شکست مالی فیلمی که قربانی تئاتر شد/گذر موقت فیلم محترمی که سینمایی نیست+عکس

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، فیلم سینمایی "گذر موقت" به کارگردانی "افشین هاشمی" پس از سه هفته اکران در سینماهای کشور به فروش کلی 140 میلیون تومان دست یافته است. فروشی که برای سومین فیلم هاشمی اتفاق مثبتی محسوب نمی‌شود.

این شکست مالی برای فیلمی که از بازیگران بزرگی همچون هومن برق‌نورد، مسعود کرامتی، پانته‌آ بهرام، شقایق دهقان، شقایق فراهانی، شبنم فرشاد‌جو بهره گرفته اتفاقی است که بدون شک دلیل آن را باید در نوع اکران و کیفیت اثر دانست.

افشین هاشمی پیش از ساخت گذر موقت فیلم خسته نباشید را به طور مشترک با محسن قرایی کارگردانی کرد اما برخلاف نگاه مثبتی که اکثر کارگردانان و منتقدان به آن فیلم داشتند این فیلم نظرات خوبی را برای خود به ثبت نرساند.

گذر موقت سومین فیلم افشین هاشمی با ساختار ویژه تئاتری خود نتوانسته اتفاق ویژه‌ای را در سینما به وجود آورد. تجربه های پیشین این سبک نیز همواره با شکست روبرو شده اند.

حضور تئاتری هاشمی در این فیلم بیش از حد به چشم می‌خورد و فرم تئاتری تا جایی پیش می‌رود که دیگر اثری از ابعاد سینمایی این اثر نیست. نوع فرم تئاتری موجود در فیلم در کنار دیالوگ نویسی‌های نمایشنامه وار دلیل دیگری که ما را به یک تله تئاتر نزدیک کند.

در عین حال میزانسن‌های دقیق و چیدمان صحنه و بازیگران خود به عنوان نقطه‌ای مثبت به چشم می‌آید. اتفاقی که اگر در کنار جادوی سینما رخ می‌دادبی شک به یکی از درخشان ترین آار سینما مبدل می‌شد.

عنصر دیگری که جزو موفقیت آمیز این فیلم به حساب می‌آید را باید در فیلمنامه دانست. فیلمنامه بی نهایت متعهد به قصه بوده و روایت دقیق و بی نقص ایجاد می‌شود.

دو پیرمردی که در آستانه مرگ‌اند اما شبانه از بیمارستان خارج می شوند تا بتوانند یک شب را به خوبی و خوشی بگذرانند که با یک زن برخورد می‌کنند و سپس آن ها برای پیدا کردن یک  همسر شهر را جستجو می کنند.

البته در این میان برخی از صحنه‌های فیلم همچون سکانس میهمانی کمی نابهنجار بوده و انگار در خدمت این روایت داستان گونه نیست. عاملی که از بخش های مختلفی از فیلم بیرون می‌زند.

نکته مهم اما در مورد بازی بازیگران این اثر است. بازی ‌ها بدون شک تعمداً به سمت تئاتر رفته و اغراق بیش از حد به این همذات پنداری مخاطب را از شخصیت ها دور می‌کند. مخاطب سینما نمی‌تواند با شخصیت ‌هایی به این اندازه بیرونی و مبالغه آمیز رابطه برقرار کرده و از همان ده دقیقه ابتدایی متوجه مشکلی بزرگ در اثر می‌شود.

گذرموقت نگاه ویژه، شاعرانه و فیلسوفانه هاشمی به سینماست و انگار تلاشی هم برای نزدیک شدن به مخاطب نشده است. هاشمی دنیای عجیب خود را دارد و این فیلم را برای گیشه نساخته است. البته هیچگاه در ارائه این فیلم نگاه گیشه محور نداشته و کمدی خفیف و تعریف شده اثر هم به دنبال جذب حداکثری مخاطب نیست.

حال باید دید هاشی در چهارمین فیلم خود می‌تواند با افزودن وجه سینمایی آثارش مخاطب بیشتری را به سینما بکشاند یا نه. وجهه ای که بدون شک می‌توان در کنار نگه داشتن فرم مورد نظر هاشمی به ساختار سینما نیز شبیه باشد.