بلند نشو کالین اینجا سرزمین تو نیست

به نقل از مشرق، وقتی سرود ملی در سالن پخش شد، او روی زمین نشست و ژست خاص و معروفی را گرفت که در آمریکای شمالی هنگام انتقال مفهوم اعتراض استفاده می‌شود، او یک آمریکایی است که از کشورش متنفر شده، از ظلمی که بر سیاهان می‌رود جانش به لب آمده و دیگر طاقت تماشای اخبار مربوط به کشتار و بازداشت سیاه پوستان را ندارد. او توان تحمل این‌همه تفاوت بین مدارس سفید پوستان و سیاه پوستان را ندارد. آن طور که خودش در صفحه توئیترش نوشته: درد تمام خانه کوچک و سیاهش را فراگرفته و دیگر امیدی به اصلاح امور ندارد.



او یک آمریکایی است که ریشه خود را قطعا در آفریقا می‌بیند، کدام آمریکایی در خلوت خود البته، ریشه خود را در آمریکا جستجو می کند؟ سرزمینی که زیر چکمه‌های خشونت، زیر سنگینی سرب توپخانه فتح شده، چگونه خانه امنی برای ریشه دوانیدن باشد؟

کالین کپرنیک، بازیکن برجسته فوتبال آمریکایی، در اعتراض به تبعیض نژادی هنگام نواخته شدن سرود ملی ایالات متحده به جای آن که از جایش برخیزد، روی نیمکت نشست.

این بازیکن تیم فورتی‌نایترز سانفرانسیسکو، در آغاز یک بازی دوستانه و هنگامی که سرود ملی آمریکا نواخته شده، مانند سایر بازیکنان نایستاده و به نشانه اعتراض روی نیمکت و سپس روی زمین نشسته و گفته است: من نمی‌توانم بایستم و به پرچم کشوری احترام بگذارم که به سیاهان و رنگین پوستان ظلم می‌کند.
 
اعتراض این بازیکن برجسته فوتبال آمریکایی به خشونت پلیس علیه آمریکایی - آفریقایی‌تباران می باشد. او از حامیان جنبش "زندگی سیاهان اهمیت دارد" است که از چند سال پیش در اعتراض به کشته شدن مردان و پسران سیاه‌پوست با شلیک ماموران پلیس شکل گرفت.

این رفتار کالین کپرنیک باعث شد بعضی از تماشاگران هنگام ورود کپرنیک به زمین مسابقه او را هو کنند اما تیم فورتی‌نایترز اعلام کرده به حق کپرنیک برای اعتراض احترام می گذاریم.

"دن بونجینو" مامور سابق سیا که اکنون برای راهیابی به کنگره از ایالت فلوریدا نامزد شده، نوشته: «این یک بی‌احترامی فاحش به پرچم و کشور ما بود. این اعتراض نبود، فقط بی‌احترامی بود.«

کپرنیک در شبکه‌های اجتماعی برای مبارزه با تبعیض نژادی فعالیت می‌کند و می‌گوید این موضوع برایش بسیار مهم‌تر از فوتبال است.
 
کالین کپرنیک در سال ۲۰۱۳ بازیکن کلیدی تیمش بود و توانست در به فینال رسیدن فورتی نایترز نقش اساسی بازی کند؛ هر چند در یکی دو سال گذشته فراز و نشیب‌هایی داشته است. او در شبکه‌های اجتماعی برای مبارزه با "تبعیض نژادی" فعالیت می کند و می‌گوید این موضوع برایش بسیار مهم تر از فوتبال است.

در آن سوی میدان اوباما در سخنرانی هوشمندانه و شاید سیاستمدارانه‌ای گفته است: او از حق خود در قانون اساسی کشور استفاده کرد تا پیامش را برساند!

البته کپرنیک نیز به این موضوع واکنش نشان داده و گفته است: بهتر است او به فکر پایان دادن به ظلم علیه سیاه پوستان باشد نه این که باز هم با فن بیان خود، سخنرانی کند و مردم را به هیجان بیاورد.

در این میان ترامپ، از آب همیشه گل آلود ماهی گرفته و خواستار ادامه زندگی او در کشوری دیگر شده، اما البته بسیاری از مقامات آمریکا از او حمایت کرده‌اند.

کالین کپرنیک چندی پیش ترامپ را "نژادپرست" خوانده بود. او که علیه تبعیض نژادی در آمریکا فعالیت می‌کند اعلام کرده تا زمانی که پلیس آمریکا از رفتار خشونت‌آمیز نسبت به سیاه‌پوستان این کشور دست برندارد، همچنان به اقدامات اعتراضی خود ادامه خواهد داد. برای بسیاری از شهروندان آمریکا برنخاستن در مقابل پرچم این کشور و نخواندن سرود ملی به منزله خیانت به کشور محسوب می‌شود.
 
تامی اسمیت و جان کارلوس، قهرمانان دو سرعت آمریکا نیز در مسابقات المپیک ۱۹۶۸ در مکزیک به نژادپرستی در آمریکا اعتراض کردند. تامی اسمیت و جان کارلوس که به ترتیب مدال های طلا و برنز را در رشته دو ۲۰۰ متر سرعت به خود اختصاص داده بودند، روی سکوی قهرمانی به نشانه اعتراض روی خود را از پرچم آمریکا برگرداندند و با سکوت مشت گره کرده خود را بالای سر بردند.

مسابقات المپیک سال ۱۹۶۸ در مکزیک شش ماه پس از ترور مارتین لوترکینگ، رهبر جنبش حقوق مدنی آمریکا برگزار شد. تامی اسمیت و جان کارلوس چندین سال پس از پایان بازی‌های المپیک ۱۹۶۸ نیز از حقوق مدنی در آمریکا محروم بودند.

/انتهای پیام/

: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.