ستاره‌های آسمان تاریخ جام جهانی
جام جهانی فوتبال بزرگترین رویداد ورزشی دنیا است که چشم جهانیان را به خود معطوف می کند، رقابتی که هر دوره ستاره هایی از قلب آن بیرون می آیند.
خبرگزاری میزان -
-
به گزارش گروه فضای مجازی ، روز شماری برای آغاز بیست و یکمین دوره رقابت‌های جام جهانی فوتبال در روسیه آغاز شده است، جامی که می‌تواند آخرین میدان جهانی برای نمایش ستاره هایی، چون «لیونل مسی» و «کریستیانو رونالدو» باشد.
-
در هر دوره این رویداد، بازیکنانی هستند که با درخشش خود، به قهرمان یک ملت و حتی جهان تبدیل می‌شوند.
«مارادونا»، «پله»، «پائولو روسی»، «لوتار ماتیوس»، «اوزه بیو»، «پوشکاش»، «گارینشا»، «یوهان کرایوف»، «گرد مولر»، «ماریو کمپس»، «رونالدو»، «زیدان»، «روماریو»، «روبرتو باجو»، «اولیور کان» و «لیونل مسی» بزرگانی
هستند که در ادوار مختلف جام جهانی، ستاره بودند.
در این گزارش نگاهی داریم به ستاره‌های ادوار مختلف جام جهانی:
* ۱۹۳۰ / میزبان اروگوئه / قهرمان اروگوئه
هر چند آرژانتین در دیدار پایانی نخستین دوره جام جهانی قافیه را به اروگوئه میزبان باخت، اما «گیرمو استابیله» مهاجم این تیم با هشت گل زده به عنوان آقای گلی رسید و ستاره مسابقات شد تا لقب «مرد خزنده» را از کارشناسان بگیرد.
«پدرو گارسیا» از اروگوئه و «برت پاتناد» از آمریکا هم دیگر ستاره‌های این رویداد بودند.
* ۱۹۳۴/ میزبان ایتالیا / قهرمان ایتالیا
ایتالیا از امتیاز میزبانی به خوبی بهره و جام را بالای سر برد که در این مسیر «آنجلو سیاویو» با گل‌های خود نقش مهمی در قهرمانی لاجوردی پوشان داشت.
چکسلواکی در دیدار پایانی با حساب ۴ بر یک مغلوب میزبان شد و جام را از دست داد، اما «اولدریخ نیدلی» مهاجم این تیم کفش طلا را از آن خود کرد.
* ۱۹۳۸/ میزبان فرانسه / قهرمان ایتالیا
پاریس برای ایتالیا خوش یمن بود و آتزوری برای دومین دوره توانست بر بام فوتبال جهان تکیه بزند.
«سیلویو پیولا» از ایتالیا، «گئورگی ساروسی» و «پوشکاش» از مجارستان و «لئونیداس» از برزیل ستاره‌های بی، چون و چرای سومین دوره جام جهانی بودند.
با این حال بسیاری، لئونیداس را بهترین بازیکن جام معرفی کرده و لقب «الماس سیاه» را به او دادند. بطوریکه یکی از شرکت‌های شکلات‌سازی محصولی به نام الماس سیاه را روانه بازار کرد که هنوز هم تولید می‌شود. یکی از شاهکار‌های این بازیکن برزیلی ضربات آکروباتیک تماشایی بود.
ایتالیا در فینال ۴ بر ۲ مجارستان را از پیش روی برداشت و پاریس را فتح کرد.
* ۱۹۵۰/ میزبان برزیل / قهرمان اروگوئه
بیش از ۱۵۰ هزار تماشاگر ورزشگاه ماراکانا برای جشن قهرمانی تیم ملی برزیل خود را آماده کرده بودند، اما در عین ناباوری تیم ملی برزیل در فینال با حساب ۲ بر یک به اروگوئه باخت تا جشن به ماتم تبدیل شود.
هر چند «آدمیر» برزیلی ستاره این مسابقات بود، اما در نهایت برزیل در حسرت جام باقی ماند. او در ۳۹ بازی ملی، ۳۲ گل به ثمر رساند.
در پایان دیدار فینال، بازیکنان اروگوئه پس از گرفتن جام قهرمانی به سرعت ورزشگاه را ترک کرده و به کشورشان بازگشتند تا اسیر خشم علاقمندان متعصب فوتبال برزیل نشوند.
* ۱۹۵۴ / میزبان سوئیس/ قهرمان آلمان
اولین قهرمانی آلمان در حالی رقم خورد که این تیم توانست مجارستان را در فینال ۳ بر ۲ از پیش روی برداشته و بر جام بوسه بزند.
با این حال ستاره بی بدیل این جام «شونر کوچیش» مجارستانی ۱۱ گل به ثمر رساند.
او رکورد خارق العاده ۷۵ گل در ۶۸ بازی ملی را در کارنامه ثبت کرد و لقب سرطلایی فوتبال را به خود اختصاص داد.
* ۱۹۵۸ / میزبان سوئد / قهرمان برزیل
آغاز سلطه برزیل در فوتبال جهان با برتری ۵ بر ۲ این تیم برابر سوئد و رسیدن به مقام قهرمانی در این سال شکل گرفت.
«پله» در ۱۷ سالگی ستاره برزیل و جام بود و این تیم را به قهرمانی رساند. او در دیدار نیمه نهایی برابر فرانسه هت تریک کرد و نام خود را بر سر زبان‌ها انداخت.
با این حال نمی‌توان از ۱۳ گلی که «ژوست فونتین» برای تیم ملی فرانسه به ثمر رساند به سادگی عبور کرد.
این بیشترین تعداد گل زده یک بازیکن در کل ادوار جام جهانی است.
* ۱۹۶۲ / میزبان شیلی / قهرمان برزیل
دومین قهرمانی متوالی برای مهد فوتبال جهان با ستارگانی، چون «پله»، «واوا» و «گارینشا» به دست آمد.
هر چند برخی «پله» را مسبب قهرمانی برزیل می‌دانند، اما خود برزیلی‌ها معتقدند که «گارینشا» پرنده خوش تکنیک برزیل ستاره این جام بود.
* ۱۹۶۶/ میزبان انگلیس / قهرمان انگلیس
انگلیس اجازه نداد جام از کشور خارج شود و در فینال، جام را از چنگ آلمان در آورد.
«جف هورست» مهاجم توانمند انگلیس تیمی که هدایت آنرا «سر آلف رمزی» برعهده داشت با گل‌های متعدد به قهرمانی رساند. «بابی چارلتون» و «بابی مور» از دیگر ارکان قهرمانی میزبان بودند.
هر چند «اوزه بیو» پلنگ پرتغالی بهترین بازیکن این جام بود و ۹ گل به ثمر رساند. «فرانس بک بائر» آلمانی هم در عین جوانی یکی دیگر از چهره‌های ماندگار جام بود.
* ۱۹۷۰ / میزبان مکزیک / قهرمان برزیل
سومین فاتح بزرگ برزیل در جام جهانی با کولاک «پله» و هم تیمی هایش شکل گرفت. این تیم در فینال ایتالیا و دفاع آهنینش را در هم کوبید و قهرمان شد.
در پایان این مسابقات نام «گرد مولر» آلمانی، «جرزینیو» برزیلی و «کوبیلاس» از پرو به عنوان ستاره‌های جام ۱۹۷۰ مطرح شد.
* ۱۹۷۴/ میزبان آلمان / قهرمان آلمان
ژرمن‌ها در خانه همه حریفان را شکست دادند و قهرمان شدند.
«فرانس بکن بائر» در میانه میدان آلمان می‌درخشید و «گرد مولر» در خط حمله با وجود قامت کوتاه، یک بمب افکن بود که خط دفاعی حریفان را از پای در آورد.
