«لپویی»، روستایی که شهر شد اما مهاجرت ساکنانش متوقف نشد!
از وقتی لپویی از روستا به شهر ارتقا پیدا کرد و البته مسکن مهر نیز در آنجا ساخته شد، بار ناخواسته ای به این منطقه تحمیل شد؛ امکاناتی که نیست و جمعیتی که هر روز اضافه می شود.
خبرگزاری میزان -
به نقل از قدس آنلاین، بر اساس قانون مصوب۲۰/۶/۷۹، لپویی به شهر تبدیل شد اما تا قبل از سال ۸۶ که مورد بی مهر قرار گرفت و قرار شد مسکن مهر بخشی از قشر کم درآمد را در خود جای دهد، کمتر کسی نامش را شنیده بود. شهری که در ۲۵ کیلومتری شمال شرقی شیراز قرار دارد اما پیش از اینها نامش با تاریخ فارس و شیراز پیوندها داشته.
به گفته رضا امینی، عضو شورای اسلامی شهر لپویی، «لپویی ابتدا روستا بود و در سال ۸۶ دارای شهرداری شد. قبل از ورود مسکن مهر، امکانات موجود، جوابگو بود اما با ورود شهرک مهر، بار ناخواسته ای به این منطقه تحمیل شد. با احتساب ساکنان فعلی شهرک مهر، حدود ۱۱ هزار نفر در این منطقه ساکن شده اند و قرار است این جمعیت تا ۳۰هزار نفر هم برسد. در حالی که از لحاظ امکانات، برنامه مناسبی برای پاسخگویی به نیازهای این جمعیت گسترده ارائه نشده است.»
احداث سه مدرسه جدید؛ هنوز در انتظار
امینی ضمن اشاره به تلاش های دولت و مسئولان برای اختصاص امکانات به این شهر، گفت: «بی شک، مشکلات اقتصادی و بودجه ای که در کل عرصه ها وجود دارد، بر روند رسیدگی به این منطقه هم اثرگذار است. با این حال، برخی مشکلات را نمی توان نادیده گرفت. این جمعیت هنوز، از مدارس کم تعداد و نامناسب قدیمی لپویی استفاده می کنند. البته، قول احداث سه مدرسه جدید را داده اند که تاکنون اقدامی نشده است.»
تنها مرجع بهداشتی منطقه، درمانگاه کوچک شهر لپویی است که نمی تواند نیازهای درمانی و بهداشتی این جمعیت را تامین کند. جاده های ورودی شهر و خیابان های داخلی، جوابگوی نیازهای جمعیت نیست. این جاده ها علاوه بر مسیر دسترسی به لپویی، مسیر تردد به بخش بیضا و شهر یاسوج هم هستند. ترافیک سنگین هنگام ورود به شهر، یکی از مشکلات است. خیابان های باریک و نامناسب هم مشکلاتی را برای رفت و آمد ساکنان و مسافران ایجاد می کند. بازارچه و مرکز خریدی در منطقه وجود ندارد و مردم نمی توانند به راحتی مایحتاج عمومی خود را تهیه کنند.
شهری بدون تصفیه خانه
امینی با اشاره به این مطالب از وضع آب منطقه هم می گوید: «حجم آب منطقه برای این جمعیت کافی نیست. حلقه چاه جدیدی هم احداث شده که علیرغم پیگیری ها هنوز به بهره برداری نرسیده و وارد پروسه تامین آب نشده است تا کمی از مشکل آب را برطرف کند. مساله مهمتر از تامین آب آشامیدنی این است که باید به تصفیه و سالم بودن آب هم توجه شود. آبی که در حال حاضر در منطقه استفاده می شود، آبی شور و بی کیفیت است که برای شرب مناسب نیست. منطقه هنوز تصفیه خانه قابل قبولی ندارد و مردم از همین آب موجود برای آشامیدن استفاده می کنند.»
امینی به طرح جامعی اشاره می کند که برای منطقه ارائه و ابلاغ شده است، طرحی که به گفته وی متاسفانه با این جمعیت تناسب ندارد. در این طرح جامع شهری، هیچ پیش بینی برای ساخت و ساز تجاری مناسب در کنار جاده و خیابان ها نشده است. شورای شهر لپویی اعتراض خود را نسبت به این طرح، به گوش مسئولان رسانده اند و به طور قانونی پیگیر تغییر آن هستند.
لپویی نیازمند برنامه اقتصادی و اشتغالزایی
اقتصاد این شهر، به طور عمده براساس دامپروری و کشاورزی استوار بوده است و هنوز نشانه های آن را در گوشه و کنار شهر می توان دید. هرچند در یک بافت روستایی و جمعیت محدود، دامپروری و کشاورزی آن هم به شیوه سنتی، شاید جوابگوی معیشت مردم منطقه باشد اما با تبدیل منطقه به شهر و چند برابر شدن جمعیت آن، طراحی برنامه اقتصادی و اشتغالزایی، یک نیاز اساسی و جدی است. زیرا از یک سو، زمین های کشاورزی آنقدر زیاد نیست که برای این جمعیت کافی باشد و از سوی دیگر، وضع آب و نرخ بالای هزینه های جاری برای رسیدن به محصول نهایی، کشاورزی را به کاری بی صرفه تبدیل کرده است.
به علاوه، کشاورزان فعلی هم با مشکلات جدی روبرو هستند. صنایع تبدیلی یا بازار عادلانه برای خرید و فروش محصولات زراعی در منطقه وجود ندارد. کشاورزان منطقه به ناچار محصولات خود را به قیمت بسیار ناچیز به دلال ها می فروشند و صرفه ای از کشاورزی ندارند.
تامین معاش در شیراز، زرقان، مرودشت
دامپروری هم به دلیل الزامات قوانین شهری، بسیار محدود شده و مشکلات بخش کشاورزی تا حدی در این بخش هم به چشم می آید. این در حالی است که به گفته عضو شورای شهر «اقدام اقتصادی قابل توجهی در منطقه صورت نگرفته است. یکی از راهکارهای مهم و اثر بخش در بهبود و توسعه اقتصاد منطقه، احداث شهرک صنعتی است که در آن با توجه به نیازهای منطقه، صنایع کوچک دایر شود. این کار علاوه بر کمک به سایر بخش ها از جمله کشاورزی و دامداری، می تواند از ظرفیت های نیروی انسانی جوان و آماده به کار موجود در منطقه هم استفاده بهینه نماید.
از طرفی، این منطقه در مسیر شیراز و در کل، جنوب ایران به شمال کشور قرار گرفته است. به همین دلیل وجود یک شهرک صنعتی و مراکز تولید، توزیع یا حمل و نقل، میتواند بازده اقتصادی شیراز و جنوب کشور را نیز افزایش دهد. شورا و مسئولان شهر، به دنبال ایجاد شهرک صنعتی بودهاند. براساس نظر کارشناسی، زمین مورد نیاز برای احداث شهرک صنعتی از مالک خریداری شده است. از نظر پیگیریهای اداری، روند مورد لزوم دنبال شده و موافقت شرکت شهر کهای صنعتی در این زمینه کسب شده است. نمایندگان شهرستان و استان نیز در این زمینه همکاری لازم را داشتهاند اما تاکنون از طرف سایر مسئولان مربوط پیگیری و عزم جدی برای قطعی شدن و اجرایی شدن این کار صورت نگرفته است.»
زیرساخت های فرهنگی منطقه جوابگوی نیاز این منطقه نیست
امینی ادامه می دهد: «نداشتن الزامات اقتصادی لازم در لپویی، باعث شده بسیاری از ساکنان، خانواده را در منطقه رها کنند و خود برای امرار معاش و کسب درآمد، به شهرهای شیراز یا زرقان و مرودشت بروند.»
لپویی که روزی شهری کوچک بود و مردمی با فرهنگ یکسان و منسجم داشت، در حال حاضر با ورود شهرک مهر و ساکن شدن گروهی از عشایر در نزدیکی آن، باید مردمی با فرهنگ های متنوع را در خود بپذیرد. امینی، مشکل بخش فرهنگی شهر را بسیار جدی توصیف می کند که علاوه بر شهر لپویی، مناطق اطراف از جمله زرقان را هم تحت تاثیر قرار داده است: «از لحاظ فرهنگی، لپویی دارای فرهنگی خاص و بکر و دست نخورده بود. با ورود جمعیت شهرک مهر، قشرهای مختلف از جمله فرهنگیان، کارگران، صنعتگران و غیره با تنوع فرهنگی بسیار زیاد وارد منطقه شده اند. این امر، نیازمند یک برنامه جامع فرهنگی است. زیرساخت های فرهنگی منطقه جوابگوی نیاز این جمعیت متنوع نیست. ضرورت دارد که در منطقه یک نهاد قوی و مستقل، برنامه ها و طرح های فرهنگی را در دستور کار داشته باشد و به صورت تخصصی در این زمینه فعال شود. به عنوان مثال در منطقه، برای اوقات فراغت جوان ها و نوجوان ها و کودکان هیچ پیش بینی نشده است و حتی این منطقه پارک قابل ذکری ندارد. لذا ساکنان لپویی برای استراحت و تفریح، به پارک بزرگ غدیر زرقان مراجعه می کنند. با توجه به اینکه این پارک در کنار جاده قرار گرفته و مسافران و ساکنان شهرهای اطراف هم به آن مراجعه می کنند، مشکلات بسیاری را به وجود می آورد. کنترل این جمعیت در یک محیط تفریحی بسیار دشوار است به همین دلیل، ایجاد درگیری ها و تشنج ها بین ساکنان منطقه و دیگران، از مشکلات جدی است. از این گذشته فضای آموزشی مناسب، کتابخانه، مراکز مذهبی و فرهنگی در منطقه وجود ندارد. حتی هنوز متولی یا نهادی برای برنامه ریزی فرهنگی منطقه معرفی نشده است.»
برای تکمیل تابلوی وضعیت فرهنگی لپویی، باید وجود کوه ها و نقاط دور از دسترس و بی نظارت منطقه و درگیری بیش از ۸۰ درصد خانواده ها با مسأله اعتیاد را نیز به گفته های این عضو شورای شهر اضافه کرد.
/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
به گفته رضا امینی، عضو شورای اسلامی شهر لپویی، «لپویی ابتدا روستا بود و در سال ۸۶ دارای شهرداری شد. قبل از ورود مسکن مهر، امکانات موجود، جوابگو بود اما با ورود شهرک مهر، بار ناخواسته ای به این منطقه تحمیل شد. با احتساب ساکنان فعلی شهرک مهر، حدود ۱۱ هزار نفر در این منطقه ساکن شده اند و قرار است این جمعیت تا ۳۰هزار نفر هم برسد. در حالی که از لحاظ امکانات، برنامه مناسبی برای پاسخگویی به نیازهای این جمعیت گسترده ارائه نشده است.»
احداث سه مدرسه جدید؛ هنوز در انتظار
امینی ضمن اشاره به تلاش های دولت و مسئولان برای اختصاص امکانات به این شهر، گفت: «بی شک، مشکلات اقتصادی و بودجه ای که در کل عرصه ها وجود دارد، بر روند رسیدگی به این منطقه هم اثرگذار است. با این حال، برخی مشکلات را نمی توان نادیده گرفت. این جمعیت هنوز، از مدارس کم تعداد و نامناسب قدیمی لپویی استفاده می کنند. البته، قول احداث سه مدرسه جدید را داده اند که تاکنون اقدامی نشده است.»
تنها مرجع بهداشتی منطقه، درمانگاه کوچک شهر لپویی است که نمی تواند نیازهای درمانی و بهداشتی این جمعیت را تامین کند. جاده های ورودی شهر و خیابان های داخلی، جوابگوی نیازهای جمعیت نیست. این جاده ها علاوه بر مسیر دسترسی به لپویی، مسیر تردد به بخش بیضا و شهر یاسوج هم هستند. ترافیک سنگین هنگام ورود به شهر، یکی از مشکلات است. خیابان های باریک و نامناسب هم مشکلاتی را برای رفت و آمد ساکنان و مسافران ایجاد می کند. بازارچه و مرکز خریدی در منطقه وجود ندارد و مردم نمی توانند به راحتی مایحتاج عمومی خود را تهیه کنند.
شهری بدون تصفیه خانه
امینی با اشاره به این مطالب از وضع آب منطقه هم می گوید: «حجم آب منطقه برای این جمعیت کافی نیست. حلقه چاه جدیدی هم احداث شده که علیرغم پیگیری ها هنوز به بهره برداری نرسیده و وارد پروسه تامین آب نشده است تا کمی از مشکل آب را برطرف کند. مساله مهمتر از تامین آب آشامیدنی این است که باید به تصفیه و سالم بودن آب هم توجه شود. آبی که در حال حاضر در منطقه استفاده می شود، آبی شور و بی کیفیت است که برای شرب مناسب نیست. منطقه هنوز تصفیه خانه قابل قبولی ندارد و مردم از همین آب موجود برای آشامیدن استفاده می کنند.»
امینی به طرح جامعی اشاره می کند که برای منطقه ارائه و ابلاغ شده است، طرحی که به گفته وی متاسفانه با این جمعیت تناسب ندارد. در این طرح جامع شهری، هیچ پیش بینی برای ساخت و ساز تجاری مناسب در کنار جاده و خیابان ها نشده است. شورای شهر لپویی اعتراض خود را نسبت به این طرح، به گوش مسئولان رسانده اند و به طور قانونی پیگیر تغییر آن هستند.
لپویی نیازمند برنامه اقتصادی و اشتغالزایی
اقتصاد این شهر، به طور عمده براساس دامپروری و کشاورزی استوار بوده است و هنوز نشانه های آن را در گوشه و کنار شهر می توان دید. هرچند در یک بافت روستایی و جمعیت محدود، دامپروری و کشاورزی آن هم به شیوه سنتی، شاید جوابگوی معیشت مردم منطقه باشد اما با تبدیل منطقه به شهر و چند برابر شدن جمعیت آن، طراحی برنامه اقتصادی و اشتغالزایی، یک نیاز اساسی و جدی است. زیرا از یک سو، زمین های کشاورزی آنقدر زیاد نیست که برای این جمعیت کافی باشد و از سوی دیگر، وضع آب و نرخ بالای هزینه های جاری برای رسیدن به محصول نهایی، کشاورزی را به کاری بی صرفه تبدیل کرده است.
به علاوه، کشاورزان فعلی هم با مشکلات جدی روبرو هستند. صنایع تبدیلی یا بازار عادلانه برای خرید و فروش محصولات زراعی در منطقه وجود ندارد. کشاورزان منطقه به ناچار محصولات خود را به قیمت بسیار ناچیز به دلال ها می فروشند و صرفه ای از کشاورزی ندارند.
تامین معاش در شیراز، زرقان، مرودشت
دامپروری هم به دلیل الزامات قوانین شهری، بسیار محدود شده و مشکلات بخش کشاورزی تا حدی در این بخش هم به چشم می آید. این در حالی است که به گفته عضو شورای شهر «اقدام اقتصادی قابل توجهی در منطقه صورت نگرفته است. یکی از راهکارهای مهم و اثر بخش در بهبود و توسعه اقتصاد منطقه، احداث شهرک صنعتی است که در آن با توجه به نیازهای منطقه، صنایع کوچک دایر شود. این کار علاوه بر کمک به سایر بخش ها از جمله کشاورزی و دامداری، می تواند از ظرفیت های نیروی انسانی جوان و آماده به کار موجود در منطقه هم استفاده بهینه نماید.
از طرفی، این منطقه در مسیر شیراز و در کل، جنوب ایران به شمال کشور قرار گرفته است. به همین دلیل وجود یک شهرک صنعتی و مراکز تولید، توزیع یا حمل و نقل، میتواند بازده اقتصادی شیراز و جنوب کشور را نیز افزایش دهد. شورا و مسئولان شهر، به دنبال ایجاد شهرک صنعتی بودهاند. براساس نظر کارشناسی، زمین مورد نیاز برای احداث شهرک صنعتی از مالک خریداری شده است. از نظر پیگیریهای اداری، روند مورد لزوم دنبال شده و موافقت شرکت شهر کهای صنعتی در این زمینه کسب شده است. نمایندگان شهرستان و استان نیز در این زمینه همکاری لازم را داشتهاند اما تاکنون از طرف سایر مسئولان مربوط پیگیری و عزم جدی برای قطعی شدن و اجرایی شدن این کار صورت نگرفته است.»
زیرساخت های فرهنگی منطقه جوابگوی نیاز این منطقه نیست
امینی ادامه می دهد: «نداشتن الزامات اقتصادی لازم در لپویی، باعث شده بسیاری از ساکنان، خانواده را در منطقه رها کنند و خود برای امرار معاش و کسب درآمد، به شهرهای شیراز یا زرقان و مرودشت بروند.»
لپویی که روزی شهری کوچک بود و مردمی با فرهنگ یکسان و منسجم داشت، در حال حاضر با ورود شهرک مهر و ساکن شدن گروهی از عشایر در نزدیکی آن، باید مردمی با فرهنگ های متنوع را در خود بپذیرد. امینی، مشکل بخش فرهنگی شهر را بسیار جدی توصیف می کند که علاوه بر شهر لپویی، مناطق اطراف از جمله زرقان را هم تحت تاثیر قرار داده است: «از لحاظ فرهنگی، لپویی دارای فرهنگی خاص و بکر و دست نخورده بود. با ورود جمعیت شهرک مهر، قشرهای مختلف از جمله فرهنگیان، کارگران، صنعتگران و غیره با تنوع فرهنگی بسیار زیاد وارد منطقه شده اند. این امر، نیازمند یک برنامه جامع فرهنگی است. زیرساخت های فرهنگی منطقه جوابگوی نیاز این جمعیت متنوع نیست. ضرورت دارد که در منطقه یک نهاد قوی و مستقل، برنامه ها و طرح های فرهنگی را در دستور کار داشته باشد و به صورت تخصصی در این زمینه فعال شود. به عنوان مثال در منطقه، برای اوقات فراغت جوان ها و نوجوان ها و کودکان هیچ پیش بینی نشده است و حتی این منطقه پارک قابل ذکری ندارد. لذا ساکنان لپویی برای استراحت و تفریح، به پارک بزرگ غدیر زرقان مراجعه می کنند. با توجه به اینکه این پارک در کنار جاده قرار گرفته و مسافران و ساکنان شهرهای اطراف هم به آن مراجعه می کنند، مشکلات بسیاری را به وجود می آورد. کنترل این جمعیت در یک محیط تفریحی بسیار دشوار است به همین دلیل، ایجاد درگیری ها و تشنج ها بین ساکنان منطقه و دیگران، از مشکلات جدی است. از این گذشته فضای آموزشی مناسب، کتابخانه، مراکز مذهبی و فرهنگی در منطقه وجود ندارد. حتی هنوز متولی یا نهادی برای برنامه ریزی فرهنگی منطقه معرفی نشده است.»
برای تکمیل تابلوی وضعیت فرهنگی لپویی، باید وجود کوه ها و نقاط دور از دسترس و بی نظارت منطقه و درگیری بیش از ۸۰ درصد خانواده ها با مسأله اعتیاد را نیز به گفته های این عضو شورای شهر اضافه کرد.
/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *