تئاتر ایران در کشمکش ولنگاری فرهنگی/تئاتر افسار گسیخته به کجا می‌رود؟
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، تئاتر و عرصه هنرهای نمایشی طی سالیان گذشته با حاشیه های فراوانی روبرو بوده است. حواشی بسیار زیادی که به دلیل نبود نظارت و برنامه ریزی مناسب فرهنگی به شکلی افسار گسیخته ادامه دارد.
مشکلات روز تئاتر از جمله ورود تهیه کنندگان غیر تئاتری به عرصه هنرهای نمایشی باعث شده تا وضعیت نمایش کشور به نوعی از دست اهالی تئاتر خارج شده و به دست دلالان سپرده شود. این حضور افراد غیر تئاتری به تئاتر، هنر نمایش را از یک منظر والا و قابل تامل به کالایی بفروش مبدل کرده است.
مرکز هنرهای نمایشی بعد از برداشتن چتر حمایتی خود از گروه های تئاتری آنها را ناگزیر به سمت تهیه کنندگان غیر تئاتری سوق داده است. بدون شک نبود حمایت های مالی و معنوی از گروه های تئاتری باعث شده تا چرخه نظارت و ارزیابی در تولیدات تئاتری نیز کمرنگ شود.
از جمله مسائل و حاشیه های مورد شکایت بسیاری از هنرمندان نیز هست، مسائل اخلاقی و بعضا مصادیق ترویج بی بند و باری و ابتذال روی صحنه های تئاتر است، به طوری که طی این سال‌ها تئاتر کمدی به سمت شوخی های جنسی، الفاظ رکیک و رفتارهای نامناسب رفته است.
در این کارزار بساز و بفروش های تئاتر، کارگردانان به طمع فروش بیشتر و با تبعیت از تب گیشه و فشار تهیه کننده در آثارشان برای خنداندن مخاطبان از هیچ اقدامی فروگذار نیستند و در بسیاری موارد تئاتر لحظاتی فارغ از داستان اصلی نمایشنامه به شوخی و لنترانی بیش از حد کاراکترها می پردازد.
از سویی مساله پوشش و حجاب بازیگران طی چند سال اخیر نیز وضعیت چندان مناسبی ندارد و شکلی ناخوشایند به خود گرفته است. پوشش های نامتعارف نسبت به عرف جامعه در سالن های تئاتر به حدی افزایش پیدا کرده است که در بسیاری از مواقع تماشاگر از نگاه کردن به بازیگران زن شرم می کند.
در این میان که سالن های خصوصی و دولتی تئاتر تنها و تنها به پول و گیشه فکر می کنند نسل جوان و با انگیزه تئاتر که بیشتر به تامل و تفکر می اندیشد واپس زده شده و مجبور به اجرای آثار خود در سالن های کوچک و کم کیفیت می شود. اتفاقی که در هر اجرا به ضرر گروه انجامیده و در انتها به نابودی گروه و تمام آینده تئاتری منجر می شود.
حال باید دید مسئولین فرهنگی و به ویژه مسئولین مرکز هنرهای نمایشی و خانه تئاتر که رابطه صمیمانه‌ای با اهالی تئاتر ندارند تا کی می خواهند به اقدامات ویترینی خود مثل جشن‌ها بپردازند و مسائل و حاشیه های مختلف تئاتر روز کشور را نادیده بگیرند. مسئولینی که در مواقع عضوگیری و انتخاب هیات مدیره صنفشان خط اول می ایستند اما در ادامه سال کاری تنها به جلسات بی قوت خود ادامه می دهند. جلساتی که نه تنها گامی برای تئاتر رو به جلو بر نمی دارد بلکه به مسیر انحرافی این هنر دامن می زند.