خبرگزاری میزان – چند قرن از آغاز تجارت برده داری غرب می‌گذرد اما هنوز مردم این جغرافیا داستان کامل برده داری را نمی‌دانند؛ این ناآگاهی ریشه در سیاست استعماری و ریاکارانه غرب دارد.
برده داری یا کار اجباری؟
اگرچه در تاریخ حیات بشر بر کره خاکی کار اجباری هیچگاه موضوعی غیرعادی نبود اما باید توجه داشت که این مقوله در قالب نژادی رخ نمی‌داد و اساس دیگری مانند ظبقه داشت.
با توجه به این نکته، برده داری را می‌توان نوعی کار اجباری دانست که براساس نژاد صورت می‌گرفت و تبدیل به تجارتی پر سود برای کشورهای غربی مبدل شد.
تجارت برده در اقیانوس اطلس که از اوایل قرن پانزدهم آغاز شد، سیستم برده داری را معرفی کرد که تجاری، نژادی و موروثی بود. افراد برده به هیچ وجه به عنوان یک انسان در نظر گرفته نمی‌شدند، بلکه کالاهایی برای خرید، فروش و استثمار بودند.
این تجارت پر سود کشورهای غربی عمدتا به صورت انتقال سیاهپوستان از کشورهای آفریقایی به اروپا و آمریکا صورت می‌گرفت؛ در برخی موارد برده‌ها به صورت خانوادگی به فروش گذاشته می‌شدند.
هرچند باید به قربانی شدن بومیان در این تجارت نیز توجه ویژه ای داشت.
کشورها و سازمان‌های مشغول به تجارت برده
گذشته از کشورهای غربی که در تجارت برده فعالیت داشتند، کلیسای کاتولیک از همان ابتدای امر در این تجارت نقش مهمی داشت و سود قابل ملاحظه ای می‌برد.
در قرن پانزدهم، کلیسای کاتولیک جهان را به دو بخش تقسیم کرد و به پرتغال انحصار تجارت در غرب آفریقا و اسپانیا را داد تا در جستجوی زمین و طلا، دنیای جدید را مستعمره کند.
در ادامه اسپانیا با انعقاد قراردادی امکان ارسال مستقیم آفریقایی‌های اسیر برای تجارت برده را به عنوان کالاهای انسانی در مستعمرات اسپانیا در قاره آمریکا فراهم کرد.
سرانجام، دیگر کشورهای اروپایی مانند هلند، دانمارک، فرانسه و انگلیس که در پی قدرت اقتصادی و ژئوپلتیکی مشابهی بودند به این تجارت پیوستند.
استعمار جدید سبب بروز رقابت‌های جدی میان کشورهایی شد که به تجارت برده مشغول بودند. این رقابت شکل جدیدی از برده داری را رقم زد؛ به نحوی که کشورهای اروپایی، برده داری براساس نژاد را تایید کردند.
این شکل برده داری بزرگ ترین مهاجرت اجباری در جهان را نیز سبب شد؛ حدود 12.5 زن و مرد و کودک آفریقایی فقط در کشتی‌های شناور بر اقیانوس اطلس بارگیری شدند.
برده داری یا جنایت حقوق بشری؟
به گزارش «نیویورک تایمز»، حقایق هولناکی پیرامون تجارت برده توسط غرب وجود دارد؛ به گفته یک برده سیاهپوست «آهنی که برای بستن دست و پایمان استفاده می‌شد، وارد روح ما شد».
کودکان سیاهپوست حدود یک سوم برده‌هایی بودند که تجارت می‌شدند؛ چراکه دولت‌ها کودک برده‌ها را مزیتی می‌دانستند که به دلیل حجم اندکی که اشغال می‌کردند، شمار برده‌های هر کشتی را افزایش می‌دادند.
برده‌های سیاهپوست نمی‌دانستند به کجا می‌روند؛ آن‌ها در فضای تنگ کشتی‌های برده مرگ را آرزو می‌کردند؛ زیرا سفری طولانی با گرمای بیش از حد، تشنگی، گرسنگی و خشونت رایج بود.
تقریبا 15 درصد جمعیت برده هر کشتی قبل از رسیدن به مقصد تلف می‌شدند. ضمن این که خودکشی در میان آن‌ها رایج بود.
زنان سیاهپوست به بردگی گرفته شده از فرزندان خود جدا می‌شدند و مورد تجاوز قرار می‌گرفتند.
برده‌ها بردگی را با فروتنی به عنوان سرنوشت خود نپذیرفتند و تقریبا از هر 10 کشتی برده یکی مقاومت در شکل‌هایی مانند سرپیچی فردی تا شورش تمام عیار را تجربه می‌کرد.
تجارت برده به دلیل فراهم کردن مستعمرات جدید، قدرت سیاسی، موقعیت اجتماعی و ثروتی که برای کلیسا و دولت‌های غربی به همراه داشت، تا چند قرن ادامه داشت. ضمن این که این تجارت ثروت مستعمره نشینان غربی و چند نسل پس از آن‌ها را تضمین می‌کرد.
قرن نوزدهم میلادی را باید قرن پایان این شکل وحشیانه برده داری در غرب خواند؛ چراکه شورش‌ها و طغیان‌های برده‌ها در نیمه نخست این قرن یکی پس از دیگری رخ می‌دادند.
کشورهای برده دار دیروز و مدعیان حفظ و پیشگامی حقوق بشر امروز، در پی الغای برده داری تلاش کردند تا منکر این بخش از تاریخ خود شوند.
برخی کشورهای غربی مانند آمریکا این بخش از تاریخ خود را چنان به حاشیه بردند که مردم این کشور اکنون چیز زیادی درباره برده داری آن نمی‌دانند؛ هرچند نژادپرستی نهادینه شده در آمریکا ریشه در برده داری آن دارد.
سوئد از مهم ترین کشورهای فعال در حوزه تجارت برده با انکار این بخش از تاریخ خود تلاش کرده تا از خود چهره ای انسانی و مدعی حقوق بشر ارائه دهد.
دلیل سوئد برای انکار این بخش از تاریخ خود نیز قابل تامل است؛ عدم سوددهی تجارت برده سبب پایان زودهنگام این تجارت شد!
انگلیس، فرانسه و دیگر کشورهای غربی که اکنون در صف کشورهای مدعی حقوق بشر قرار دارند، در حالی تاریخ برده داری خود را از یاد برده اند و تلاش می‌کنند تا دیگران نیز آن را به فراموشی بسپارند که اقلیت‌های نژادی در این کشورها با پیامدهای نژادپرستی سیستماتیک دست و پنجه نرم می‌کنند.
برده داری مدرن، جلوه جدیدی از نقض حقوق بشر در کشورهای غربی است. در حال حاضر بیش از 40 میلیون نفر در جهان قربانی این نوع برده داری هستند و سهم کشورهای غربی مانند گذشته در این تجارت قابل است.
