منبع جدید پرتوهای خطرناک در زمین

یکی از محققین می گوید "ما سنسورهایی داریم که از سال ۲۰۱۳ الی ۲۰۱۷، حدود ۲۶۴ پرواز تحقیقاتی در ارتفاعات بالایی همچون ۱۷٫۳ کیلومتری انجام داده اند. در حداقل شش مورد سنسورهای ما موج هایی از پرتوهای یونیزه شده را ثبت کرده اند که تحلیل های ما آن‌ها را به ابرهای محلی تفسیر کردند.”

پیش ازاین دانشمندان می دانستند که مسافران هوایی در معرض سطوح پایین پرتوهایی از بادهای خورشیدی و پرتوهای کیهانی قرار دارند که از میدان مغناطیسی زمین عبور کرده اند.

میزان خطر بسته به مدت پرواز و محل پرواز دارد، سفرهایی که به مناطق قطبی زمین نزدیک ترند، میزان دریافت این پرتوها نیز بیشتر است. زمانی که هیچ فعالیت غیرمعمول خورشیدی وجود ندارد، پروازهای در عرض های جغرافیایی بالاتر(عبور از کنار قطب ها) مسافرین به همان میزان پرتو دریافت خواهند کرد که در یک عکس برداری اشعه ایکس از قفسه سینه طی ۱۲٫۵ ساعت دریافت خواهند کرد.

در عرض های جغرافیایی میانی این میزان به همان مقدار پرتو عکس برداری اشعه ایکس طی ۲۵ ساعت کاهش میابد و به همین نحو در پروازهای نزدیک به خط استوا به همان میزان پرتو در ۱۰۰ ساعت می‌رسد.

طبق اظهارات مرکز کنترل بیماری های ایالات متحده، یک پرواز ساحل به ساحل در آمریکا به مقدار قابل توجهی میزان کمتری پرتو نسبت به یک عکس برداری معمولی قفسه سینه با اشعه ایکس دریافت خواهید کرد.

در حالی که پرتوهای کیهانی و بادهای خورشیدی به عنوان دو منبع عمده پرتوها در ارتفاعات بالا شناخته می شوند، این تیم به این امر مشکوک هستند که منبع دیگری نیز برای این پرتوها وجود دارد.

این احتمال وجود دارد که منبع سومی از پرتوها در ارتفاعات بالا وجود دارد که توضیح می‌دهد به چه علت در میان داده های ثبت شده، موج هایی از میزان پرتوی بیشتر وجود دارد.

میدان مغناطیسی زمین، ذرات سازنده پرتوهای کیهانی و بادهای خورشیدی را در کمربندهای تشعشعی، مانند کمربند وان آلن به دام می اندازد. این کمربندها مانند بطری های مغناطیسی عمل کرده و ذرات را میان خود محصور می‌کنند، اما در هنگام رویدادهایی مانند بادهای خورشیدی، ذرات باردار می توانند از این بطری ها به بیرون نشت کنند و وارد اتمسفر زمین شوند.

یکی از محققین می گوید "این الکترون های فراری به بخش بالایی اتمسفر رانده می شوند و در آنجا با نیتروژن و اکسیژن ترکیب شده و پرتوهای دوم و سوم دیگری ایجاد می‌کنند.

در حال حاضر این تنها یک نظریه است که ذرات فراری از میدان مغناطیسی می‌توانند توضیحی برای تغییرات در میزان پرتوهای مشاهده شده باشند.

اگر ابرهای پرتوزا در نتیجه نشت ذرات از میدان مغناطیسی باشند، داده های ماهواره‌ای و سنسورهای هوایی می‌توانند به تشخیص این مکان‌ها در آسمان کمک کرده و خلبانان تا حد ممکن از این مناطق اجتناب کنند.

ریسک کلی پرتوها در ارتفاعات بالا برای مسافرین عادی بسیار پایین است و خطر سرطان منجر به مرگ تنها یک در یک‌میلیون خواهد بود. اما اگر این ابرها وجود داشته باشند و قابل شناسایی باشند، باید تلاشمان را بکنیم تا حد امکان از میان آن‌ها رد نشویم، مخصوصا افرادی که زمان زیادی را پروازهای هوایی می گذرانند.