میخ آخر بر تابوت تروریست‌ها/ تدبیر ویژه روحانی در مجلس/ فقر مدیریت خودرویی دولت

به گزارش خبرنگار گروه فضای مجازی ، سرمقاله امروز روزنامه حمایت با عنوان «میخ آخر بر تابوت تروریست‌ها» منتشر شده و در آن چنین آمده است:به دلیل جنگ تجاری شدید آمریکا با ترکیه، اوضاع متفاوت شده و روسیه با استفاده از این فرصت، پیشنهاداتی در خصوص استان ادلب به ترکیه داده است. هرچند جزئیات این پیشنهادات فاش نشده، اما حسب شواهد و قرائن، گمان می‌رود که روسیه و ترکیه بر سر تنگ‌تر کردن حلقه محاصره نظامیان آمریکایی به‌واسطه تصرف استان ادلب به دست ارتش سوریه به توافق رسیده‌اند تا از این طریق، برگ برنده‌ای در جنگ تجاری علیه واشنگتن و وادار کردن کاخ سفید به عقب‌نشینی در این نبرد داشته باشند.

نکته دیگری که از عقیم ماندن موشک پراکنی احتمالی آمریکا و متحدانش در سوریه به بهانه حمله شیمیایی نشان دارد، نزدیکی کرد‌ها به دولت سوریه به دلیل خیانت آمریکا به آن‌ها و اتخاذ موضع مشترک با دمشق در خصوص اخراج ترکیه و آمریکاست. کرد‌ها مذاکراتی را با دولت برای حل‌وفصل برخی مسائل فیمابین آغاز کرده‌اند که چشم‌انداز آن مثبت است. افزون بر این، آمریکایی‌ها مثل عربده‌کشانی که پول می‌گیرند و جار و جنجال به راه می‌اندازند، فقط به فکر تلکه کردن سعودی‌ها و مرتجعین منطقه برای جبران خسارت‌های خود در غرب آسیا هستند و برای خالی نبودن عریضه چند موشک هم شلیک می‌کنند. ضمن اینکه ترامپ هفته گذشته اذعان کرده بود که اساساً سیاست حضور نظامی آمریکا در غرب آسیا از اول اشتباه بوده است! از این گذشته، حملاتی که پیش از این، آمریکا و غرب به‌تلافی حمله به‌اصطلاح شیمیایی دولت سوریه انجام داده‌اند، نه‌فقط به تغییر موازنه کمکی نکرد، بلکه از این منظر که هیچ سودی به حال تروریست‌ها نداشته، آن‌ها را عصبانی کرده است. از طرفی، به فاصله کوتاهی از حمله ائتلاف غربی و آمریکا به غوطه شرقی و پایگاه الشعیرات، ارتش سوریه و نیرو‌های هم‌پیمانش از چند جبهه به تروریست‌ها حمله کرده و تصرفات قابل‌توجهی به دست آوردند. این مسئله در خصوص حمله شیمیایی ساختگی در ادلب برای هموار کردن تجاوز هوایی حامیان تروریست‌ها نیز صادق است و قطعاً کاری از پیش نخواهد برد؛ لذا به عقیده اکثر ناظران بین‌المللی، ترقه‌بازی غرب به بهانه حمایت از تروریسم، منتج به فایده نخواهد شد، چراکه از هم‌اکنون، سوریه خود را برنده بلامنازع معرکه ادلب می‌داند و طرف‌های خارجی خود را برای بازسازی شهر‌ها و روستا‌ها پس از منکوب کردن تروریست‌ها مشخص کرده است.

آقای روحانی و تیم اقتصادی وی کافی است به پرسش‌های فزاینده ده‌ها کارشناس پاسخ دهند که بیانیه حمایت از او را در انتخابات ۹۶ امضا کردند، اما اکنون منتقدند. شهید رجایی ۲۴ مرداد ۱۳۶۰ سخنانی به غایت حکمت‌آمیز گفت که همچنان تازه و درس آموز است؛ به ویژه عبارات مهمی که از زبان آیت‌الله طالقانی درباره امام بیان می‌کند و می‌تواند سرلوحه امروز باشد؛ «سازمان مجاهدین [خلق]به فکر بودند نبردی را با نیرو‌های مومن شروع کنند. در آن جریانی که پسر مرحوم طالقانی دستگیر شده بود، گفتند همه نیرو‌های نظامی ما در اختیار مرحوم طالقانی! چرا اجازه دادند روزنامه‌های منفور آن روز با حروف بزرگ در نیم صفحه بالایش بنویسند مجاهدین خلق همه نیرو‌های نظامی‌اش را در اختیار طالقانی می‌گذارد، طالقانی با این نیرو‌ها چه کاری می‌خواست انجام بدهد؟ می‌خواستند آن روز جنگ را شروع کنند منتها می‌دانستند هیچ حیثیتی ندارند، می‌خواستند مرحوم طالقانی را سپر قرار دهند و پشت عَلَمی که ایشان به خیال آن‌ها برمی‌افراشت، جنگ را شروع کنند که دیدند مرحوم طالقانی رفت خدمت امام حرفی زد که اگر بین مجاهدین یک نفر مسلمان واقعی وجود داشت که می‌خواست تفکر اسلامی بکند و آقای طالقانی را به عنوان یک روحانی انقلابی قبول داشت، باید همان جا تغییر موضع بدهد. مرحوم طالقانی به خدمت امام رفت و دو زانو زد و گفت که من هر وقت مایوس می‌شوم از حرکت این انقلاب، به خدمت امام می‌آیم و دوباره نیرو می‌گیرم».

 

در یادداشت امروز روزنامه وطن امروز هم چنین آمده است: رهبری با این حال به‌خاطر آنکه دولت منتخب مردم است، مانند همیشه صادقانه از آن حمایت می‌کنند. بازی غیرصادقانه دولتی‌ها با افکار عمومی، اما یک بخش دیگر هم دارد. آن‌ها طی ۵ سال گذشته، همواره حمایت‌های کلی رهبری از دولت را پشتیبانی آیت‌الله خامنه‌ای از راهبرد‌های غلط و خانمان‌سوز خود در سیاست خارجی و اقتصاد جا زده‌اند! تعابیری مانند اینکه «برجام حاصل هدایت‌های رهبری بود!» یا اینکه: «رهبری در جریان ریز مذاکرات قرار داشتند» بخشی از همین بازی ناجوانمردانه بوده و هست. در خبر است که «اشعث کندی» پس از تحمیل قرارداد خسارت‌بار حکمیت در صفین، به سمت امیرالمومنین (ع) خیز برداشت که مالک زیر بار قراردادی که شما قبول کرده‌اید، نمی‌رود!

 

پاسخ امام شنیدنی و البته دردناک است. علی می‌گویند: «والله من هم این قرارداد را قبول ندارم، دوست می‌داشتم که شما هم قبول نکنید، ولی شما مرا مجبور کردید!» امام در ادامه خطاب به اشعث می‌فرمایند: «من از ناحیه مالک برای آنکه نافرمانی من کند، نگرانی ندارم. کاش دو تا مثل مالک در میان شما بود، یا حداقل یکی!» دولت و لشکر رسانه‌ای‌اش حالا پس از آشکار شدن سیاست‌های اقتصادی غلط خود هم، اما ظاهرا دستور کاری جز ادامه همان سیاست‌ها و حمله به منتقدان قرارداد برجام ندارند. تیم مشاوران رئیس‌جمهور، اما خوب است بدانند اینجا جمهوری اسلامی است و مردم در انتخابات‌ها نشان داده‌اند جز با اصل این جمهوری، با هیچ فرد و جریانی برای همیشه عقد اخوت نبسته‌اند و سوال آخر اینکه: وقتی راهبرد‌های اقتصادی رهبر معظم انقلاب در نامه کارشناسان اقتصادی حامی دولت هم دیده می‌شود، دولتی‌ها چرا باز هم بر ادامه مسیر اشتباه قبلی اصرار دارند؟!

 

اما مهم‌ترین نکته در مدیریت بازار ارز، توجه به منابع تامین و ورود ارز است. تردیدی نیست که با فشار‌های تحریمی آمریکا، منابع دسترسی و ورود ارز به کشور با تنگنا‌هایی مواجه شده است و این تنگنا‌ها تشدید می‌شود. برای رفع این تنگنا‌ها باید در گشایش مسیر‌های ورود ارز تدابیر جدی تری اندیشیده شود. خوشبختانه در گفتمان رئیس کل فعلی بانک مرکزی برخلاف رئیس کل سابق، توجه جدی‌تر به پیمان‌های پولی دیده می‌شود. لازم است که بانک مرکزی در مسیر مدیریت بازار ارز به روش‌هایی که بتواند تحریم‌های بانکی و چرخه دلاری را کم اثر کند، توجه جدی تری داشته باشد و این اطمینان را به شرکای اصلی تجاری بدهد که مراودات مالی با ایران بدون تنگنا ادامه می‌یابد.

یادداشت امروز روزنامه ایران هم با عنوان «تدبیر ویژه روحانی در مجلس» منتشر و در آن چنین آمده است: اگر امروز رئیس جمهوری به پرسش‌های نمایندگان سؤال کننده پاسخ‌های معمولی بدهد و با این مسأله عادی برخورد کند، طبعاً وضعیت او در افکار عمومی دچار چالش خواهد شد، زیرا فضای هیجانی موجود در جامعه به همراه فضاسازی‌های برخی جریان‌های سیاسی و عملکرد برخی نمایندگان، مطالبات جامعه را بالا برده و اتفاقاً بخش عمده این مطالبات را متوجه دولت و رئیس جمهوری کرده است. در چنین وضعیتی، اگر رئیس جمهوری بخواهد حقایقی را بیان کند و عوامل اصلی و پشت صحنه بروز چالش‌های کشور را برملا کند، طبعاً به التهاب جامعه دامن زده می‌شود و این همان پارادوکسی است که روحانی به آن مبتلا است. از این رو از شخصی مانند روحانی که سابقه فعالیت طولانی در عرصه‌های مختلف سیاسی و اجرایی کشور دارد و سال‌ها خود نماینده مردم در مجلس هم بوده است، انتظار می‌رود ضمن توجه به نحوه مواجهه طیف‌هایی از نمایندگان با وی، صحبت‌های خود را به گونه‌ای تنظیم کند که با رعایت ملاحظات فضای هیجانی کشور، مسائل ناگفته کشور را واگو کند.

 

به عبارت دیگر، از رئیس جمهوری انتظار می‌رود دست‌کم امروز به مردم بگوید چه کسانی هستند که از رانت‌ها، مزیت‌ها و منافع کشور استفاده می‌کنند، اما این استفاده به قیمت بروز چالش‌های سیاسی و تضعیف منافع ملی و وضعیت رفاهی ملت تمام شده است. روحانی باید دقیق و شفاف برای مردم تبیین کند که مکانیزم‌های عملکرد این گروه‌ها و جریان‌ها چگونه است و آنان چگونه درحالی که خود از عوامل اصلی بروز مشکلات فعلی هستند، با دادن آدرس غلط پشت سر و صدا‌ها پنهان می‌شوند؟ از این رو، دشواری مهم پیش روی رئیس جمهوری این است که هم این ملاحظات را مطرح کند و هم متناسب با نحوه مواجهه نمایندگان با آنان سخن بگوید.البته برملاکردن دست‌های پشت پرده به تنهایی کافی نیست و چه بسا سبب اعتمادزدایی بیشتر در افکار عمومی هم شود. بر همین اساس، از رئیس جمهوری انتظار می‌رود همراه واگویه کردن ناگفته‌ها و پس از صحبت از عوامل بروز بحران‌ها، به خطا‌ها و اشتباهاتی که دولت مرتکب شده هم اشاره کند و به وضوح به مردم بگوید که کاستی‌های دولت چه بوده است. رئیس جمهوری باید ضمن پذیرش این کاستی‌ها، صادقانه به مردم قول بدهد که دولت درصدد جبران کاستی‌ها برخواهد آمد.

در یادداشت روزنامه صبح نو نیز چنین آمده است:دلار مانند نفت، بلای جان اقتصاد ایران شده، آن‌هم در زمانی که کرانه‌های تهدیدآمیز رکود اقتصادی آمریکا، اقتصاد دولت‌های مختلف را تحت‌تأثیر خود قرار داده است. از دیدگاه آمریکا، نرخ دلار یک ابزار جنگی است؛ از آن جنگی که جوزف نای می‌گوید: جنگ نرم؛ و به دفعات و در اشکال مختلف آن را در برابر رقبا و حتی شرکایش به‌کار بسته است. اینکه دلار چگونه در چنین جایگاهی قرار گرفته و الان زبان ترجمه پول‌ها به یکدیگر است، تاریخ مفصلی دارد، اما آنچه روشن است شکنندگی این واحد پولی است که جدال‌ها و تضعیف شدنش با یورو و یوان در سال‌های دور و نزدیک نمونه‌ای از چنین واقعیتی است. حالا ایران، ترکیه، روسیه و چین به‌علاوه برخی کشور‌های اروپایی و آمریکایی در نبرد دلاری با ترامپ قرار دارند و گرچه با هم همگرایی‌های سیاسی دارند، به لحاظ اقتصادی هم، اکنون در موقعیت مشابهی قرار گرفته‌اند. یک راهکار میان‌مدت برای فائق آمدن بر دشواری‌های بازار سرمایه، معرفی ارز جایگزین و تغییر نحوه محاسبه آن (دلار-پایه بودن) است و راه‌حل کوتاه‌مدت، انجام مبادلات دوجانبه براساس پول ملی. ایران از حدود یک دهه قبل، چنین سیاستی را در دستورکار خود قرار داد، اما متاسفانه وابستگی‌های اجباری به دلار و مضاف بر آن تمایلات غرب‌گرایانه پاره‌ای مدیران موجب شد این امر با جدیت پیگیری نشود. حالا همه جوانب چنین اقدامی فراهم آمده و دولت باید آن را به‌طور گسترده‌تری از گذشته، عملیاتی کند.

 

: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.