخی از بخش‌های حمص و حلب درگیری‌هایی رخ می‌دهد، اما مبارزه متوقف شده است. دولت کنترل اکثریت نقاط کشور را در اختیار دارد.

تنها استان ادلب تحت کنترل تروریست‌ها قرار دارد و نیرو‌های دولت سوریه برای انجام عملیات پایانی آماده‎اند. با آزادسازی ادلب تنها مناطقی در شمال و جنوب شرقی که پایگاه‌های آمریکا در آن قرار دارند، خارج از کنترل دولت سوریه خواهند بود.

سیاست آمریکا در این درگیری طولانی، غیر سازنده و حتی منفی بوده است. درخواست اوباما از بشار اسد برای برکناری سبب شد تا تمایل آنچه معارضان خوانده می‎شد برای مذاکره کاهش یابد. دولت آمریکا پس از آن حملات علیه دولت سوریه را که در حال مبارزه با قوی‌ترین گروه‌های تروریستی بود، آغاز کرد. در ادامه از گروه‌های به اصطلاح میانه رویی حمایت کرد که طرفدار تروریست‌ها بودند. در این راستا واشنگتن حتی از جبهه النصره وابسته به القاعده نیز حمایت کرد. همکاری واشنگتن با آنکارا بستر را برای عملیات‌های تروریست‌ها در سوریه تسهیل می‌کرد. حتی زمانی که آنکارا کرد‌ها را از نزدیکی مرز‌های ترکیه و از سرزمینشان بیرون می‌کرد، واشنگتن از متحدان خود حمایت نکرد. علاوه بر این واشنگتن خواهان مداخله کشور‌های خلیج فارس که متعهد به حمایت از گروه‌های تروریستی هستند، شد. البته متحدین خلیج فارسی واشنگتن به شکل عمده اولویت خود از مبارزه با داعش را به جنگ در یمن تغییر دادند.

 

آمریکا که از دخالت مستقیم در درگیری‌های سوریه اجتناب می‌کرد، با ادعای استفاده دولت سوریه از سلاح‌های شیمیایی، حملات موشکی به این کشور را آغاز کرد. این در حالی است که اکثریت قریب به اتفاق تلفات جنگ سوریه - تقریبا نیم میلیون نفر- در اثر تسلیحات نظامی متعارف طرفین رخ داد و غیرنظامیان سوری بیشتری بر اثر بمب‌ها و گلوله‌ها جان خود را از دست می‌دادند.

آمریکا که روسیه و ایران متحدان دمشق را که به درخواست دولت قانونی این کشور در سوریه حضور دارند، محکوم می‌کند، نیروهایش در سوریه بدون مجوز کنگره حضور دارند.

در واقع باید گفت: سیاست آمریکا در سوریه تنها یک شکست نبود، بلکه یک فاجعه بود. واشنگتن صرفا موفق شد جنگ را بیش از آن چه که گروه‌های تروریستی انتظار داشتند، طولانی‌تر و تلفات را بیشتر کند. کمک‌های آمریکا سبب تقویت تروریست‌ها شد و تمرکز ترکیه و کشور‌های منطقه خلیج فارس برای نابودی مخالفان کرد و نیز یمنی‌ها را به دنبال داشت.

در نهایت واشنگتن شهرتی را که قبلا درخصوص حمله به سایر کشور‌ها بدون توجه به دلایل مستند و بی دقتی و بی مسئولیتی به دست آورده بود، تقویت کرد. بشار اسد که مورد حمایت جدی اکثریت مردم کشورش است، از همراهی اقلیت‌های سوریه که با مشاهده پیامد‌های حمله آمریکا به عراق از تکرار آن می‌ترسیدند، نیز برخوردار است.

ترامپ در دوره کاندیداتوری به خوبی این موضوع را درک کرده بود، اما در نهایت مانند پیشینیان خود رفتار کرد. این کشور حاضر نیست مسئولیت مبارزه با داعش و تروریست‌ها را به کشور‌های منطقه که خود با این معضل مواجه هستند و از ریشه کن کردن آن‌ها سود می‌برند، بدهد. این کشور اعلام کرده که در صورت وقوع حمله شیمیایی توسط دولت سوریه به این کشور حمله خواهد کرد و بدتر از آن قصد دارد تا با ادامه حضور در جنوب شرق سوریه و در نزدیکی مرز‌های عراق، خطوط فشار بر ایران را در اختیار داشته باشد. واشنگتن امیدوار است نیرو‌های آمریکایی با کمک شبه نظامیان کرد در شمال هم بتوانند دسترسی ایران به بقیه سوریه را مهار و دسترسی دولت سوریه به منابع نفتی را قطع کنند.

چنین اقداماتی براساس قوانین بین المللی و خود آمریکا، غیرقانونی است. حضور نیرو‌های آمریکایی در سوریه یا جلوگیری از عملی شدن اتحاد میان دمشق و سایر دولت‌های قانونی مانند ایران هرگز به تصویب کنگره نرسیده است.

 

از سوی دیگر دولت‌های مستبد اگر چه ناخوشایند، اما در خاورمیانه رایج هستند. طنز ماجرا اینجاست که این کشور‌ها اغلب از متحدان آمریکا هستند. کشور‌هایی مانند مصر، بحرین، عربستان سعودی و امارات از این جمله هستند. عربستان سعودی کشوری است که غیر از حمله به یمن، از نیرو‌های خود برای حمایت از دیکتاتوری سلطنتی اقلیت در بحرین استفاده کرده، از تروریست‌ها در سوریه حمایت کرده و نخست وزیر لبنان را ربوده است.

در هر صورت، تصور موفقیت آمریکا در سوریه دور از انتظار است. همچنین انتظار رها کردن دمشق توسط مسکو بسیار بعید است. روسیه در سوریه هزینه زیادی کرده است؛ پوتین هیچگاه از سوریه به خاطر تحریم‌های آمریکا دست نمی‌کشد.

آمریکا درصدد است تا آینده سیاسی سوریه را دیکته و کشور‌هایی که نسبت به آمریکا منافع بیشتری در سوریه دارند را برای برقراری ارتباط با این کشور محدود کند. به نظر می‌رسد سیاستمداران واشنگتن در خواب هستند. حتی اگر این اهداف واقع بینانه باشند، حاصلی در بر نخواهند داشت. هر دو دولت اوباما و ترامپ که به سوریه آمدند در دنیایی فانتزی به سر می‌بردند.

با این حال، بزرگترین خطر دخالت آمریکا در سوریه، احتمال بروز درگیری نظامی است. این درگیری احتمالی ممکن است به صورت درگیری ترکیه با کرد‌های متحد واشنگتن یا پاسخگویی روسیه به حملات نظامی آمریکا علیه واحد‌های نظامی سوریه و در دفاع از متحدش باشد. این درگیری شاید از سوی دولت سوریه برای نشان دادن کنترل بر کشورش نیز رخ دهد. اما آنچه واضح است این که این جنگ قطعا حساب شده و عمدی نخواهد بود بلکه ناشی از تصادفات و محاسبات غلط خواهد بود. از آن جایی که آمریکا منافعی در سوریه ندارد برای هیچ خطر می‌کند.

سوریه همیشه فراتر از کنترل و منافع آمریکا بود. مطمئنا طرفداران مداخله ادعا می‌کنند، اگر آمریکا پیش از این مداخله یا انتقاد می‌کرد، از کسی حمایت یا به کسی حمله می‌کرد، جنگ داخلی در سوریه به پایان رسیده و دولت طرفدار غرب سوریه ظهور می‌کرد. این مشابه همان استدلال‌های محکوم به شکست رونالد ریگان در هنگام دخالت در جنگ داخلی تلخ، هولناک و گیج کننده لبنان و نیز طرفداران حمله به عراق است.

دنیای امیدوار سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۲ آمریکا از بین رفته است. اکنون دولت آمریکا ناامیدکننده‌تر از همیشه به نظر می‌رسد. آمریکا نفوذ و اهرمی برای تغییر در سوریه ندارد و تنها با پذیرفتن ریسک مداخلات نظامی چندجانبه امید به تاثیرگذاری بر اتفاقات دارد. ترامپِ کاندیدا هرگز با چنین سیاستی موافق نبود. ترامپِ رئیس جمهور باید بداند چرا به ریاست جمهوری انتخاب شد.