«گرزگورز لاتو» از لهستان با هفت گل به کفش طلا رسید. با این حال نمی‌توان از ستاره‌های تیم ملی هلند همچون یوهان کرایوف، جانی رپ و نیسکنز به راحتی عبور کرد.
* ۱۹۷۸ / میزبان آرژانتین / قهرمان آرژانتین
نخستین قهرمانی آلبی سلسته در اوج جنگ‌های سیاسی این کشور شکل گرفت تا شادی به مردم این کشور هدیه شود.
هلند در این جام عملکرد چشم نوازی داشت. «یوهان کرایوف» الماس هلند بود که تیمش را برای دومین دوره متوالی به فینال رساند، اما باز هم این تیم در رسیدن به قهرمانی ناکام ماند.
«ماریو کمپس» با اندامی تنومند و سرعتی ویرانگر در خط حمله آرژانتین جولان داد تا تیمش به قهرمانی برسد. او در پایان، آقای گل شد و بهترین بازیکن لقب گرفت.
* ۱۹۸۲ / میزبان اسپانیا / قهرمان ایتالیا
سومین قهرمانی برای لاجوردی پوشان؛ تیمی که با سه تساوی و به زحمت به دور حذفی صعود کرد در نهایت به قهرمانی رسید.
«دینوزوف» دروازه بان و کاپیتان تیمی بود که علاقه‌ای به گل خوردن نداشت.
«جنتیله» در خط دفاعی آتزوری یک رهبر به تمام معنا بود، اما «پائولو روسی» در خط حمله ایتالیا بهترین نمایش را داشت و ۶ گل به ثمر رساند تا ستاره جام باشد.
* ۱۹۸۶ / میزبان مکزیک / قهرمان آرژانتین
این دوره در حالی برگزار شد که چند روز قبل از آغاز مسابقات، زلزله‌ای مهیب پایتخت مکزیک را ویران کرد.
بدون تردید جام جهانی ۱۹۸۶ به نام «دیه گو مارادونا» گره خورده است. خدای آرژانتینی‌ها با نمایشی غیرقابل تکرار توانست تیمش را به مقام قهرمانی برساند.
در حالی که پیش از مسابقات، کارشناسان برزیل و آلمان را مدعیان اصلی می‌دانستند، اما مارادونا توانست با نمایشی تحسین برانگیز تیمش را به دومین قهرمانی برساند. او بدون تردید ستاره آلبی سلسته در مکزیک بود.
*۱۹۹۰ / میزبان ایتالیا / قهرمان آلمان
آلمان در دیدار نهایی با گل «آندریاس برمه» از روی نقطه پنالتی بر آرژانتین غلبه کرد و قهرمان شد تا انتقام دوره قبلی را از آرژانتین بگیرد.
«مارادونا» و «گوئی گوچه آ» از آرژانتین، «اسکیلاچی» از ایتالیا، «لوتار ماتئوس» از آلمان، «گری لینکر» از انگلیس و «روژه میلا» از کامرون تاثیرگذارترین‌های این دوره بودند که حتی فیفا هم نتوانست از بین این نفرات، یکی را به عنوان بهترین بازیکن انتخاب کند.
* ۱۹۹۴/ میزبان آمریکا / قهرمان برزیل
سلسائو در فینال، ایتالیای سختکوش را در ضربات پنالتی از پیش روی برداشت و برای چهارمین مرتبه قهرمان شد.
تیمی مهیب و قدرتمند با ستاره هایی، چون «روماریو»، «ببتو»، «دونگا»، «آلدایر» و «تافارل» که به حق قهرمان شد.
با این حال اکثر کارشناسان «روبرتو باجو» ایتالیایی را ستاره بی رقیب این جام در آمریکا می‌دانند.
او تیمی زخم خورده را با هنرنمایی و گل‌های فراموش نشدنی اش به فینال رساند و لقب «بودای کوچک» را گرفت.
