اوتی‌هایی که پشت ۲ مدال طلا پنهان ماندند/ مردود مثل فدراسیون وزنه‌برداری
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی ، سهم وزنه‌برداری ایران از بازی‌های آسیایی جاکارتا 2 طلا، یک نقره و یک برنز بود اما نکته مهم‌تر و البته تاسف‌بارتر این که 4 نفر از وزنه‌بررداران ایران به دلیل ناکامی در مهار وزنه‌ها از دور رقابت‌ها کنار رفتند و اوت شدند. مجید عسکری، علی مکوندی و محمدرضا براری در پایان مرحله یک ضرب حذف شدند و حتی کارشان به دوضرب هم نرسید. رستمی هم که در یک ضرب موفق به بلند کردن وزنه 175 کیلوگرمی شده بود در دوضرب نتوانست هیچ کدام از وزنههای خود را بالا ببرد و حذف شد.
با توجه به این که وزنه‌برداری ایران از قدرت‌های برتر آسیا و حتی جهان محسوب می شود اوت شدن 4 وزنه‌بردار در یک میدان آسیایی به هیچ عنوان نمی‌تواند قابل توجیه باشد. این که رئیس فدراسیون وزنه‌برداری عنوان می‌کند تاریخی‌ترین نتایج وزنه‌برداری را در آسیا کسب شده نشان می‌دهد حذف شدن این وزنه‌برداران اهمیتی برای مرادی ندارد. شاید هم منظور وی از این جمله این بوده که هیچ گاه وزنه‌برداری ایران 4 اوتی نداشته و به همین دلیل از عبارت «تاریخی‌ترین» استفاده کرده است.
قابل پیش‌بینی بود که در فوق‌سنگین و همین طور وزن 94 کیلوگرم صاحب مدال طلا می‌شویم. حتی اگر سلیمی هم به جاکارتا نمی‌رفت علی‌حسینی به مدال طلا می‌رسید و سهراب مرادی هم که رکورددار دنیا است اگر مدالی به جز مدال طلا می‌گرفت تعجب‌آور بود.
یکی دیگر از نکات منفی وزنه‌برداری ایران در جاکارتا، ادامه ناکامی‌های کیانوش رستمی بود. رستمی با انتخاب وزنههای اشتباه باعث شد یک مدال نقره از مدال‌های کاروان ایران کم شود. او در حالی می توانست صاحب این مدال شود که از 6 حرکتی که انجام داد تنها در یک بار آنها موفق بود و در نهایت هم از دور مسابقات اوت شد.
رستمی که نتوانسته بود در حرکت اول خود در دوضرب وزنه 218 کیلوگرمی را بالای سر ببرد در دو حرکت بعدی خود وزنه 220 کیلوگرمی را انتخاب کرد تا ثابت کند لجبازی های وی همچنان ادامه‌دار است زیرا وقتی وی در مهار وزنه 218 کیلوگرمی ناکام مانده دلیلی ندارد وزنه‌ای سنگین‌تر انتخاب کند. او اگر در دسته خودش وزنه می‌زد به راحتی می‌توانست به مدال طلا برسد اما تصمیماتش باعث شد هم خودش و هم ورزش ایران از یک مدال طلا محروم شود.
در کنار این اتفاقات کناره‌گیری‌ها و استعفاهایی که در طول ریاست مرادی در فدراسیون وزنه‌برداری صورت گرفته نشان می‌دهد یک مشکل اساس در این فدراسیون وجود دارد و آن هم عدم اعتقاد مرادی به کار گروهی است. در ظاهر همه تصمیمات در شورای فنی وزنه‌برداری گرفته می‌شود اما این شورا فرمالیته است و مرادی است که برای همه موارد تصمیم می‌گیرد. شاید وی هم علاقه دارد مثل رسول خادم سرمربیگری تیم ملی را بر هم عهده بگیرد.
وضعیت کادر فنی تیم ملی هم به نابسامانی‌های وزنه‌برداری ایران اضافه کرده است. تغییرات مداوم در کادر فنی این تیم به یک معضل جدی برای این رشته مدال‌آور تبدیل شده است. بعید نیست در آینده‌ای نه چندان دور برخواه هم جای خود را به یک مربی دیگر بدهد تا روند تغییر مربیان تیم ملی همچنان ادامه داشته باشد. این تغییرات تاثیر منفی خود را روی تیم ملی گذاشته و با این روند، عقبگرد وزنه‌برداری ایران همچنان ادامه‌دار خواهد بود.
شواهد نشان می‌دهد وزنه‌برداری ایران روزهای سختی را پیش‌رو دارد و اگر وضعیت به همین گونه پیش برود تکرار موفقیت‌های گذشته سخت خواهد بود. مشکل اصلی این است که فدراسیون وزنه‌برداری همچنان به صورت سنتی اداره می‌شود و مرادی که مدیر انتقادپذیری هم نیست تلاشی برای تغییر در نحوه مدیریت خود انجام نمی‌دهد.
بازی‌های آسیایی جاکارتا یک زنگ خطر برای وزنه‌برداری ایران بود و به جای این که تلاش شود ناکامی‌ها در این بازی‌ها پنهان بماند باید واقعیت‌ها را پذیرفت و با استفاده از نظرات اهل فن تصمیمات درستی اتخاذ کرد.