استراتژی آمریکا در تقابل با کره شمالی/ نگاه کابینه دوازدهم به نخبگان

به گزارش خبرنگار گروه فضای مجازی ، محمدحسن قدیری ابیانه در یادداشت روزنامه حمایت نوشت: تاریخچه تنش میان کره شمالی و آمریکا به دوران پس از جنگ دو کره در سال 1945 و تقسیم این شبه جزیره به دو قسمت شمالی و جنوبی باز می‌گردد و از آن زمان تاکنون، کره شمالی به جهت عدم پیروی از سیاست‌های آمریکا در آسیا، همواره به تنش‌زایی و بحران‌آفرینی متهم بوده است. علت عمده اختلافات این دو کشور، به سیاست‌های پیونگ‌یانگ در قبال برنامه هسته‌ای و موشکی مربوط است و آمریکایی‌ها معتقدند که کره شمالی باید چارچوب به اصطلاح نظام بین‌الملل و قواعد سازمان‌های جهانی را بپذیرد. مقامات دولت کنونی آمریکا همچون مقامات دولت‌های قبلی مدعی هستند که کره شمالی با انجام آزمایش‌های مکرر اتمی و موشکی، سعی در برهم زدن امنیت منطقه شرق آسیا و تهدید مستقیم علیه منافع آمریکا و متحدانش در منطقه را دارد؛ این در حالی است که مقامات کره شمالی هم آمریکا را «غیرقابل اعتماد» و «جنگ افروز» می‌دانند.در بحرانی که در گذار از ماه‌ها و هفته‌های گذشته اکنون به اوج خود رسیده، ترامپ در تلاش است که از طریق اعمال فشار مستقیم و همچنین اعمال فشار غیر مستقیم توسط چین و روسیه بر کره شمالی، پیونگ یانگ را به تجدید نظر در برنامه‌های اتمی و موشکی وادار نماید. البته تفاوت دولت ترامپ با دولت‌های قبلی آمریکا، به‌ویژه دولت باراک اوباما، در میزان تمایل به یک‌جانبه‌گرایی و نمایش قدرت از طریق حملات نظامی به اهدافی در گوشه و کنار جهان است که نمونه آن را در حمله به پایگاه هوایی «الشعیرات» سوریه شاهد بودیم.

پاشنه آشیل آمریکا در تنش با کره‌شمالی

جعفر بلوری در یادداشت روزنامه کیهان نوشته است: از کنار تهدیدهای متقابل این روزهای «کیم جونگ اون» و «دونالد ترامپ» نباید به سادگی عبور کرد و این تهدید‌ها را نباید از دریچه «کرُی خوانی‌های همیشگی» این دو کشور به تحلیل نشست. درست است که پیش از این هم شاهد تهدیدهای زیادی از سوی این دو کشور علیه یکدیگر بوده‌ایم اما، دعواهای تازه این دو کشور، یک تفاوت اساسی با دعواهای قبلی دارد. در هر دو کشور، رهبرانی روی کار آمده‌اند که زیاد، پایبند اصول رایج مملکت‌داری نیستند و در یک کلام، «خام» و «خطرناک» هستند. هم «ترامپ» و هم «اون»، در سیاست ناپخته‌اند و همین مسئله شاید، اصلی‌ترین دلیل جدی شدن نگرانی‌های کشورهای دنیاست. وقتی 60 نماینده کنگره آمریکا به وزیر خارجه این کشور نامه می‌نویسند تا جلوی «لفاظی‌های احمقانه» ترامپ مقابل کره شمالی را بگیرند، یا وقتی آن سناتور پیر و کهنه‌کار آمریکایی مستقلا از کنگره می‌خواهد، با ساکت کردن ترامپ، مانع از ورود آمریکا به جنگی شود که به قول ستون‌نویس رویترز «سرانجام آن غیرقابل پیش‌بینی است»، وقتی ارگان رسانه‌ای حزب حاکم چین می‌نویسد، اگر ترامپ به کره شمالی حمله کند، مقابلش می‌ایستد و نفر دوم انگلیس می‌گوید، در صورت شروع جنگ، کشورش کنار آمریکا نخواهد ایستاد و... یعنی دنیا این تهدیدها را جدی گرفته است، البته، نه به خاطر «نفس تهدید‌ها» که به خاطر، «تهدید کنندگان». حقیقتا هم عملی شدن تهدید‌های هسته‌ای «کیم جونگ اون» جوان را، هم به خاطر جوانی وی و هم به خاطر اینکه کشورش، چیزی برای از دست دادن ندارد، باید جدی گرفت و نباید هم از کنار تهدید‌های «دونالد ترامپ» تاجر، به خاطر این که، عقل درست و حسابی ندارد، به راحتی گذشت. مگر نه اینکه دهها روان‌شناس بزرگ آمریکایی، حکم به دیوانگی ترامپ داده‌اند؟!

مجلس و دولت دوازدهم

در یادداشت روزنامه جمهوری اسلامی می خوانید: از میان وظایفی که قانون اساسی نظام جمهوری اسلامی برعهده نمایندگان مجلس شورای اسلامی قرار داده، قانون‌گذاری و اعلام رای و نظر درباره وزرای پیشنهادی رئیس‌جمهور و البته نظارت بر عملکرد آنها مهم‌ترین موارد هستند. اگر نمایندگان مجلس به همین دو فقره به درستی عمل کنند، بسیاری از مشکلات کشور حل خواهد شد. درست عمل کردن در زمینه تقنین یعنی قوانین، با مطالعه و بررسی کافی و منطبق با نیاز جامعه و با نگاه همه جانبه تدوین وتصویب شوند. درست عمل کردن در زمینه اعلام رای و نظر درباره وزرا یعنی دادن رای اعتماد یا عدم اعتماد برمبنای شایسته سالاری بدون دخالت هرگونه منفعت شخصی یا گروهی و یا جناحی. در مورد استیضاح وزرا هم معیار باید همین باشد و هیچ نماینده‌ای منافع شخصی و گروهی و جناحی و یا حتی نظر شخصی خود را در این امر دخالت ندهد.

درباره «سوت زدن» در گوش مفسدان

در یادداشت روزنامه خراسان که جواد غیاثی نوشته است، می خوانید: وقتی از مقابله با فساد حرف می‌زنیم، معمولا دستگیری و برخورد با متخلفان و یا ایجاد نهادهای نظارتی و بازرسی قوی به ذهن متبادر می‌شود. گاهی هم به این فکر می‌کنیم که در طراحی ساز و کارها یا نحوه ارجاع امور در ادارات و یا شرکت‌ها، ترتیباتی طراحی شود که امکان ایجاد فساد به حداقل برسد. جالب آن است که همه این روش‌ها ، کمترین تاثیر را در ریشه کنی فساد دارد. طبق برخی بررسی‌ها و نظرسنجی‌های انجام شده، فقط 9 درصد از مدیران و صاحب نظران معتقد به کارایی روش‌های بازرسی و نظارتی خارجی در کنترل فساد بوده اند. برخی دیگر از تخمین‌ها هم نشان می‌دهد که اعمال تمام روش‌های نظارتی (اعم از نظارت داخلی یا ایجاد ساز و کارهای نظارتی خارج از نهاد یا سازمان) منجر به کشف فقط 45 درصد فسادها شده است. جالب است که در همه این بررسی‌ها بر نقش موثر سوت زنی(whistleblowing) یا همان "افشاگری افراد یا کارکنان در یک سازمان یا شرکت" علیه فساد داخلی آن تاکید جدی شده است.

فرصت طلایی تعامل

در یادداشت روزنامه ایران می خوانید: بهارستان این روزها میزبان وزرای پیشنهادی است تا قبل از جلسات رأی اعتماد، برنامه‌های معرفی شدگان به مجلس را در جلسات متعدد فراکسیونی و کمیسیونی مورد کنکاش قرار دهد. این رایزنی‌ها و جلسات فشرده مجالی است برای تعامل بیشتر نامزدهای وزارت با نمایندگان مجلس تا در فضای غیر رسانه‌ای و با فراغ بال بیشتر و رودر رو نقطه‌نظرات و دیدگاه‌های یکدیگر را به بحث گذارند. همچنین علاوه بر بررسی برنامه‌های مکتوب و مدون وزیران پیشنهادی در جمع نمایندگان، فرصتی نیز مهیا می‌شود تا بهارستانی‌ها سؤالات و ابهامات فردی و گروهی را نزد وزرای پیشنهادی مطرح و پاسخ مستقیمی دریافت کنند. علاوه بر این، سوء تفاهم‌ها، شایعات و انتقادهایی از برخی وزرای پیشنهادی در رسانه‌ها و فضای مجازی منتشر شده که ممکن است نمایندگان را به صرافت توضیح خواستن از وزرای پیشنهادی بیندازد و چنین پرسش و پاسخ در جلسات رودررو امکانپذیر است تا ابهام‌زدایی از کارنامه و برنامه مسافران پاستور محقق شود. با این ملاحظات، بیراه نیست که هم مجلسی‌ها و هم وزرای پیشنهادی از جلسات مشترک استقبال کنند. زیرا از سویی، نمایندگان به شناخت دقیق‌تر و بی‌واسطه‌ای از معرفی شدگان توسط رئیس جمهوری می‌رسند و از سوی دیگر، نامزدهای پیشنهادی می‌توانند به سؤالات و ابهامات مطرح شده درباره خودشان پاسخ دهند تا در روز رأی اعتماد، قضاوت نهایی پیرامون آنان براساس واقعیت‌ها و نه شایعه‌ها و شائبه‌ها و سؤالات بی جواب صورت گیرد.

نگاه کابینه دوازدهم به نخبگان

در یادداشت روزنامه آرمان می خوانید: پیــــام مـردم در انتخــــابات ۲۹اردیبهشت نشان داد جامعه در زمینه‌های مختلف به‌دنبال تغییر و تحول است. البته این انتظار بجایی بوده که دولت نیز فعال‌تر، چابک‌تر و با سرعت عمل بیشتر از گذشته، توجه بیشتری به خواسته‌های مردم داشته باشد. با توجه به معرفی کابینه از سوی رئیس‌جمهور به مجلس وزرای پیشنهادی باید افرادی باشند که مقبولیت مردمی داشته باشند و بتوانند تعامل و ارتباط خود را با نخبگان و گروه‌های هدف جامعه ایجاد کنند و توسعه ببخشند و نیز بستری فراهم شود که همه احساس کنند رأی موثری به دولت داده‌اند تا پس از این نیز برای کمک به دولت همیشه در صحنه باشند. اگر این هم‌افزایی پدید آید طبیعتا با یک نگاه ملی کار‌ها و فعالیت‌ها با راندمان بهتر و هزینه کمتری انجام خواهد شد. در این راستا انتظار این بود که حسن روحانی در چینش وزرا افرادی را انتخاب کند که از چنین ویژگی‌هایی برخوردار باشند. از طرف دیگر وزرای پیشنهادی باید همدل و همراه باشند و نخواهند در هرزمینه‌ای دولت را عقب نگه دارند، بلکه باید با سرعتی هماهنگ در راستای اهداف دولت پیش بروند. کابینه دوازدهم باید با دقت نسبت به برنامه ششم توسعه و برنامه‌های کوتاه‌مدت دولت عمل کند و این‌طور نباشد که هر وزارتخانه‌ای به‌طور جزیره‌ای و خودمختار عمل کند.