میراث و آسیب نسلی مدارس شبانه‌روزی بومیان همچنان در جامعه کانادا ادامه دارد

خبرگزاری میزان – یک سال از کشف 751 گور بی‌نشان در یکی از مدارس شبانه‎روزی بومیان بنام «ماریوال» که در 140 کیلومتری شرق «رجینا» مرکز «ساسکاچوان» می‌گذرد؛ سالی مملو از درد و رنج برای جامعه بومی این کشور.

به گزارش «سی‌بی‌سی»، رسانه‌ها از سراسر جهان این موضوع را پوشش دادند و «ملل اول» کانادا را در اسنادی درباره رفتار با جوامع بومی و میراث مدارس مسکونی به نمایش گذاشتند.

این کشف، ملل اول را در مسیری به سوی التیام قرار داد زیرا جهان گسترده‎تر مجبور شده است حقیقتی را بپذیرد که جامعه کانادا از قبل می‌دانسته است؛  تاریخ شفاهی در جامعه می‌گوید کودکان و بزرگسالان در این مدارس دفن شده‌اند.

این یک اعتبار سنجی است؛ اعتبار بخشیدن به درد، ناامیدی، خشم، خستگی ناشی از تلاش برای بومی ماندن در کشوری که هنوز سرکوبگر است.

• بیشتر بخوانید:
•  تداوم سیاست تبعیض آمیز علیه بومیان در کانادا تحت نام‌های متفاوت
•  نگاهی به نژادپرستی و تبعیض در کانادا به مناسبت روز ملی بومیان در این کشور

مدرسه مسکونی «ماریوال» از سال 1899 تا 1997 فعالیت می‌کرد؛ برای نزدیک به یک قرن، کلیسای کاتولیک این مدرسه را اداره می‌کرد و میراث و هویت بومی را از کودکان سلب می‌کرد و در عین حال زبان و توانایی انتقال دانش از طریق خانواده را از آنها سلب می‌کرد.

در این مدرسه، نسل‌ها قادر به دریافت آموزه‌های سنتی نبودند و درعوض، زمانی که از آزار و اذیت رنج می‌بردند، وارد چیزی شدند که «حالت بقا» نامیده می‌شد.

در حالی که مدارس مسکونی ممکن است در کانادا به پایان رسیده باشند، میراث و آسیب نسلی ایجاد شده از سوی آنها به پایان نرسیده است. به همین دلیل برای کانادایی‌ها مهم است که حقیقت آنچه را که رخ داده است بپذیرند.

کشف گورهای بی‌نشان در این مدرسه، نه‌تنها اعضای جوامع ملل اول بلکه بازماندگان مدارس مسکونی در سراسر «ساسکاچوان» را تحت تأثیر قرار داد.

انتهای پیام/