* ۱۹۹۸/ میزبان فرانسه / قهرمان فرانسه
سرود قهرمان خروس‌ها در خانه و در ورزشگاه «استاد و فرانس» شهر پاریس با گل‌های فرموش نشدنی «زین الدین زیدان» خوانده شد.
زیدان در مرحله گروهی عملکرد قابل دفاعی نداشت، اما از آن پس ستاره تیمی بود که «امه ژاکه» ساخت و توانست برزیل را در فینال با سه گل شکست دهد.
زیدان بی تردید ستاره این جام بود، اما نمی‌توان از درخشش «داور شوکر» آقای گل جام از کرواسی، «رونالدو» برزیلی و «پاتریک کلایورت» در هلند به راحتی گذشت.
* ۲۰۰۲ / میزبان کره جنوبی و ژاپن / قهرمان برزیل
سالی که برزیل پنج ستاره شد و در فینال آلمان را ۲ بر صفر شکست داد تا قهرمان دنیا شود.
«رونالدو» در این جام همه کار کرد و برزیل را به قهرمانی رساند و خودش با هشت گل به کفش طلا رسید.
«رونالدینیو»، «ریوالدو»، «روبرتو کارلوس» و «کافو» نیز در آن تیم برزیل نقش محوری داشتند.
برای آلمان‌ها نیز «اولیور کان» دروازه بان، کاپیتان و البته یک ستاره به تمام معنا بود.
* ۲۰۰۶/ میزبان آلمان / قهرمان ایتالیا
چهارمین قهرمانی آتزوری با نسلی طلایی و تیمی یکدست که همه بزرگان را یک به یک از پیش رو برداشت.
از «بوفون» درون دروازه، «فابیو کاناوارو» و «آلساندرو نستا» در قلب خط دفاع، «پیرلو» و «گنارو گتوزو» در میانه میدان و «فرانچسکو توتی» و «دل پیرو» در خط حمله، همه ستاره‌های ایتالیا بودند.
هر چند در پایان جام «کاناوارو» مدافع ایتالیایی بهترین بازیکن جام شد و همان سال توپ طلای جهان را از آن خود کرد.
«زین الدین زیدان» فرانسوی همه از ستاره‌های جام بود، اما یک غفلت و اشتباه در فینال و اخراج از زمین سبب شد تا خروس‌ها جام را از دست بدهند و خودش هم نتواند بهترین باشد.
* ۲۰۱۰ / میزبان آفریقای جنوبی / قهرمان اسپانیا
تیکی تاکا سبب شد تا بالاخره ماتادور‌ها بر قله فوتبال جهان قرار بگیرند و هلند برای سومین بار نایب قهرمان شد.
شاید به زحمت بتوان لقب ستاره و بهترین بازیکن را در این جام به کسی داد، اما «آندرس اینیستا» و «داوید ویا» ایفاگر نقش اصلی لاروخا برای قهرمان بودند.
«وسلی اسنایدر» هلندی، «میرسلاو کلوزه» از آلمان و «دیه گو فورلان» اروگوئه‌ای هم بازیکنان تاثیرگذار جام نوزدهم بودند که در این میان، فورلان بهترین بازیکن انتخاب شد.
۲۰۱۴/ میزبان برزیل / قهرمان آلمان
یک گل در دقیقه ۱۱۸ از «ماریو گوتزه» جوان کافی بود تا ژرمن‌ها در فینال آرژانتین را از پیش روی برداشته و قهرمان شوند.
آلمان سزاوار قهرمان بود. تیمی که برزیل میزبان را در نیمه نهایی هفت بر یک خرد کرد و نمایشی عالی را در اذهان علاقمندان به فوتبال؛ به جاری گذاشت.
هر چند در پایان این جام «لیونل مسی» بهترین بازیکن جام انتخاب شد، اما او و یارانش باز هم در رسیدن به قهرمانی در یک تورنمنت معتبر ناکام بودند.
انتهای پیام/
منبع: ایرنا
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *