درخشش ستاره‌های جوان در اردیبهشت تئاتر ایران/شلیک مستقیم به تئاتر شهر+عکس

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، اردیبهشت تئاتر همواره در ایران همزمان با برگزاری جشن هایی برای نکوداشت اهالی تئاتر و همچنین معرفی بهتر و بیشتر این هنر به جامعه بوده است.

همزمان با جشن اردیبهشت تئاتر ایران، خانه تئاتر به عنوان نهاد اصلی برنامه ریزی تئاتر کشور جشن بازیگر را که می توان گفت مهم‌ترین جشن تئاتری سال است برگزار خواهد کرد. امسال نیز این جشن پانزدهم اردیبهشت ماه در تالار وحدت برگزار می شود.

در این میان در همهمه و هیاهوی جشن تئاتر ایران، آثار نمایشی روی صحنه تماشاخانه های شهر تهران به کار خود ادامه می دهند. از مهم ترین آثاری که این روزها اجرا را تجربه می کنند می توان به "رومولیت"، "مالی سوئینی"، "شلیک به تئاتر شهر" و همچنین "جوجه تیغی" اشاره کرد.

در این میان نمایش "رومولیت" در تماشاخانه مستقل تهران با استقبال خوب مخاطبان روبرو شده است. چندی پیش خبرنگار گروه فرهنگی ، طی گفت‌وگویی مشروح با امیر شمس یکی از بازیگران اصلی این اثر درباره چگونگی پیوستنش به این نمایش هم صحبت شده است.

امیر شمس بازیگر سینما و تئاتر در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگی ، درخصوص فعالیت‌های اخیر خود و بازی در نمایش "رومولیت" به کارگردانی "مصطفی کوشکی" گفت: نمایش رومولیت مثل یک کورسوی امید است که بعد از هفده سال فعالیت در عرصه بازیگری تئاتر به من رو کرده است. من هفده سال بازی کردم و هر نقشی را تجربه کردم و از نظرم رومولیت حاصل تمامی این سالها تلاش بوده است.

وی در همین راستا افزود: مصطفی کوشکی به عنوان کارگردان رومولیت، سال گذشته تمام آثار دانشجویی را تماشا کرد و مدت ها بعد با من تماس گرفت که برای بازی در این اثر به گروه ملحق شوم. این دعوت برای من به شدت جذاب بود و از طرفی به دلیل اینکه کارگردان در دو ماه اول نمی گفت که نقش ها چگونه تقسیم می شود، من فکر می کردم نقشی رهگذری در این اثر به من داده می شود ولی خوشبختانه کوشکی به من اعتماد کرد.

بازیگر نمایش "کوریولانوس" امرار معاش هنرمند را امری اولیه خواند و تاکید کرد: من با حضورم در نمایش رومولیت ترجیح دادم سال 97 کمی به بخش تجاری تئاتر بهتر و بیشتر فکر کنم و از تئاتر دانشجویی که به شدت برایش اعتبار و احترام قائل هستم فاصله بگیرم.

وی ادامه داد: در آثار دانشجویی اکثر عوامل دانشجو هستند و انتظاری نمی رود که پولی به بازیگر برسد. اما بازیگری حرفه من است و تمام وقتم را گرفته پس سعی کردم بیشتر از قبل به وجه مالی قضیه فکر کنم. البته این نیست که رومولیت اثری تجاری باشد زیرا جنبه های هنری فراوانی دارد اما بالاخره حضور چهره های معتبر در آن گیشه را تضمین می کند.

بازیگر نمایش "آشویتس زنان" درباره به شهرت رسیدن هنرمندان و میل شخصی اش نسبت به شهرت طلبی تاکید کرد: من صد در صد به شهرت فکر می کنم اما از شهرت محبوبیتش را می خواهم. به این فکر می کنم تا روزی که زنده ام چه روی صحنه و چه جلوی دوربین مردم را دلزده نکنم. دوست دارم مردم دوستم داشته باشند و کارهایم را دنبال کنند. برای من داشتن احترام در بازیگری به شدت مهم است. می خواهم اگر روزی مخاطبی داشتم هم برای دیدن کارم بیاید و همین که به خود امیر شمس علاقه داشته باشد.

وی احترام به مردم را اتفاقی تاثیرگذار در آینده یک بازیگر خواند و اضافه کرد: من برای مخاطب احترام قائلم و می دانم اگر به هر کاری جواب مثبت ندهم مردم هم برای من احترام قائل خواهند شد. همیشه سعی کردم خودم را کنترل کنم و هر چیزی و هر کاری را قبول نکنم. تئاتر برای من مقدس است و برای آن بهای سنگینی داده ام پس حاضر نیستم به هر بهایی برای بازیگری خودم را بفروشم.

برای مشاهده متن کامل این گفت و گو اینجا کلیک کنید.

نمایش "رومولیت" به کارگردانی مشترک "مصطفی کوشکی" و "هستی حسینی" این روزها در تماشاخانه تئاتر مستقل تهران روی صحنه رفته و با استقبال خوب مخاطبان روبرو شده است.

استقبال خوب مخاطبان در تئاتر این روزهای کشور را نمی توان چندان با کیفیت یک اثر سنجید زیرا متاسفانه آثار کم کیفیتی نیز در سالن های نمایشی به واسطه حضور بازیگران چهره و سلبریتی فروش خوبی را ثبت کرده اند اما در این میان رومولیت اثری است که تنها دلیل فروشش را نمی توان حضور بازیگران مطرح دانست.

این اثر نمایشی با بهره گیری از یکی از متون برتر نمایشی جهان یعنی "رومئو و ژولیت" نوشته ویلیام شکسپیر به بازنمایی و تولید دوباره متنی رفته که ابتدا و انتهایش مشخص است و حال مخاطب می خواهد بداند کارگردان چه چیزی بر اثر افزوده است.

صحنه با بهره گیری از یک بازی که برای تماشاگر ایرانی چندان دور نیست آغاز می شود. یک بازی که شاید از بیرون بازی باشد اما برای شخصیت ها جنگی بزرگ را در ابعادی کوچک روایت می کند. دایره ای کشیده می شود و از همان زمان مرزبندی بین دو قبیله شروع می شود.در ادامه این نمایش دایره کوچک تر می شود در همین حین دیوار محدودیت ها برای شخصیت ها هم تنگ تر می شود.

مخاطب در صحنه بعدی این تئاتر با سازه ای جذاب و دوار روبرو می شود که شاید تا به حال ندیده و استفاده از آن توسط بازیگران برای تماشاگر حس تازگی را ایجاد می کند.

نمایشنامه رومولیت نگاهی کنایه آمیز و در عین حال کمی کمدی به اثر داشته و به نوعی سعی دارد تا ظرایف اثر شکسیپر را به خوبی به نمایش در آورد. البته این روایت درست گاهاً به بیراهه می رود و به نوعی تنها به خدمت شادی مخاطب در می آید اما در لحظاتی نیز در راستای متن آن کمدی مورد نظر شکسپیری را تداعی می کند.

در کل شاید این فرضیه که با وجود حضور بسیاری از نمایشنامه نویسان جوان و در کنار آنها با تجربه ها همچنان کارگردانان سراغ متن های کار شده می روند در مورد رومولیت هم درست باشد. تماشاگر تئاتری و کمی کتاب خوانده از سرنوشت رومئو و ژولیت آگاه است و تنها کارگردانی و سایر اجزای نمایش می تواند او را به وجد آورد.

برای مشاهده نقد کامل نمایش رومولیت اینجا کلیک کنید.

نمایش "شلیک به تئاتر شهر" نیز اثر دیگری است که اردیبهشت ماه امسال در تماشاخانه تازه تاسیس مهرگان روی صحنه خواهد رفت. این نمایش به کارگردانی شایان افکاری برداشتی از فیلم "گلوله ها بر فراز برادوی" به کارگردانی "وودی آلن" است.

افکاری کارگردان این اثر چندی پیش به آمد و در باب این نمایش و همچنین وضعیت کنونی تئاتر به گفت و گو مشروح نشست.

شایان افکاری نویسنده و کارگردان تئاتر در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگی ، در خصوص دلیل اجرای بیش از حد آثار نمایشی خارجی در تئاتر ایران گفت: مسائل و دلایل مهمی در استقبال بیش از حد کارگردانان از متون نمایشی خارجی وجود دارد که از نظر من مهم ترین آن توجیح اقتصادی است.

وی در همین راستا افزود: مشکل اصلی از جایی آغاز شده که تئاتر در ایران به صورت صنعتی و به شکل کمپانی تولید نمی شود و همه چیز شخصی است. در حال حاضر کار روی آثار ایرانی در اکثریت مواقع برای سازندگان توجیح اقتصادی ندارد.

کارگردان نمایش "تولدت مبارک پیمان" نبود متن را عامل دیگری برای عدم استقبال کارگردانان از متون ایرانی دانست و ادامه داد: کار روی متن از سوی کارگردان بسیار سلیقه ای است. این طور نیست که ما به هیچ وجه نمایش ایرانی روی صحنه نداشته باشیم اما در کل نویسندگان نمایشنامه های خارجی قدرت بیشتری از نمایشنامه نویسان داخلی دارند.

وی از علاقه خود برای کارگردانی آثار ایرانی خبر داد و افزود: به شخصه همه چیز برای من تجربه کردن است و همین چند وقت پیش متنی کاملاً ایرانی در مورد اقلیم و مردم حاشیه خلیج فارس تولید کردم و از نظرم تجربه بسیار موفقی بود.

افکاری در همین راستا اذعان کرد: نمایشنامه های ایرانی بیشتر به سمت نقالی و تکنیک صحبت مستقیم با تماشاگر می روند و این در عین داشتن جذابیت نوعی ضعف در نگارش دیالوگ و ایجاد رابطه بین شخصیت ها محسوب می شود.نوع نگارش نمایشنامه در ایران نیازمند یک تغییر اساسی است و من امیدوارم مثل همیشه هنرمندان تئاتر این راه را به خوبی طی کنند.

وی درباره حضور برخی چهره های سینمایی در تئاتر اضافه کرد: به شدت موافق حضور بازیگران سینما در تئاتر هستم و ممنونم از بازیگران سینما که به تئاتر از لحاظ حرفه ای و اقتصادی اعتماد کردند. حضور این بازیگران علاوه بر کمک به چرخه اقتصادی تئاتر به تولید کمپانی در تئاتر ایران نیز کمک کرد.

نویسنده نمایشنامه کلنل ادامه داد: من سالها پیش با "پژمان جمشیدی" تجربه همکاری در نمایش پلیس را داشتم و در آن برهه زمانی فحش های بسیاری خوردیم اما زمان ثابت که پژمان جمشیدی از خیلی از حرفه های تئاتر حرفه ای تر است. تئاتر ارث پدر من نیست که بگویم چه کسی بیاید و چه کسی نیاید. تئاتر بستری است که همه می توانیم در آن فعالیت کنیم. برخی اوقات می توان تهیه کننده جذب کرد و در سالن های خصوصی اثر را روی صحنه برد. در برخی مواقع هم در صف سالن های دولتی می ایستم و التماس می کنم تا یک سالن را برای اجرای اثر به من بدهند.

برای مشاهده متن کامل این گفت و گو اینجا کلیک کنید.