هروله‌ای به وسعت تاریخ عاشورا

به گزارش گروه فضای مجازی ،گفته شده که در زبان محلی عرب عراق، برخی به کلمه «طریق» (راه)، «طَریج» هم می‌گویند و وقتی این واژه به صورت تصغیر و به زبان مُصغّر اداء می‌شود؛ واژه‌ای با عنوان «طُوَیریج» به دست می‌آید که کلمه‌ای آشنا برای عزاداران میلیونی آقااباعبدالله الحسین (ع) در سراسر جهان است:

کربلا منتظر ماست؛ بیا تا برویم ....

هندیه، نام منطقه‌ای در حدود ۱۰ کیلومتری شهر کربلاست که از نظر جغرافیایی، جزو استان حلّه عراق محسوب می‌شود، اما به کربلا هم – که در استان نینوا قرار دارد – بسیار نزدیک است. مرکز این منطقه، طُوَیریج نام دارد که در زمان واقعه عاشورا، منطقه زندگی قبیله بنی اسد بود؛ قبیله‌ای که اهالی آن شاید در آن روزگار تصور نمی‌کردند مدعیان مسلمانی با نوه پیامبر خود چنین کنند؛ شاید تصور آنان این بود که لشکرکشی لشکریان کوفه و شام به نینوا، تنها یک قدرت نمایی ساده است و قرار نیست جنگی خونین رُخ دهد.اما دهم محرم الحرام سال ۶۱ هجری قمری، به قبیله بنی اسد خبر رسید که واقعه‌ای خونین در راه است T. این بود که آنان، هروله کنان به سمت کربلا رهسپار شدند تا شاید به یاری امام زمان خود توفیق یابند، اما دیر رسیدند و این افسوس تا پایان عمر با آنان همراه شد. همین است که اهالی این منطقه هر سال و به همین مناسبت، حرکتی هروله کنان به سوی کرب و بلا در پیش می‌گیرند که در طول سالیان، به «رکضه عزاء طویریج» مشهور شد.

در این دسته انبوه عزاداری است که عزاداران پس از اقامه نماز ظهر و عصر عاشورا، نالان و هروله کنان با پای برهنه به سوی کربلا رهسپار می‌شوند و با نوا‌هایی مانند «وا حسین ... وا حسین»، «لبّیک یا حسین»، «وا ویل عَلَی العباس» و «اَلیَوم الیوم نُعزّی فاطمه» (امروز به حضرت زهرا (س) تسلیت و تعزیت می‌گوییم)، شور یک عزاداری میلیونی و کم نظیر را به نمایش می‌گذارند.اینگونه است که عزاء طویریج سابقه‌ای به اندازه ۱۴ قرن دارد و هر سال تکرار می‌شود؛ البته به جُز سال‌هایی که شیعیان عراق تحت سلطه حاکمان ستمگری مانند صدام معدوم بودند و از این مراسم منع می‌شدند که البته نقل است در همان سال‌ها هم برخی مبادرت به برپایی این عزاء می‌کردند و جان خود را نیز در این راه از دست می‌دادند.

نقل است که در یکی از سال‌های برپایی عزاء طویریج، علامه آیت الله سید مهدی بحرالعلوم به عنوان عالم برجسته زمان خود، با عده‌ای از طلاب کربلا به استقبال دسته عزاء طویریج رفت و در آن بین، ناگهان آن پیرمرد باعظمت، عبا و عمامه و عصای خود را به کناری افکند و خود را در بین عزاداران انداخت و به سر و سینه زدن مشغول شد.و، اما وقتی پس از پایان عزاداری، از آیت الله بحرالعلوم درباره این رفتار وی پرسیدند؛ فرمود: «وقتی به دسته عزاداری رسیدم؛ حضرت بقیت الله الاعظم (عج) را دیدم که در میان مردم و با پای برهنه به سر و سینه می‌زنند و گریه می‌کنند این بود که من هم به تأسی از آن حضرت، به میان عزاداران رفتم تا این توفیق از من هم سلب نشود.»شاید از آن سال به بعد بود که این دسته عزاداری، مورد توجه بیشتر مردم قرار گرفت تا آنجا که امروز، بیش از سه میلیون نفر از عاشقان خاندان رسالت و ولایت در یک دسته عزاداری به طول بیش از ۱۰ کیلومتر و از جای جای جهان اسلام، خود را به کربلا و اطراف آن می‌رسانند و هروله کنان و با پای پیاده به سر و سینه می‌زنند و مراسمی چند ساعته و منحصر به فرد را برگزار می‌کنند مراسمی که پس از راهپیمایی اربعین حسینی، بی نظیرترین اجتماع بشریت است.و، اما سالیانی است که مهاجران عرب مقیم قم هم با همکاری برخی هیئت‌های عزاداری، این مراسم را در قم نیز برگزار می‌کنند تا همنوا با کربلائیان، شور و شعور حسینی را به میدان آورند.


این مراسم در قم از ظهر عاشورای هر سال با اقامه نماز جماعت ظهر و عصر در جوار گلزار شهدای علی بن جعفر (ع) آغاز می‌شود و آن گاه عزاداران، هروله کنان به سمت محل نمادین خیام حسینی حرکت می‌کنند و بر سر و سینه می‌زنند.پس از آن است که خیمه‌های نمادین حسینی توسط دشمنان به آتش کشیده می‌شود و عزاداران، ادامه مسیر خود را به سمت حرم مطهر حضرت کریمه اهل بیت (ع) ادامه می‌دهند تا عاشورای حسینی را به حضرتش تسلیت بگویند.این مراسم هر سال با حضور پیرغلامان و انبوه عزاداران و هیئت‌های حسینی، باشکوه‌تر از گذشته برگزار می‌شود که البته شکوه و عظمت آن به دلیل نگاه عنایت خود اهل بیت (ع) به ویژه حضرت سیدالشهداء (ع) به این عزاداری باسابقه است.