داریوش اسدزاده بازیگری که ذاتاً یک نویسنده است/پدربزرگ مهربان خانه سبز را بشناسید+عکس

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، داریوش اسدزاده بازیگر پیشکسوت سینمای ایران در سالهای حضور در عرصه بازیگری نقش های به یادماندنی همچون سریال خانه سبز را به یادگار گذاشته و حال در دوران کهنسالی علاوه بر بازیگری فعالیت جدی در عرصه کتاب و نویسندگی دارد.

 

داریوش اسدزاده در اولین روز از آذرماه در کرمانشاه متولد شد و طی سالهای فعالیت خود همواره از شهر خود و اصالتش دور نشد.

 

وی از حدود ۲۰ سالگی اقدام به ورود به عرصه بازیگری نمود و تأثیر گذارترین اثر نمایشی وی را می‌توان مجموعه تلویزیونی خانه سبز و همچنین سمندون دانست. وی در حال حاضر  مشغول بازی در پروژه‌های سینمایی متعدد و نگارش کتاب تهران قدیم به روایتی نو که از زبان هیچ‌یک از نویسندگان به تحریر در نیامده است و همچنین نگارش تاریخ سینما را در دست دارد.

 

او از ابتدا به کارهای هنری علاقه زیادی داشت، در کودکی به همراه پدرش به دیدن تئاتر می‌رفت. هر هفته درسش را بخوبی می‌خواند تا پدرش برای تشویقش، او را به دیدن تئاتر ببرد بعدها که بزرگتر شد عاشق هنر شد. در جوانی ویلون می‌نواخت و طبع شعر هم داشت.

 

نگاه بد مردم آن زمان به هنر، مانع نشد تا او از عشق به هنر خود دست بردارد. او پس از پایان دوره دبیرستان همزمان با کار در وزارت دارایی به تحصیل در دبیرستان هنرپیشگی پرداخت. او از همان ابتدا کار هنری خود را جدی گرفت و با توجه به اینکه کارمند بود و پست و مقام‌های مهمی را برعهده داشت در آخر به علت ترافیک در کار هنری، تقاضای بازنشستگی خود را در سال ۱۳۴۸ داد و پس از آن به کار هنری که به آن علاقه داشت پرداخت.

 

او از سال ۲۱ کار در تئاتر را با بازیگری کارگردانی و نویسندگی شروع کرد و اولین بازی حرفه‌ای را از سال ۱۳۲۱ با نمایشی به نام لیلی و مجنون کمدی که فکری کارگردان آن بود شروع کرد.

 

پس از آن در سال ۱۳۲۸ کار در سینما را با فیلم همسر مزاحم شروع کرد. او همچنین در سال ۱۳۳۵ از طرف اداره کل هنرهای زیبای ایران برای بزرگترین فستیوال بین‌المللی تئاتر عازم فرانسه شهر پاریس شد و به مدت سه ماه به تحقیق مطالعه پرداخت. 

 

پس از بازگشت او به ایران از طرف رادیوی ملی دعوت بکار شد. از آنجایی که او به تئاتر علاقهٔ زیادی داشت به نویسندگی و کارگردانی نمایشنامه‌هایی چون: ازدواج فوری، سه زندانی، هنرپیشه، میشل استراگف و مسیو ژوزف و... که تعداد آنها به ۲۰ نمایشنامه می‌رسد و ایفای نقش در ۲۰۰ نمایشنامه پرداخت. 

 

او در سال ۱۳۵۱ به عضویت هیئت مدیرهٔ سندیکای سینمای ایران درآمد. در سال ۱۳۵۵ به تشویق پروفسور دیویدسن جهت مطالعه و پژوهش در امور تئاتر به آمریکا رهسپار شد و در سال ۱۳۶۵ به ایران بازگشت و در عرصهٔ بازیگری در تئاتر و سینما به ایفای نقش پرداخت. 

 

او در سال ۱۳۷۹ و ۱۳۸۰ به ریاست انجمن بازیگران ایران منصوب شد و همچنین به مدت پنج دوره عضویت داوران خانهٔ سینما را بر عهده داشت. نگارش در زمینهٔ تاریخ تئاتر از جمله فعالیت‌های مورد علاقهٔ او بوده که می‌توان به کتابهای سیری در تاریخ تئاتر ایران و خواندنی‌های تاریخی (برگ‌های خواندنی) اشاره کرد کتاب دیگری که در دست نگارش دارد. او همچنین جوایز و تقدیرنامه‌های فراوانی دریافت نموده است. او دارای دکتری درجهٔ یک هنری از طرف وزارت فرهنگ وارشاد اسلامی نیز می‌باشد.

 

داریوش اسدزاده برای فعالیت در عرصه‌های هنری مشوقی نداشت. هر چه بود علاقه و پشتکار خودش بود. البته بعدها که بیشتر روی صحنه رفت، تشویق مردم و دست زدن‌ها و حمایت‌هایشان، تنها و بهترین مشوق او بود.

 

 

رفقای خوب، خانه سبز، یتیم‌خانه ایران، مرگ در می‌زند، سلام پدر بزرگ، ساکن کلبه چوبی، دوازده صندلی، قلاده‌های طلا، این ترانه عاشقانه نیست، کفش‌های جیرجیرک‌دار، بوی کافور، عطر یاس - بهمن فرمان آرا و همسر از جمله آثار این هنرمند پیشکسوت هستند.