نجات عسکری با ۲ مدال طلای حسینی و رجبی/ غیبت «کیمیا» برای مربی مورد علاقه‌اش شَر شد
تکواندوی ایران در بازی‌های آسیایی جاکارتا ۲ طلا، یک نقره و ۲ برنز به دست آورد و عملکرد نسبتا قابل قبولی از خود بجای گذاشت.
خبرگزاری میزان -
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی ، تکواندوی ایران در دوره گذشته بازی‌های آسیایی با کسب ۴ مدال طلا در بخش مردان و ۲ نقره و یک برنز بانوان کارنامه فوق‌العاده‌ای برای خود ثبت کرد که شاید تا مدت‌ها تکرار این نتیجه غیر ممکن باشد. عملکرد درخشان این رشته در اینچئون سبب شد تا فشار سنگینی روی تیم اعزامی به جاکارتا باشد، اما نتایج این تیم در بخش مردان تا حد زیادی قابل قبول بود.
سعید رجبی تکواندوکار جوان ایران برای نخستین بار در تاریخ تکواندو در سنگین وزن به مدال طلا رسید تا خلاء بزرگی که سال‌ها در این وزن وجود داشت را پر کند و جایگزین شایسته‌ای برای سجاد مردانی باشد. از سوی دیگر میرهاشم حسینی در -۶۳ کیلوگرم با کسب دومین طلا خیال مسئولان این فدراسیون را تا حد زیادی راحت کرد.
امیر محمد بخشی جوان‌ترین هوگوپوش ایران در جاکارتا که پدیده این روزهای تکواندو به شمار می‌روذ مدال نقره ارزشمندی کسب کرد تا شاید مدت‌ها نفر اول وزن -۶۸ کیلوگرم ایران باشد.
اما در این بین فرزان عاشورزاده و مهدی خدابخشی که قهرمانی دوره گذشته این بازی‌ها را یدک می‌کشیدند، عملکردی کمتر از حد انتظار داشتند. سونامی تکواندوی ایران که می‌توانست به راحتی فینالیست شود، به کسب مدال برنز کفایت کرد و نابودگر هم در همان دیدار ابتدایی نابود شد و از دور رقابت‌ها کنار رفت تا باتجربه‌های تکواندو نمره قبولی نگیرند.
در اینکه مدال‌های این تیم ۵ نفره از نظر کمیت و کیفیت می‌توانست بهتر از این باشد شکی نیست و فضا برای انتقاد وجود دارد، اما نمی‌توان مردان تکواندوی ایران را ناکام بدانیم و بهتر است به فریبرز عسکری زمان داده شود تا در آینده به بتوان عملکرد او را بررسی کرد.
اما در بخش بانوان شرایط به کلی تفاوت داشت و ۲ نقره و یک برنز اینچئون، به یک برنز که ناهید کیانی کسب کرد تبدیل شد و این نزول می‌تواند برای تکواندوی ایران خطرساز باشد. درست است که یک تیم جوان و کم‌تجربه راهی بازی‌های جاکارتا شد، اما کسب تنها یک برنز اصلا نتیجه قابل دفاعی محسوب نمی‌شود.
شاید در این بین مسئولان فدراسیون و کادر فنی تیم ملی بانوان به نبود کیمیا علیزاده اشاره کنند، اما آیا کیمیای تکواندوی ایران همان تکواندوکار المپیک بود؟ برای علاقه‌مندان تکواندو روشن است که کیمیا نیمی از آمادگی همیشگی خود را هم نداشت و در صورت اعزام به جاکارتا کار دشواری برای کسب مدال داشت. بانوی افتخارآفرین تکواندوی ایران که به علت آسیب‌دیدگی بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ را از دست داد، می‌تواند بهانه خوبی برای ناکامی مهرو کمرانی سرمربی تیم بانوان ایران در جاکارتا باشد، اما شاید بهتر باشد فدراسیون در این بخش دست به تجدید نظر در امور فنی بزند.
تکواندوی ایران زیر سایه نتایج جاکارتا می‌تواند تا مدتی از زیر بار انتقاد‌ها رهایی پیدا کند، اما نباید ضعف‌ها پشت مدال‌ها پنهان بماند. شاید زمان آن فرارسیده باشد که مسئولان فدراسیون در برخی زمینه‌ها دست به تغییر بزنند و بهتر است در صورت تغییر احتمالی در کادر فنی بانوان به دنبال انتخاب مربی مورد علاقه تکواندوکار خاصی نباشند!
سعید رجبی تکواندوکار جوان ایران برای نخستین بار در تاریخ تکواندو در سنگین وزن به مدال طلا رسید تا خلاء بزرگی که سال‌ها در این وزن وجود داشت را پر کند و جایگزین شایسته‌ای برای سجاد مردانی باشد. از سوی دیگر میرهاشم حسینی در -۶۳ کیلوگرم با کسب دومین طلا خیال مسئولان این فدراسیون را تا حد زیادی راحت کرد.
امیر محمد بخشی جوان‌ترین هوگوپوش ایران در جاکارتا که پدیده این روزهای تکواندو به شمار می‌روذ مدال نقره ارزشمندی کسب کرد تا شاید مدت‌ها نفر اول وزن -۶۸ کیلوگرم ایران باشد.
اما در این بین فرزان عاشورزاده و مهدی خدابخشی که قهرمانی دوره گذشته این بازی‌ها را یدک می‌کشیدند، عملکردی کمتر از حد انتظار داشتند. سونامی تکواندوی ایران که می‌توانست به راحتی فینالیست شود، به کسب مدال برنز کفایت کرد و نابودگر هم در همان دیدار ابتدایی نابود شد و از دور رقابت‌ها کنار رفت تا باتجربه‌های تکواندو نمره قبولی نگیرند.
در اینکه مدال‌های این تیم ۵ نفره از نظر کمیت و کیفیت می‌توانست بهتر از این باشد شکی نیست و فضا برای انتقاد وجود دارد، اما نمی‌توان مردان تکواندوی ایران را ناکام بدانیم و بهتر است به فریبرز عسکری زمان داده شود تا در آینده به بتوان عملکرد او را بررسی کرد.
اما در بخش بانوان شرایط به کلی تفاوت داشت و ۲ نقره و یک برنز اینچئون، به یک برنز که ناهید کیانی کسب کرد تبدیل شد و این نزول می‌تواند برای تکواندوی ایران خطرساز باشد. درست است که یک تیم جوان و کم‌تجربه راهی بازی‌های جاکارتا شد، اما کسب تنها یک برنز اصلا نتیجه قابل دفاعی محسوب نمی‌شود.
شاید در این بین مسئولان فدراسیون و کادر فنی تیم ملی بانوان به نبود کیمیا علیزاده اشاره کنند، اما آیا کیمیای تکواندوی ایران همان تکواندوکار المپیک بود؟ برای علاقه‌مندان تکواندو روشن است که کیمیا نیمی از آمادگی همیشگی خود را هم نداشت و در صورت اعزام به جاکارتا کار دشواری برای کسب مدال داشت. بانوی افتخارآفرین تکواندوی ایران که به علت آسیب‌دیدگی بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ را از دست داد، می‌تواند بهانه خوبی برای ناکامی مهرو کمرانی سرمربی تیم بانوان ایران در جاکارتا باشد، اما شاید بهتر باشد فدراسیون در این بخش دست به تجدید نظر در امور فنی بزند.
تکواندوی ایران زیر سایه نتایج جاکارتا می‌تواند تا مدتی از زیر بار انتقاد‌ها رهایی پیدا کند، اما نباید ضعف‌ها پشت مدال‌ها پنهان بماند. شاید زمان آن فرارسیده باشد که مسئولان فدراسیون در برخی زمینه‌ها دست به تغییر بزنند و بهتر است در صورت تغییر احتمالی در کادر فنی بانوان به دنبال انتخاب مربی مورد علاقه تکواندوکار خاصی نباشند!
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *