دیپلمات: کریدور اقتصادی "چین_پاکستان" قواعد بازی را به نفع افغانستان تغییر می‌دهد
انوراگ رام چاندران تحلیلگر مسائل سیاسی در یادداشتی برای دیپلمات نوشت: کریدور اقتصادی چین-پاکستان صنعتی شدن و سرمایه‌گذاری را به پاکستان خواهد آورد که کشور همسایه، افغانستان نیز از اثرات انتقالی آن بهره‌مند و باثبات خواهد شد.
خبرگزاری میزان - 
به گزارش سرویس بین الملل انوراگ رام چاندران تحلیلگر مسائل سیاسی در یادداشتی برای دیپلمات نوشت: انتظار می‌رود کریدور اقتصادی چین-پاکستان تغییردهنده بازی در جنوب آسیا باشد.
کریدور اقتصادی چین-پاکستان (CPEC)، بخشی از ابتکار عمل بلندپروازانه «کمربند» و «جاده» چین، یک پروژه توسعه‌ی زیربنا به ارزش 54 میلیارد دلار است که هدف آن اتصال منطقه سین کیانگ چین به بندر گوادر پاکستان می‌باشد.
در ادامه این یادداشت آمده است: به‌صورت طبیعی، با آغاز چنین سرمایه‌گذاری‌های زیربنایی کلان، راهرو اقتصادی چین-پاکستان توجه دیگر بازیگران منطقه را جلب کرده است.
از ماه اکتبر 2016، افغانستان، از طریق کانال‌های رسمی، تمایل قوی به پیوستن نشان داده است. به‌طور مثال، «عمر زاخیلوال» سفیر افغانستان در پاکستان، تاکید کرد کشورش در پیوستن به راهرو اقتصادی چین-پاکستان منافعی دارد و گفت که پروژه‌ی توسعه به این بزرگی نه‌تنها برای پاکستان بلکه برای کل منطقه مفید خواهد بود.
اگر این پروژه عملیاتی شود، چین و پاکستان با استقبال از افغانستان در راهرو اقتصادی چین-پاکستان نفع زیادی خواهند برد.
چین از دیر وقت به ذخایر منابع طبیعی افغانستان علاقمند بوده است، اما وضع امنیتی در این کشور مانع سرمایه‌گذاری و تدارکات بیشتر شده است. پاکستان از دسترسی آسان‌تر به آسیای مرکزی از طریق افغانستان و هم‌چنین کمک‌های اقتصادی از بازگشت مهاجران افغان به کشورشان پس از تثبیت امنیت نفع خواهد برد.
چاندران نوشت: افغانستان، به‌عنوان یک کشور محاط به خشکی و مستعد به پذیرش تروریسم و ستیزه‌جویی به‌شدت به توسعه زیربناها و تقویت اقتصادش کمک سرمایه‌گذاران چینی نیاز دارد. بنابراین، به نظر می‌رسد که پیوستن افغانستان به کریدور اقتصادی چین-پاکستان می‌تواند برای همه طرف‌های درگیر یک بُرد باشد.
از سال 2014 بدین‌سو، زمانی که تعداد زیادی از نیروهای بین‌المللی خروج‌شان از این کشور را آغاز کردند، وضع امنیتی افغانستان پیوسته در حال زوال بوده است. بازخیر طالبان که با خروج نیروها همزمان واقع شد، به چندین حمله بزرگ در این کشور منجر شده است.
پیش‌بینی شده است که کریدور اقتصادی چین-پاکستان صنعتی شدن و سرمایه‌گذاری را به پاکستان خواهد آورد که کشور همسایه، افغانستان، نیز از اثرات انتقالی آن بهره‌مند خواهد شد.
در حقیقت، پاکستان هم اکنون ساخت چندین جاده برای بهبود اتصال بین این کشور را بر عهده گرفته است. جاده 75 کیلومتری تورخم-جلال‌آباد یکی از آن‌هاست.
در حالی‌که چالش‌های قابل‌توجهی فراروی تکمیل شدن این پروژه‌های توسعه قرار دارد، آن‌ها گامی است به‌سوی افزایش اتصال با پاکستان و به نوبه‌ی خود، به‌دست آوردن دسترسی افغانستان به راهرو اقتصادی چین-پاکستان.
علاوه بر آن، پاکستان 2 جاده از دی.آی خان تا انگور اَده و غلام خان احداث کرده است که این جاده‌ها بازرگانان و سرمایه‌گذاران افغان را قادر خواهند ساخت به بازارهای مصرفی بی‌شماری در جنوب آسیا دسترسی پیدا کنند، در نتیجه صادرات افغانستان را افزایش داده و هزینه‌های واردات آن را کاهش خواهد داد.
افغانستان با تبدیل شدن به بخشی از کریدور اقتصادی چین-پاکستان، و ابتکار عمل کمربند و جاده به‌صورت عمومی، فرصت باثبات ساختن اقتصادش توسط فرصت‌های تجاری را خواهد داشت.
در سال 2015 بیش از 70 درصد صادرات مجموعی افغانستان صرف به پاکستان و هند بود. کالاهای اصلی صادارتی قالی، فرش، میوه خشک و گیاهان دارویی بودند، نه مس، سنگ‌آهن و دیگر منابع باارزشی که افغانستان به فراوان داشتنِ آن‌ها شهرت دارد.
در نتیجه، دسترسی به شبکه گسترده‌تر «ابتکار عمل کمربند و جاده» دو فرصت را ارائه خواهد کرد: اول، دسترسی به بازارها در چین، آسیای مرکزی و بخشی از اروپا که در حال حاضر افغانستان با آن‌ها روابط تجارتی گسترده ندارد و دوم، شانس تنوع محصولات تجارتی افغانستان با صادر کردن مس، آهن و دیگر منابع به کشورهای شامل در ابتکار عمل کمربند و جاده.
برای چین، افغانستان به‌دلیل موقعیت جغرافیایی‌اش در چهارراه آسیای جنوبی و آسیای مرکزی ارزش استراتژیک دارد. علاوه بر آن، منابع گسترده معدنی آن دست‌نخورده‌اند و یک فرصت باارزش اقتصادی ارائه می‌دهد.
نویسنده اعتقاد دارد: طبق یک گزارش، ارزش آن‌ها براساس برآوردهای محافظه‌کارانه 1 تریلیون دلار است.
با این‌حال، امنیت و فساد در افغانستان در گذشته از بسیاری‌ها یک فرصت سرمایه‌گذاری را گرفته است. باثبات ساختن اوضاع امنیتی افغانستان در هسته هر سرمایه‌گذاری بالقوه خواهد بود، تلاشی که به همکاری زیادی نیاز دارد.
به‌عنوان مثال، چین در سال 2008 برای دسترسی به مس عینک، دومین ذخیره بزرگِ دست‌نخورده مس در جهان، یک قرار 30 ساله با حکومت افغانستان امضا کرده بود. به این قرارداد که ارزش آن 3 میلیارد دلار بود با علاقمندی زیادی مشاهده می‌شد تا این‌که به‌دلیل نگرانی‌های امنیتی و حملات طالبان متوقف شد.
چین در حمایت از گفت‌وگوهای صلح بین افغانستان و طالبان با تشویق طالبان به پیوستن به گفت‌وگوهای صلح یک نقش مرکزی بازی کرده است. تامین امنیت در افغانستان نه‌تنها به ثبات در این کشور کمک می‌کند، بلکه به چین نیز اجازه می‌دهد در مورد اثرگذاری بی‌ثباتی افغانستان بر امنیت و ثبات منطقه غربی آن، به‌ویژه سین‌کیانگ، آسوده خاطر باشد.
اطلاعات روز نوشت: با این‌حال، چین در حمایت مستقیم از تلاش امنیتی در افغانستان سهم حداقل داشته است و عمدتا آن را به ایالات متحده و ناتو واگذار کرده است.
با این‌حال، از سال 2014 بدین‌سو چین همکاری امنیتی‌اش را افزایش داده است و به تلاش‌های ضدتروریسم کمک نظامی کرده است. احتمالا تلاش بیشتر در امر مبارزه با تروریسم در افغانستان دروازه‌ها را برای سرمایه‌گذاری‌ها چینی و دسترسی به منابع دست‌نخورده این کشور خواهد گشود.
/
به گزارش سرویس بین الملل انوراگ رام چاندران تحلیلگر مسائل سیاسی در یادداشتی برای دیپلمات نوشت: انتظار می‌رود کریدور اقتصادی چین-پاکستان تغییردهنده بازی در جنوب آسیا باشد. کریدور اقتصادی چین-پاکستان (CPEC)، بخشی از ابتکار عمل بلندپروازانه «کمربند» و «جاده» چین، یک پروژه توسعه‌ی زیربنا به ارزش 54 میلیارد دلار است که هدف آن اتصال منطقه سین کیانگ چین به بندر گوادر پاکستان می‌باشد.
در ادامه این یادداشت آمده است: به‌صورت طبیعی، با آغاز چنین سرمایه‌گذاری‌های زیربنایی کلان، راهرو اقتصادی چین-پاکستان توجه دیگر بازیگران منطقه را جلب کرده است.
از ماه اکتبر 2016، افغانستان، از طریق کانال‌های رسمی، تمایل قوی به پیوستن نشان داده است. به‌طور مثال، «عمر زاخیلوال» سفیر افغانستان در پاکستان، تاکید کرد کشورش در پیوستن به راهرو اقتصادی چین-پاکستان منافعی دارد و گفت که پروژه‌ی توسعه به این بزرگی نه‌تنها برای پاکستان بلکه برای کل منطقه مفید خواهد بود.
اگر این پروژه عملیاتی شود، چین و پاکستان با استقبال از افغانستان در راهرو اقتصادی چین-پاکستان نفع زیادی خواهند برد.
چین از دیر وقت به ذخایر منابع طبیعی افغانستان علاقمند بوده است، اما وضع امنیتی در این کشور مانع سرمایه‌گذاری و تدارکات بیشتر شده است. پاکستان از دسترسی آسان‌تر به آسیای مرکزی از طریق افغانستان و هم‌چنین کمک‌های اقتصادی از بازگشت مهاجران افغان به کشورشان پس از تثبیت امنیت نفع خواهد برد.
چاندران نوشت: افغانستان، به‌عنوان یک کشور محاط به خشکی و مستعد به پذیرش تروریسم و ستیزه‌جویی به‌شدت به توسعه زیربناها و تقویت اقتصادش کمک سرمایه‌گذاران چینی نیاز دارد. بنابراین، به نظر می‌رسد که پیوستن افغانستان به کریدور اقتصادی چین-پاکستان می‌تواند برای همه طرف‌های درگیر یک بُرد باشد.
از سال 2014 بدین‌سو، زمانی که تعداد زیادی از نیروهای بین‌المللی خروج‌شان از این کشور را آغاز کردند، وضع امنیتی افغانستان پیوسته در حال زوال بوده است. بازخیر طالبان که با خروج نیروها همزمان واقع شد، به چندین حمله بزرگ در این کشور منجر شده است.
پیش‌بینی شده است که کریدور اقتصادی چین-پاکستان صنعتی شدن و سرمایه‌گذاری را به پاکستان خواهد آورد که کشور همسایه، افغانستان، نیز از اثرات انتقالی آن بهره‌مند خواهد شد.
در حقیقت، پاکستان هم اکنون ساخت چندین جاده برای بهبود اتصال بین این کشور را بر عهده گرفته است. جاده 75 کیلومتری تورخم-جلال‌آباد یکی از آن‌هاست.
در حالی‌که چالش‌های قابل‌توجهی فراروی تکمیل شدن این پروژه‌های توسعه قرار دارد، آن‌ها گامی است به‌سوی افزایش اتصال با پاکستان و به نوبه‌ی خود، به‌دست آوردن دسترسی افغانستان به راهرو اقتصادی چین-پاکستان.
علاوه بر آن، پاکستان 2 جاده از دی.آی خان تا انگور اَده و غلام خان احداث کرده است که این جاده‌ها بازرگانان و سرمایه‌گذاران افغان را قادر خواهند ساخت به بازارهای مصرفی بی‌شماری در جنوب آسیا دسترسی پیدا کنند، در نتیجه صادرات افغانستان را افزایش داده و هزینه‌های واردات آن را کاهش خواهد داد.
افغانستان با تبدیل شدن به بخشی از کریدور اقتصادی چین-پاکستان، و ابتکار عمل کمربند و جاده به‌صورت عمومی، فرصت باثبات ساختن اقتصادش توسط فرصت‌های تجاری را خواهد داشت.
در سال 2015 بیش از 70 درصد صادرات مجموعی افغانستان صرف به پاکستان و هند بود. کالاهای اصلی صادارتی قالی، فرش، میوه خشک و گیاهان دارویی بودند، نه مس، سنگ‌آهن و دیگر منابع باارزشی که افغانستان به فراوان داشتنِ آن‌ها شهرت دارد.
در نتیجه، دسترسی به شبکه گسترده‌تر «ابتکار عمل کمربند و جاده» دو فرصت را ارائه خواهد کرد: اول، دسترسی به بازارها در چین، آسیای مرکزی و بخشی از اروپا که در حال حاضر افغانستان با آن‌ها روابط تجارتی گسترده ندارد و دوم، شانس تنوع محصولات تجارتی افغانستان با صادر کردن مس، آهن و دیگر منابع به کشورهای شامل در ابتکار عمل کمربند و جاده.
برای چین، افغانستان به‌دلیل موقعیت جغرافیایی‌اش در چهارراه آسیای جنوبی و آسیای مرکزی ارزش استراتژیک دارد. علاوه بر آن، منابع گسترده معدنی آن دست‌نخورده‌اند و یک فرصت باارزش اقتصادی ارائه می‌دهد.
نویسنده اعتقاد دارد: طبق یک گزارش، ارزش آن‌ها براساس برآوردهای محافظه‌کارانه 1 تریلیون دلار است.
با این‌حال، امنیت و فساد در افغانستان در گذشته از بسیاری‌ها یک فرصت سرمایه‌گذاری را گرفته است. باثبات ساختن اوضاع امنیتی افغانستان در هسته هر سرمایه‌گذاری بالقوه خواهد بود، تلاشی که به همکاری زیادی نیاز دارد.
به‌عنوان مثال، چین در سال 2008 برای دسترسی به مس عینک، دومین ذخیره بزرگِ دست‌نخورده مس در جهان، یک قرار 30 ساله با حکومت افغانستان امضا کرده بود. به این قرارداد که ارزش آن 3 میلیارد دلار بود با علاقمندی زیادی مشاهده می‌شد تا این‌که به‌دلیل نگرانی‌های امنیتی و حملات طالبان متوقف شد.
چین در حمایت از گفت‌وگوهای صلح بین افغانستان و طالبان با تشویق طالبان به پیوستن به گفت‌وگوهای صلح یک نقش مرکزی بازی کرده است. تامین امنیت در افغانستان نه‌تنها به ثبات در این کشور کمک می‌کند، بلکه به چین نیز اجازه می‌دهد در مورد اثرگذاری بی‌ثباتی افغانستان بر امنیت و ثبات منطقه غربی آن، به‌ویژه سین‌کیانگ، آسوده خاطر باشد.
اطلاعات روز نوشت: با این‌حال، چین در حمایت مستقیم از تلاش امنیتی در افغانستان سهم حداقل داشته است و عمدتا آن را به ایالات متحده و ناتو واگذار کرده است.
با این‌حال، از سال 2014 بدین‌سو چین همکاری امنیتی‌اش را افزایش داده است و به تلاش‌های ضدتروریسم کمک نظامی کرده است. احتمالا تلاش بیشتر در امر مبارزه با تروریسم در افغانستان دروازه‌ها را برای سرمایه‌گذاری‌ها چینی و دسترسی به منابع دست‌نخورده این کشور خواهد گشود.
/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *